Rockband Marillion in 013: minder is meer

De afgelopen drie Marillion-shows in de Tilburgse poptempel 013 waren allemaal ram-uitverkocht! Ook dinsdag 29 november 2011 was het weer bingo. ‘Het zal toch zeker 2-3 jaar geleden zijn, dat we ze hier gezien hebben,’ opperde concertmaatje Arianne. Jaja, 2 december 2005 was de laatste keer. Time flies, baby.

Het grootste wekelijkse rockmagazine ter wereld, Kerrang, schreef over Marillion: ‘There are a million bands who kick ass, but just a few, like Marillion, who really move people.' De band wordt in 1979 opgericht als Silmarillion door Steve Rothery, Doug Irvine, Brian Jelliman en Mick Pointer. Na een jaar verandert de band zijn naam in Marillion om problemen met de erven van J.R.R. Tolkien te voorkomen. De boomlange Schotse ijdeltuit Fish versterkt de band in 1981 als leadzanger. Het jaar daarop tekent het gezelschap hun eerste platencontract, maar de grote doorbraak laat nog op zich wachten, maar volgt met het fantastische derde studio-album 'Misplaced Childhood', waarvan de ballade 'Kayleigh' hoog in de hitlijsten eindigt.

In 1989 neemt Steve Hogarth (ex-Europeans) de zangmicrofoon over. Inmiddels heeft de band al meer dan 15 studio-albums op zijn naam staan en bracht dit jaar het live-album ‘Live From Cadogan Hall’ uit. Het album betreft het laatste optreden van de ‘Less Is More Tour’ en onderstreept andermaal de live-reputatie van de band.

Juist 'Kayleigh' ontbrak in Tilburg op de setlist, maar voor de rest kregen de 2200 uitzinnige fans een kiene selectie uit het brede oeuvre, van oud naar nieuw, van links naar rechts, opgedist. ‘Man Of A Thousand Faces’, ‘Sugar Mice’, de meezinger ’Cover My Eyes (Pain & Heaven)’, ‘Somewhere Else’ van de gelijknamige cd uit 2007 alweer…

Steve Rothery

Rothery soleerde de nagels uit zijn vingers, vooral in de afsluiter voor de eerste aftocht. Het vijftal moest en zou tweemaal terugkeren uit de kleedkamers en deed dat met graagte. Zodat de twee uren netto-speeltijd keurig werden volgespeeld en iedereen weer kan uitzien naar de volgende gig in Tilburg. Want zes jaar is, om met de woorden van charismatische Steve Hogart te spreken, natuurlijk veel te lang, my friends…  

>Lauran

Marillion 29-11-11 in Tilburg...

 

Wegzwijmelen bij halve eeuw Earring

Van Havo-maatje Hans kreeg ik onlangs een onderzetter in de vorm van de elpee ‘Moontan’ van de Golden Earring. Grappig hebbedingetje. Het deed me terugdenken aan een bezoekje van enkele weken geleden aan het Haags Historisch Museum, dat stilstaat bij het 50-jarig jubileum van deze succesvolle Haagse rockformatie met een tentoonstelling op de zolderetage. Als beginpunt gaat het museum uit van 1961, toen onder anderen George Kooymans en buurjongen Rinus Gerritsen een bandje oprichtten. Zij zitten ook nu nog in Nederlands oudste en succesvolste rockband, naast zanger Barry Hay en drummer Cesar Zuiderwijk.

De tentoonstelling heet ‘Golden Earring - Back Home’. 'Back Home’ (1970) is de naam van de eerste plaat van de band in de huidige samenstelling', legde conservator Marco van Baalen tijdens een groepsrondleiding uit. 'Ook kwam de band toen net terug van een tour in de Verenigde Staten naar Den Haag. Met deze tentoonstelling zijn ze ook weer terug in hun eigen thuisstad.'

Fans kunnen hun hart ophalen met de expo. Zo is een wand beplakt met tientallen elpees en singles, zijn er affiches van optredens te zien, oude foto's en posters van de band in een nagebootste tienerslaapkamer, prijzen en gouden platen, beelden van optredens, parafernalia als T-shirts en een origineel drumstel van Cesar Zuiderwijk, met wie het museum meerdere malen contact had over de expo. 

'Eerst hadden ze hun twijfels over deze tentoonstelling', zei Van Baalen. 'We zijn toch niet dood, vroegen ze zich af. Je wordt er zo natuurlijk mee geconfronteerd dat je een dagje ouder wordt.'

Golden Earring kende vele grote (internationale) hits zoals de slowschuiver ‘Just A Little Bit Of Peace In My Heart’, ‘Twilight Zone’ met de beruchte verkrachtingsvideo, USA-topper ‘Radar Love’, ‘Another 45 Miles’, ‘When The Lady Smiles’ en ‘Going To The Run’. De band tourde meerdere malen in de VS, met onder andere Kiss en Aerosmith. Ook traden ze op met grote namen als Led Zeppelin, Santana, Eric Clapton en Pink Floyd.

