Andalusia!!

Muziekmannen...., deze keer van mij geen blues, jazz of americana bijdrage, maar Andalusische roots gemengd met Flamenco, HipHop en soul. Voor dit item hoef ik niet eens ver van huis, maar zo als ik al eerder ontdekte ligt het muzikale talent ook vaak op je stoep (bijv. buurman Antoine Kroes). in dit geval ben ik helemaal onder de indruk geraakt van mijn collega Sanae Casita. Een aantal jaren terug is het haar net niet gelukt om door te breken als HipHip zangeres en na een Amerikaans muzikaal avontuur o.a. in New York tourt zij nu rond met Flamenco gitarist Eric Vaarzon Morel. En geheel niet onverdienstelijk. Zij brengen een zeer aangename crossover van authentieke Flamenco, soul en hiphop. In dit filmpje zie je en hoor je wat ik bedoel. Senae vertegenwoordigt in deze theaterproductie als hiphopster de nieuwe wereld in een soort Don Quichot vertolking.
'In De nieuwe wereld van Don Quichot vertelt en verklankt men het verhaal van de Spaanse dromer en idealist Don Quichot. Hij herschrijft de geschiedenis compleet en plaatst hem in deze tijd. Het verhaal van Cervantes' onsterfelijke ridder en zijn vrolijke metgezel Sancho Panza wordt verteld in een setting van furieuze flamencodans, flamencozang, gitaarmuziek en hedendaagse rap, hiphop en soul. Vergezeld door Carlos Denia (flamencozang), de Tilburgse Sinna Casita (zang en rap), een flamencodanseres en een cellist, zorgt Eric Vaarzon Morel voor een niet te missen flamencospektakel!'
22 Maart in de schouwburg in Tilburg....wie gaat er mee?

Rob Tognoni laat Dongen schudden

Ton van Tilburg van Blues Promotion Dongen had het concert van de befaamde bluesrockgitarist Rob Tognoni, afkomstig uit Tasmanië, Australië, voor zondag 23 oktober 2011 wel heel snel geregeld. Ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan bracht BPD in 2007 een dubbele live-cd uit met daarop een kiene selectie van artiesten die die afgelopen twee decennia bij hen op het podium hadden gestaan. Onder wie Tognoni dus. Alleen wist de man daar zelf nog helemaal niets van. Daarmee geconfronteerd reageerde de gitarist laconiek dat hij daarmee akkoord ging. Mits hij een exemplaar van de cd mocht hebben en dat er opnieuw, zeven jaar na dato, een concert in Dongen zou worden geregeld. En aldus geschiedde die zondag.

Voor een goeddeels volle en zeer enthousiaste bak speelde de Australiër in Dongen dus een soort van thuiswedstrijd. De gitarist had er zichtbaar zin in, en Dongen eveneens. In twee sets, samen goed voor twee uren dampende blues, bluesrock en klassieke (hard)rock, waarbij zijn gitaargeluid het midden houdt tussen die van Ted Nugent en Angus Young (AC/DC), gelet op bijvoorbeeld sterk aan ‘Thunderstruck’ refererende gitaar-riffs, scheurde Tognoni, stevig geruggesteund door bassist Frank Lennartz en drummer Mirko Kirtch, kriskras door zijn veelzijdige repetoire.

Opvallend daarbij was dat zijn verrassende debuut-cd ‘Stones And Colours’ uit 1995 met opener ‘Dirty Occupation’, ‘Bad Girl’ en ‘Black Chair’ al meteen veel aandacht kreeg. Ook klassiekers als een breed uitgesponnen maar geen tel vervelende ‘Baby, Please Don’t Go’ en ‘Hey Joe’ van good- old Jimi Hendrix - met een breekbare solo in het zeer rustige middenstuk - oogstten veel bijval.

De Tasmaanse snaren-duivel, gewapend met zijn rode Stratocaster, liet zijn gitaar met ogenschijnlijk gemak om beurten janken, huilen of ingetogen snikken, dan weer snoeihard uithalend of subtiel wegzakkend in een hoorbare stilte, waarbij zelfs de laatste verstokte ouwehoer in de zaal zijn mond plots hield. Zaal De Gouden Leeuw is dan ook een perfecte ruimte voor dit soort laagdrempelige concerten, waar je als toeschouwer tegen het eind van de pauze gewoon een tikje op je schouder krijgt, waarna iemand je in Australisch slang vriendelijk vraagt of-ie er even door mag. En je dus graag een stapje opzij doet voor de hoofdrolspeler van die dag...

>Lauran

Rob Tognoni live...

