Vandenberg 30 jaar na dato…

Vandenberg anno 1982...

Op een mooie pinksterdag in 2012 werd de Nederlandse gitarist Adrian Vandenberg mijn facebook-vriend. Ik kreeg hem aangereikt via  Ronald Seerden, docent aan de Tilburgse Rockacademie. Adrian werd mijn 808-ste vriendje; ik zijn 3.481ste! Ik moest even terug in een stapel vergeelde plakboeken om te ontdekken dat ik Adje van den Berg (25) half augustus 1982 had geïnterviewd.
De muzikant had toen van de Amerikaanse platengigant Atlantic een dik contract aangeboden gekregen voor zo’n zeven tot acht elpees. In dat contract was tevens opgenomen dat Ad alleen al een budget van een half miljoen gulden (= 227.272,72 euro, beste kijkmuiskinderen) tot zijn beschikking had om die tot een succes te maken.

In april 1982 was Van den berg met zanger Bert Heerink (ook ex-Teaser), bassist Dick Kemper (ex-Turbo, fb-vriendje 684), en drummer Jos Zoomer naar Engeland vertrokken om in de opnamestudio van Led Zeppelin-gitarist Jimmy Page een elpee op te nemen, die worldwide zou worden uitgebracht. Euforie alom dus.
’Als ik dat zo lees, dan schrik ik er iedere keer weer van, ja,’ reageerde Ad nuchter op mijn eerste vraag of dat het waar was dat de meest wilde verhalen omtrent zijn band de ronde deden. Ad verzuchtte dat teveel publiciteit averechts kan werken: ‘Je moet tegen een hoop vooroordelen opboksen. De mensen denken: ‘Die jongens hebben een hoop geld op zak en daar kan verder niks meer mee gebeuren…’ 

Vandenberg-pullover anno 1982...

Het relaas verscheen op 26 augustus 1982 paginagroot – want nieuws, toch? - in het BD. Een week later belandde er een pakketje op mijn bureau met een briefje van de Nederlandse promotieman Tjerk Lammers (fb-vriendje 476) van WEA (Warner/Elektra/Atlantic): ‘Ziehier de beloning voor het fantastische interview met Vandenberg: een warm wolletje voor de aankomende koude winterdagen…’ Het betrof een donkerblauwe pullover met rechtsboven bescheiden het snelle Vandenberg-logo in zilvergrijs. Wauw! Afijn, Ad werd door zanger David Coverdale van de Engelse hardrockband Whitesnake persoonlijk gevraagd de gelederen te komen versterken. Onder de Whitesnake-vlag heb ik Adrian zien optreden op het ‘Monsters of Rock’-festival in het Galgenwaard in Utrecht en in Theater Noorderligt in Tilburg.

Vandenberg in Tilburg anno 1994...

De laatste keer dat ik Adrian live zag was op 8 september 2004 in een uitverkocht poppodium 013, ook tijdens een concert van Whitesnake. Pal voor de afsluiter 'Here I Go Again' lepelde Coverdale een anekdote op over de rode blouse die hij droeg. Had-ie 'm nu wel of niet geleend van zijn voormalige rockbroeder? Waarna hij tot ieders verrassing 'Dutchman Adrian' introduceerde. Die kwam, speelde een solo en verdween weer. Het was te verwachten dat Adrian zelfs in 2004 nog een staande ovatie in ontvangst kon nemen. Maar toen hij even snel als ie opkwam ook weer verdween, werd zijn naam verder ook niet meer gescandeerd.

Niets zo vergankelijk als hardrockroem, 3.481 fb-vriendjes ten spijt… 

>Lauran

Donald 'Duck' Dunn dood

Hij was een van die onvolprezen stille krachten in de muziek, Donald 'Duck' Dunn. Lid van de legendarisch MG's, maar veel meer dan de begeleidingsband van Booker T. (Jones). Dunn heeft met zijn groovende basgitaar een onuitwisbaar stempel gedrukt op de ongelofelijk aanstekelijke soul-muziek van het Stax-platenlabel. Hele grote zangers heeft hij met zijn medemuzikanten van het 'huisorkest' van Stax begeleid, in de anonimiteit.  

De bassist (links op de foto, naast Cropper en Al Jackson, voor: Booker T. Jones) was nog aan het touren met zijn maatje Steve Cropper, ook al zo'n geweldenaar in de studio en op het podium.

Nederdrummers schrijven biografieën

Boek 'Drumsolo' (2002)...

