Roemruchte Noorderligt herleeft (slot)

De cirkel is rond. De eerste meeting van het roemruchte Tilburgse Theater Noorderligt met als ondertitel 'Beeld en geluid’ trok zondag 13 februari 2011 zo’n vijfhonderd oud-bezoekers, medewerkers en belangstellenden. Zij konden in de Tilburgse popzaal 013, opvolger van Noorderligt, een deel uit het omvangrijke archief bekijken: van affiches, foto’s op de schermen en een ware Noorderligt-film met hoogtepunten in het café tot archiefmappen met artikelen, entreekaartjes, programma’s en backstage-pasjes. 

Flyer Noorderligt NUjaarsfeest 2013...

Noorderligt NU, waarachter negen oud-Noorderligt-medewerkers schuilgaan, organiseert op zaterdagavond 26 januari 2013 in Paradox Jazzcafé een NUjaarsfeest met live-muziek, swingen, ontmoetingen en verhalen. Er zijn optredens van de jonge talenten Bazz & Juice en The Black Marble Selection. Later op de avond gaan diverse DJ's Don Antonio en Björn aan de slag. Solo Moderna zal een speciale Noorderligt-set verzorgen.

Van 1984 tot 1998 was Noorderligt aan de Veldhovenring in Tilburg een van de bekendste en populairste poptempels in Nederland. Eind 2012 is het markante gebouw verdwenen; op het NUjaarsfeest een mooie gelegenheid om nog eens terug te kijken. Het was aanvankelijk een bioscoop, werd een poppodium, een theater en weer een muziekzaal. Half december 2012 stond alleen de gevel nog overeind. Het einde van Noorderligt was toen echt daar.

Noorderligt is zo'n begrip dat nog een flinke groep Tilburgers, muziekliefhebbers en melancholisten doet opveren en vooral doet terugverlangen naar jaren her. De Dijk was er in de jaren tachtig en negentig kind aan huis, de mannen van Golden Earring en vele honderden andere artiesten. Verschraald bier, vocht dat tijdens kookpunten van het plafond drupte en roadies met zwart duct-tape in een haak aan hun broekriem, dat werk.

14-12-12: alleen de gevel nog (foto Lauran Wijffels)

Noorderligt heeft bijna vijftien jaar bestaan, in 1998 sloten de deuren vanwege de komst van 013. In die relatief korte periode verwierf Noorderligt een behoorlijke reputatie, in Tilburg maar ook erbuiten. Na de sluiting werd het een theater, en later La Vida. Half december 2012 was het alleen de gevel die nog enigszins overeind stond, met een grote berg puin erachter. De trappen naar de zaal waren al verdwenen. The end.  

Tussen zondag 13 februari 2011 en zaterdag 26 januari 2013 schreef ik 44 muzikale bijdragen voor de website www.muziekmannen.nl ofwel weblog http://demuziekmannen. blogspot.com/ Ik ben gaan grasduinen in mijn schrijfsels over popmuziek, al dan niet in de regio, van de afgelopen 30 jaar. Ik kwam een stortvloed aan verhalen en anekdotes tegen, vergeelde plakboeken vol, lang niet allemaal geschikt voor opname op een site. Dus ik ben gaan knippen en schrappen en knippen. De meeste zijn gepubliceerd in Het Nieuwsblad (v/h Zuiden) en later Het Brabants Dagblad. Een enkeling in een ander muziek- of weekblad; 44 nu dus opnieuw verzameld.