De wederopstanding van Janis Joplin

Nog maar amper een week geleden ging ik naar een optreden van 'de witte Hendrix' en gisteravond stond ik al weer als een ouwe geile beer aan het podium van de uit het vagevuur teruggekeerde Janis Joplin. Ik zit blijkbaar midden in een soort seventies-roes de laatste weken. Samen met muziekman Martin was ik getuige van een geweldige gig in de Willem 2 zaal in Den Bosch.

Terwijl diezelfde avond onze tricolores aan het verliezen waren van de plaatselijke eerstedivisionist uit de Brabantse hoofstad stonden Martin en ik genageld aan de vloer te genieten van een spetterende, gekrulde blonde soul- en blues-diva die in alle opzichten de gelijkenis is van Janis Joplin. Echter een verschilletje...Dana Fuchs..is vele malen knapper en oogt als een lief poppetje en het lijkt er ook naar uit te zien dat ze niet bedolven is onder het druggebruik. Maar die stem, de podiumperformance, de passie en beleving waren identiek.

Ik heb al een tijdje Cd's van Dana in huis en ben gecharmeerd van haar muziek en zang, maar werd pas echt geprikkeld toen ik haar zag in het zondagochtendprogramma Vrije Geluiden. Soul, blues en rock’n'roll, dat is waar de Amerikaanse zangeres en songwriter Dana Fuchs voor staat. Met een krachtige, rauwe stem weet ze tijdens een concert het publiek in een mum van tijd te overtuigen...en dat gebeurde dus ook in Den Bosch.
Na flink wat omzwervingen belandde Dana op haar 19de totaal berooid in New York, waar ze aan de kost probeerde te komen als zangeres in het lokale clubcircuit. Daar werd ze opgemerkt door mensen die op Broadway het leven van Janis Joplin op toneel zetten. Dana deed auditie en werd op slag aangeworven om vier avonden per week de rol van Janis te spelen. De debuutplaat die daaruit volgde, was in een mum van tijd uitverkocht. Er komt nu blijkbaar ook een film uit over het leven van Janis waarin Dana de hoofdrol gaat vervullen.
MM-John

De Witte Hendrix

Ooit speelde hij in een van mijn favoriete bands Procol Harum, maar had toen een bescheiden rol als gitarist. Na de split up van deze band, die jammer genoeg de erfenis van A Whiter Shade of Pale met zich mee moest torsen, ging Robin Trower op de solotoer. Voor een gedeelte zeer succesvol onder meer met het album Bridge of Sighs kreeg hij vooral het stempel 'De Witte Hendrix'. Dit omdat zijn stijl en techniek veel doet denken aan het werk van Jimi en hij het bovendien ook aandurfde om veel Hendrix covers feilloos te spelen. Met die betiteling doen we deze Engelsman echter te kort, want hij is zonder meer een grote klasbak met een eigen geluid. Als je de man op het podium ziet (vorige week donderdag in Mezz Breda), zie toch vooral een door het leven getergde man met een opa-achtige uitstraling. Maar spelen kan ie nog zeker...! Daarnaast is hij ook kampioen 'gekke bekken trekken'. Ik kon geen foto van hem gefabriceerd krijgen zonder een raar smoelwerk er op.
MM-John

Op de Americana Tour

Waar komt de betiteling 'Americana' vandaan? Lijkt voor de hand te liggen, maar ook Engelse, Nederlandse en Ierse artiesten scharen zichzelf in dit genre. Het is in ieder geval een muziekstijl waarbij de commercie nog niet gigantisch de boventoon voert en waarbij authentieke roots leidend zijn. Uitschieters in dit genre zijn bijvoorbeeld Ry Cooder, Los Lobos en Drive by Truckers (6 nov. in The House of Blues in New Orleans!). 
Over een aantal van mijn favorieten (Beth Hart, Otis Taylor, Junior Mack) heb ik in dit blog al  e.e.a. gemeld. Vorige week heb ik in 013 in Tilburg twee optredens gezien van goede Americana vertegenwoordigers; Israel Nash Gripka en Stephen Simmons. Laatstgenoemde heeft mij gelukkig een aantal zeer bruikbare adressen aan de hand gedaan voor mijn bezoek aan Nashville binnenkort om daar het commerciele circuit te omzeilen en te kunnen genieten in echte Americana-clubs. Als ik daar ben zal ik mijn best doen om jullie via dit blog op de hoogte te houden van mijn avonturen aldaar.
MM-John

Israel Nash Gripka;

Stephen Simmons;

Routiniers in nieuwe rockband SeriouS

De cd ‘Circle of Lies’

Hun in september uitgebrachte video ‘Circle of Lies’ scoorde in twee weken ruim 2500 views, zonder enige vorm van promotie. Half september werd de clip gelanceerd op digitale mediaplatforms als ‘NextBestBand’, ‘Ongekend Talent’, ‘Jimmy Alter’, ‘Cultuur Bewust’; Studentennet en BNN’s 101tv lieten de clip gretig voorbijkomen. Van de gloednieuwe rockband SeriouS zijn twee bandleden afkomstig uit Tilburg: Robert Spaninks en Jonathan Hoevertsz. Naar eigen zeggen ‘parttime-Tilburger’ Jan Bijlsma komt uit Waalwijk.