Als in oktober 1999 de legendarische Nederlandse band Q65 nieuw leven wordt ingeblazen, is drummer Hans Waterman er bij. Waterman heeft op dat moment al een schitterende rock-‘n-roll carrière achter de rug. Hij drumde als zestienjarige in de al even legendarische Cuby & The Blizzards en maakte deel uit van Solution, de band van Jan Akkerman en de Engelse band The Pretty Things. Met Q65 lijkt hij in 1999 wederom te gaan horen bij de grote namen uit de Nederlandse popmuziek, maar voordat ze opnieuw geschiedenis kunnen schrijven, krijgt leider Wim Bieler een hartstilstand. De dood van Bieler is voor Hans Waterman mede de aanleiding om 'Drumsolo; 35 jaar te laat naar bed' (2002, uitgeverij L.J. Veen) te schrijven. Niet alleen om zijn eigen muziekgeschiedenis vast te leggen, maar ook om woorden te vinden voor een tijd die heftig was. Waterman is niet alleen een uitstekend drummer met een grote staat van dienst, hij is ook een schrijver met soul. Dat laat hij zien in 'Drumsolo', waarin hij met gevoel voor detail zowel over zijn eigen rock-‘n-roll-leven schrijft, als over de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek.

Drummer Hans Waterman.

Trommelaars die in de pen klimmen; het is in nederpopland geen uitzonderlijk verschijnsel. Na Waterman pakte in 2012 Blues Dimension-, Rob Hoeke-, Sweet d’ Buster- en Cuby & The Blizzards-drummer Hans la Faille de tekstverwerker om zijn kleurrijke omzwervingen langs poppodia te beschrijven. Was voor Waterman de dood van Bieler de reden om te gaan schrijven, voor La Faille zou dat het overlijden van Harry 'Cuby' Muskee in 2011 kunnen zijn, ware het niet dat hij er al in 2010 mee begonnen was. In 'Showbizz Blues' (uitgeverij VIP) schrijft hij over zijn muzikantenbestaan: jeugdvriendje Herman Brood, kameraad en bassist Herman Deinum, met wie hij 45 jaar lang een unieke 'ritmesessie' vormde, en de avonturen van The Blizzards.

Boek 'Showbizz Blues' (2012)...

In het boek vertelt de Zwolse slagwerker vrijmoedig over zijn leven, persoonlijk en beroepsmatig, als muzikant. Drie maanden zat hij non-stop achter de computer om de herinneringen op papier te zetten. Hierin spelen zijn jeugdvriendje Herman Brood en Cuby een grote rol. Vaste kameraad, bassist Herman Deinum, is een constante in het boek. 'Samen kun je een band dirigeren, je bepaalt de dynamiek. En we hadden dezelfde opvattingen over stukken.' Helaas raakten ze twee jaar geleden gebrouilleerd.
Het conflict met zijn muzikale maatje betreurt hij. 'Heel pijnlijk na zoveel jaren vriendschap. Ik heb hem drie liefdesmailtjes gestuurd maar het mocht niet baten. Het ging mis bij de laatste tournee van Cuby.' In zijn boek beschrijft La Faille: 'In de zomer van 2010 rezen er spanningen met pr-man Henk Aa. Harry Muskee wilde zich niet door hem laten voorschrijven dat hij voor slechts een minuutje met de hele band in DWDD, het programma van Matthijs van Nieuwkerk, moest verschijnen. Harry kon in die dingen eigenzinnig zijn. Volgens Aa hoorde dit er nu eenmaal bij. Deinum stond achter Aa en liet dat ook voortdurend merken', noteert La Faille. 'Reden voor Muskee om niet meer met hem verder te willen. En dus maakten we onze tour af met een vervanger. Ik heb geprobeerd dit te voorkomen want zonder Deinum was Cuby Cuby niet meer, vond ik. Het hielp niets. Herman neemt het me kwalijk dat we niet solidair met hem zijn geweest.'

Drummer Hans la Faille.

Wie het boek 'Drumsolo; 35 jaar te laat naar bed' leest, valt het op dat het eigenlijk helemaal niet gaat over de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek. Waterman schrijft met name over zijn eigen leven. Hoe hij met zijn eerste bandje in het voorprogramma van Cuby & The Blizzards speelde en dat die enige tijd later op de stoep stonden om hem als 16-jarige in de band te krijgen. Hoe hij grote successen doormaakte met Cuby en met welke grote namen hij allemaal gespeeld heeft. Het meeste draait het boek echter om zijn persoonlijke hoogtepunten; het boek wordt voor een groot gedeelte bij elkaar gehouden door een broeierig mengsel van drank, drugs, geiligheid en sperma. Sex, drugs & R&R dus. Brrr….

> Lauran