Het museum laat tot en met 26 februari ook zien dat de Golden Earring nog steeds 'alive and kicking' is. Als laatste is dan ook een affiche te zien van de nieuwe tour in Nederland, die op 9 september in Tiel begon en hen op 10 februari 2012 naar Tilburgs popzaal 013 brengt. Ook kwam PostNL dit najaar uit met een postzegel in het kader van het jubileum, die werd toegevoegd aan de expositie.

Een middagje heerlijk wegzwijmelen is het bij een stukje gepimpte nederpop, waarin een documentaire met daarin tal van Hagenezen, die op de een of andere wijze een persoonlijke band hadden/hebben met afzonderlijke Earring-leden, nog het meest tot de verbeelding spreekt.  

En ach, ‘Another 45 Miles’ to go…

>Lauran

From Nashville to New Orleans

Nog maar net op Nederlandse bodem, na mijn reis 'From Nashville to New Orleans' met een overload aan muziekbelevenissen en concertbezoekjes onderweg, ging ik met een vette jetlag onder de leden naar een van de mooiste concerten dit jaar in my hometown 013. Afgelopen maandagavond WILCO met in het voorprogramma de indrukwekkende act van Jonathan Wilson waar ik deze week maar meteen de 2LP van gekocht heb. Ik verwacht dat WILCO de komende jaren DE Amerikaanse act gaat worden...en die hebben wij toch maar mooi in de knusse sfeer van 013 mee mogen maken. 
Tijdens mijn reis heb ik nauwelijks gelegenheid gehad om (beloofde) berichtjes te plaatsen. Mijn meldingen op Facebook waren wat vluchtiger, maar ook wat sneller tussendoor te plaatsen voor me. Ik zal proberen de komende weken wat leuke herinneringen op te halen en de schade in te halen. 
Een van de leuke ontmoetingen die we in Nashville hadden, was bij het radiostation 'Lightning 100'. Daar kwam ik deze gast tegen, die me vertelde helemaal wild te zijn van 'The Black Keys'. Dat blijkt wel uit dit filmpje dat ik nu deze week op hun site vond:

In Nashville was het natuurlijk onvermijdelijk om een bezoek te brengen aan de 'Honky Tonk Street' met zijn bars en countryclubs en of course het indrukwekkende Rymantheater waar we 's avonds naar een Townes van Zandt tribute concert zijn geweest, uitgevoerd door de plaatselijke countryhelden.

Chris Hinze: 'From Tibet To Tanger'

Een muzikale, twee-en-een-half uur durende wereldreis met vele adembenemende stops; zo ervoeren de ruim 150 bezoekers zaterdag 12 november 2011 in de Studiozaal van Schouwburg Tilburg de multimedia-solovoorstelling 'From Tibet to Tanger - Travelling around the magical places of the world' van de muzikale duizendpoot Chris Hinze. Vanwege succes in 2010 ging de voorstelling in reprise in de herfst van 2011. Het werd een multinationale verademing.
Al ruim 25 jaar maakt Hinze wereldmuziek, communiceert hij muzikaal met vreemde culturen en trekt, gewapend met professionele audio- en video-opname-apparatuur de wereld rond. Zo brengt deze virtuoze fluitist zijn gasten in Tibet, Zuid-Afrika, Birma, Marokko, Thailand, Ibiza, Bhutan, Namibië, India, Jamaica en Japan.


Tickets, cd's, flyers...

Het accent van 'From Tibet to Tanger’ lag uiteraard op de muziek, die geïnspireerd is op de adembenemende documentaire-achtige video’s die hij gedurende zijn reizen maakte en op een levensgroot scherm projecteerde. Schitterende reisimpressies in combinatie met zijn fluitspel waarbij hij soms improviseert op de orkestbanden van de diverse cd’s en nieuw materiaal. Visuele collages en verhalen, doorspekt met anekdotes, werden samengesmeed tot een boeiend schouwspel. Tussen elk nummer gaf Hinze korte uitleg. Natuurlijk kwamen dan ook de ontmoetingen die hij had met geweldige muzikanten zoals wijlen reggeaster Peter Tosh, Karnataka College of Percussion, Raghunath Seth, Hozan Yamamoto, fascinerende dansgroepen, en grote persoonlijkheden zoals ZH Dalai Lama, de wereldberoemde Japanse Zen-non en schrijfster Aoyama en ook Goenka, de man uit Birma die het Vipassana-boedhisme weer op de wereldkaart zette, aan bod.
Deze indrukwekkende combi van video, foto, licht en geluid werd ook in Tilburg door VJ en video-editor Hans Meijer op een videowall aan elkaar gesmeed. Voor zowel reis- als (wereld)muziekliefhebbers een must! Hinze toert tot eind november en dan gaat hij waarschijnlijk terug naar zijn woning op Ibiza.
Tja, de 73-jarige en bijzonder sympathieke en fitte Hinze heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Lof!