Spaninks en Bijlsma vormen de ritmesectie van de band en zijn tevens routiniers binnen SeriouS. Spaninks nam ooit mede het initiatief voor de succesvolle Iron Maiden-tributeband Up The Irons, waarmee hij tien jaar voor volle zalen stond. Bijlsma was een van de grondleggers van een van Nederlands succesvolste hardrockbands, Vengeance, samen met de Tilburgse zanger Leon Goewie en gitarist Arjen ‘Ayreon’ Lucassen waarmee hij twaalf jaar door stad en streek tourde. „Leerzame en rijk gevulde hoofdstukken in onze muzikale vorming waren dat”, erkent Bijlsma, „waarmee we een fundament konden leggen voor SeriouS.”

Bijlsma en de uit Nijmegen afkomstige gitarist Nick Polman ontmoetten elkaar op de campus van Fontys Academie for Creative Industries „Vandaar dus parttime-Tilburger; ik zit het grootste gedeelte van mijn tijd in Tilburg voor de Academie zowel als voor de band”, licht Bijlsma toe. „Daar kwam ik Nick tegen. We zijn songs gaan schrijven samen en zorgvuldig gaan zoeken naar de juiste muzikanten om een goede band mee op te zetten.”

Zanger Jonathan Hoevertsz is op dat moment nog student vocals/ docent aan de Rockacademie, waar hij inmiddels aan het afstuderen is: „Via mijn MySpace werd ik benaderd door Jan en de dag erna zat ik te luisteren naar de songs die tot dan toe waren geschreven. Dat gaf een enorme boost. Gitarist Vincent Zaalberg was net klaar met het conservatorium in Amsterdam toen we hem tegenkwamen.”

Oprichter Jan Bijlsma

Voor drummer Robert Spaninks was het verloop van het verhaal eender als bij Hoevertsz, met dat verschil dat hij nauwelijks twee maanden later al in de Sandlane Studios in Rijen met zijn speciaal voor de gelegenheid nieuw aangeschafte drumkit zat om alle songs in te spelen.

Waalwijker Oscar Holleman (onder meer Krezip, Within Temptation, Heideroosjes, Gorefest, Ayreon, My Favorite Scar) tekende voor de mix van de opgenomen songs. Voor alle keyboardpartijen en arrangementen werd de samenwerking met Joost van den Broek gezocht die naast producties ook allerlei arrangementen voor zijn rekening neemt, variërend van Stereo tot Ben Saunders.

De op Aruba geboren en getogen frontman Hoevertsz is gewend om te moeten knokken omdat op zo’n eiland niets vanzelf gaat als je er niet je uiterste best voor doet: „Nederland biedt zoveel meer kansen en mogelijkheden voor een muzikant met ambitie dan ik op Aruba zou kunnen verwachten. Daarom ben ik hier ook komen wonen om te studeren en datgene te kunnen bereiken met mijn ambitie wat we allemaal in SeriouS voelen en willen.”

>Lauran

De band SeriouS

Lijstje: muziek voor de donkere dagen

De wind beukte tegen mijn auto, het was donker, er waaiden blaadjes over de weg en de kachel in de auto stond aardig hoog. Kortom: herfst. En met de winter voor de deur vind ik het tijd worden dat de sfeervolle winterplaten (albums) weer uit de kast worden gehaald.




Hieronder een voorzetje. Wie vult het lijstje aan? Opdat we de koude winter goed doorkomen.




Mumford and Sons - Sigh No More
Bruce Springsteen - Nebraska
David Bowie - Low
Rosanne Cash - The List
Amos Lee - Mission Bell
I Am Kloot - Sky At Night




MM-Niels

Wilco herpakt zichzelf

De Amerikaanse band Wilco vond het softe, pop-achtige geluid dat het op de vorige twee platen (Sky Blue Sky en Wilco) liet horen blijkbaar niet iets om trots op te zijn. Daarom vond de band zichzelf opnieuw uit. Resultaat: gedurfde muziek, geen grote commerciële plannen, geen muziek die de Top-40-luisteraar moet kunnen bekoren, maar gewoon Wilco, een Amerikaanse rock/punk/country-brouwsel.

MM-Niels

Scherp de Zeis: mannenmuziek voor muziekmannen

…slacht de schapen, fok de stieren.

Gepoetste werkschoenen, vale spijkerbroek, geblokte houthakkersblouse, mouwen opgestroopt, bovenste knoop open, ongeschoren.

…schenk de wijn, breng ons bieren.

Met of zonder vrouw –maakt niet uit – naar een optreden. In ieder geval met vrienden. En bier drinken, veel bier drinken. Bier uit een plastic beker, bier dat stinkt. Drinken tot je bek gortdroog is. Drinken zodat je voor het slapen gaan al koppijn hebt. De kater voor de ochtend dient zich aan.

…draai de slijpsteen, scherp de zeis!

Dat De Dijk een mannenband is, mag bekend zijn. Toch vinden Huub van der Lubbe en zijn manschappen het nodig om dat gegeven te onderstrepen in het nummer Scherp de Zeis, van het nieuwe gelijknamige album.



> MM-Niels

Y&T maakt belofte helemaal waar

Niet vrijdag 16 maar donderdag 29 juni 2006 stond de vermaarde Amerikaanse hardrockband Y&T dan toch eindelijk in Tilburg, nota bene vier dagen na Foreigner. Het moest allemaal niet veel gekker worden. Ik had Y&T voor het eerst gezien in een zonnig Burg. Damensportpark in Geleen op Pinkpop 1982. Opener Doe Maar was toen nog een onbetekenende reggaeformatie met twee bescheiden hitjes. Die tijd dus.
Y&T brak in het begin van de jaren '80 door bij het brede hard- rockpubliek met de klassieke langspeler 'Earthshaker' en verkocht meer dan vier miljoen albums door hits als 'I Believe In You’ en ‘Rescue Me’ en de elpee’s ‘Black Tiger’ en 'Mean Streak'. Ik nodigde mijn vaste hardrock- maatje Vic uit en die keek me eerst wat vragend aan: Y&T? Ik heb niet geprobeerd hem uit te leggen wat ie zou gaan meemaken, maar gewoon gezegd dat ie de dag erop maar moest snipperen.

Plaatsvervangende schaamte maakte zich van mij meester toen ik bij het voorprogramma SQY de bijna lege grote zaal van poppodium 013 betrad; dat had Y&T niet verdiend. Om een lang verhaal te korten: SQY was niks en toen wij na twee nummers de bar opzochten, zagen we dat de foyer gelukkig steeds beter gevuld werd met verstokte Y&T-fans. Bij het aantreden van de band was de grote zaal prettig vol en kon het vuurwerk beginnen. 
Y&T, vernoemd naar het album 'Yesterday & Today' van The Beatles uit 1966, dat al na enkele dagen uit de handel werd gehaald, omdat er een rel ontstond rondom de opzienbarende hoes, maakte mijn onuitgesproken belofte aan Vic meer dan waar en totaal flabbergasted verlieten wij na een aantal toegiften de verhitte zaal om op de aanpalende Korte Heuvel in de binnenstad op deze warme zomeravond een paar pilsjes te verschalken.

Zanger/gitarist Dave Meniketti (links) & bassist Phil Kennemore.

Wat schetst onze verbazing toen we na het verkassen van het ene naar het andere terrasje  niet op zanger/gitarist Dave Meniketti – ik moest ook even heel goed kijken - maar op bassist Phil Kennemore stuitten, die slenterend op ons afkwam. Zonder te aarzelen gaf ik hem een stevige hand: ‘May I introduce you’re biggest fan in Holland’, daarbij een uitnodigend gebaar naar Vic makend, die nietsvermoedend naderde. Ik hoorde Phil mompelen ‘Is that so?’, maar Vic had hem al een gulle schouderklop gegeven en begon meteen een geanimeerd gesprek.

Ik stond aan de grond genageld; twee weken eerder had ie me nog onnozel aangestaard en gevraagd: ‘Waai en wie?’

By the way: zaterdag 29 oktober 2011 staat Y&T in De Nieuwe Pul In Uden. Daarbij zijn; meemaken!

>Lauran

Kitty Daisy & Lewis

Nog een filmpje om in de stemming te komen voor een leuk reisje. Twee weken geleden waren ze nog te zien bij DWDD met hun ouders, maar hier weer als trio. Doet me erg denken aan de Blue Diamonds!...maar dan toch wel anders.