>Lauran

Kwarteeuw in de ban van Joe Satriani

Derde cd

Zondag 10 juni 1990 zag ik Joe Satriani voor de eerste keer live. Hij stond in Muziekcentrum Vredenburg ter promotie van zijn derde langspeler ‘Flying In A Blue Dream’. Die cd was al even uit toen concertmaatje Vic me ermee confronteerde. Hij vroeg me plaats te nemen op zijn bank, precies symmetrisch tussen zijn toch niet geringe geluidsboxen. Hij zette een fles bier voor me op het tafeltje en vroeg of ik comfortabel zat. Toen zette hij snoeibard het nummer ‘Back To Shalla-Bal’ op. Alle nekharen sprongen dus overeind!

Tweede keer dat ik Joe Satriani zag, was op vrijdag 27 juni 1994 in de Brabanthallen in Den Bosch toen hij aantrad met de beste hardrockbegeleidingsband ter wereld: Deep Purple. Zonder Ritchie Blackmore! Blackmore en Ian Gillan hadden voor de zoveelste keer stevig ruzie gemaakt, Blackmore was andermaal vertrokken en Joe viel in. Spectaculair startend met ‘Highway Star’ en afsluitend met ‘Speed King’ knalde Deep Purple er in 1994 onvoorwaardelijk tegenaan. Daarbij moest de fanatieke invalmeestergitarist er via non-verbale signalen van zanger Gillan meermalen fijntjes op gewezen worden dat hij bij Deep Purple te gast was en niet andersom.

Derde keer was het Weertse festival ‘Bospop’ in 1996. Satriani, inmiddels kaal, had zesmaal een Grammy Award in ontvangst genomen. De zilveren gitaar, geïnspireerd door de cover van ‘Flying In A Blue Dream’, was zijn handelsmerk geworden. Sterallures kon ik in Weert (nog) niet ontdekken, maar ik heb het optreden als ‘zwaar kloten’ ervaren. Mijnheer stond volgens mijn bescheiden opinie doodgemoedereerd een gros toonladders uit zijn gitaarnek te persen om de tijd te vullen en de bevlogenheid die mij bij zijn eerdere concerten vrijwel meteen omarmde, was zoek.

Joe alone...

Hoelang duurt spijt? Lang, geef ik beschaamd toe, en het knaagt ook. Dinsdag 17 januari 2012 krijg ik een herkansing. Joe staat daar dan met de ex-Van Halen-leden Sammy Hagar (zang/gitaar), Michael Anthony (bas/zang) en drummer Kenny Aronoff (oa. ex-John Fogerty en invaller in deze tour voor Chad Smith van The Red Hot Chili Peppers) onder de curieuze naam Chickenfoot.
Sinds 2004 heb ik Joe weer in mijn hart gesloten; zijn cd uit dat jaar ‘Is There Love In Space?’ bracht me weer terug naar wellicht al nostalgische mijmeringen ten tijde van ‘Flying In A Blue Dream’ uit 1989. We zijn inmiddels bijna een kwarteeuw verder, beste kijkmuiskinderen. Een leeftijdgenoot vroeg me onlangs of ik geen zin had om mee te gaan naar de ‘Night of the Proms’ in de Ahoy’ met Mick Hucknall van Simply Red, James Blunt, Angie Stone, Miss Montreal, sopranenkwartet DIV4S en de even onafscheidelijke als onvermijdelijke John ‘Music is My First Love’ Miles…
Mwaah, toch nog maar niet...

Chickenfoot incl. Aronoff (links)...

 >Lauran

Cowboyhoeden, boots, bier en countrymusic

Eindelijk waagt een country-ster uit Amerika de oversteek naar Europa. Toby Keith doet tijdens zijn Locked & Loaded Tour onder andere Nederland aan. Met zijn 11-koppige band speelt hij het dak van de Amsterdamse poptempel Paradiso.  Veel cowboyhoeden, veel boots en veel bier, zoals het hoort bij een country-concert.

Toby Keith, geboren in Clinton, Oklahoma, bracht in 1993 zijn eerste album uit en scoort meteen zijn eerste grote hit 'Should’ve been a cowboy'. Sindsdien staat de teller op vijftien studio-albums, vier verzamelalbums en twee kerstalbums. En grossiert hij in nummer 1-hits, country-awards en uitverkochte zalen in Noord-Amerika.

Een paar weken geleden is zijn laatste album 'Clancy’s Tavern' verschenen, vernoemd naar het café van zijn oma in Fort Smith, Arkansas, waar hij een deel van zijn jeugd doorbracht. De opening  van het concert is ook de openingssong van deze cd: 'Made in America', een grote hit in Amerika die ook in Paradiso de handjes in de lucht krijgt.

Via zijn grote hits zoals 'As good as I once was', 'Who’s your daddy?', 'I love this bar' en 'American Ride' worden de liedjes van zijn nieuwste cd ten gehore gebracht. Met als absoluut hoogtepunt de nieuwste single: 'Red Solo Cup', een liedje over een rode plastic beker. De bijbehorende videoclip is binnen een paar weken al meer dan twee miljoen keer bekeken.

Nu maar hopen dat Toby Keith de eerste in een lange rij country-artiesten is die deze kant op komen voor concerten. Via YouTube, Twitter en Facebook groeit de interesse flink en ook Toby Keith is enthousiast over het  'werk' van zijn fans in het sociale netwerk.

MM-Jeroen