Sloopmachine vreet zich door het oude Noorderligt (foto PVE)

In 1980 gestart bij de rubriek ‘Popcorner’ onder redactie van Henk van den Anker, kreeg ik vooral in de jaren ’80 als binnenland-redacteur gelegenheid om popmuzikanten te interviewen. Van 1986 tot en met 1998 coördineerde ik het katern ‘Uitgaan’, een wekelijkse bijlage vol uitgaanstips en muziekverhalen. In die periode schreef ik honderden aankondi- gingen en recensies voor en over popconcerten in Midden-Brabant waarbij het accent na 1984 op het Theater Noorderligt kwam te liggen. Met grote regelmaat leverde soul- en funkfan en -kenner Johan van Grinsven, toen coördinator van de wekelijkse weekendbijlage ‘Reizen’, muziekverhalen voor deze uitgaansbijlage; het bleek een even afwisselende als productieve werkwijze.

Blijft over: 44 stukkies (lees: blogs), die populaire muziek tussen 1980 en 2010 in vele – maar lang niet alle - facetten beproeft en beschrijft…

> Lauran

Fenomenaal hardrockconcert Steve Vai in 013

In 1988 liet gitaarvirtuoos Steve Vai  op het ‘Monsters of Rock’-festival het Tilburgse Willem II Stadion trillen. Zanger David Lee Roth was Van Halen uitgeschopt en zag met Vai brood in een nieuwe rockband.  Met ‘Skyscraper’  leek dat te gaan lukken, maar veel hebben we van dit tandem niet meer vernomen. Vai besloot solo verder te gaan en bracht in 1990 ‘Passion and Warfare’ uit. Hij moest meteen opboksen tegen zijn eigen leermeester Joe Satriani, die toen met ‘Flying In A Blue Dream’ stad en streek onveilig maakte. Lof en respect vielen Vai ten deel; zijn naam was gevestigd.

Vai naast Roth op 'Monsters of Rock'...

Een kwarteeuw later staat Vai voor het eerst weer in Tilburg. Niet als side-kick, maar als middelpunt van een eigen show: Steve als  gitaartalent natuurlijk, die zijn wapen met ogenschijnlijk gemak in alle mogelijke gemoedstoestanden wringt, Steve als verteller, Steve als grappenmaker, Steve als Prince, Steve als Darth Vader, Steve als conferencier. Halverwege de show komt drummer Jeremy Colson als Nikkelen Nelis het podium op en ontstaat er een cabareteske dialoog, waarbij Colson zich verspreekt: ‘Sure Joe, ehhh... Steve!’ Een subtiele verwijzing naar Vai’s leermeester; drive, sound en de naam Satriani duiken steeds op.

Vai poseert in cd-winkel 'Sounds' in Tilburg (foto Bas Vermeer)

De show van Steve in Tilburg duurde drie uur; dat was te lang. De Star Wars-act had geschrapt kunnen worden en ook het samen met een dame en heer uit de zaal een nummer componeren had, wat mij betreft, achterwege gelaten kunnen worden. Blijft over: een fenomenaal hardrockconcert, waarbij de hoofdrolspeler, voortdurend maar vrijwel onhoorbaar geassisteerd door harpspeelster Deborah Henson-Conant, kriskrassend door zijn repertoire zoefde, van het onlangs uitgekomen ‘The Story of Light’  naar ‘Passion and Warfare’ en terug. 5 juni staat Satriani zelf weer in Tilburg; zo blijven we lekker bezig...

Steve Vai 2012 live in 013 (foto Lauran Wijffels) 

 Steve Vai met ‘The Story of Light’  Tour, vrijdag 16 november in 013, Tilburg.

>Lauran 

Eva Cassidy (2)

Ik ben nog maar net begonnen in de biografie van Eva Casidy of ik stuit al op een aardig detail. De broer van de fameuze zangeres Eva Cassidy, Dan, heeft twee keer in Nederland opgetreden, een keer in Hilvarenbeek (de Beekse Bergen) en een keer in Tilburg. Een mededeling in de categorie nutteloze kennis.

MM-Johan

Nederlandse editie van Eva's biografie

Bericht van de uitgever

Vrijwel iedereen die Eva Cassidy voor het eerst hoort zingen, vraagt zich twee dingen af: wie is dit en waarom ken ik haar nog niet? De Amerikaanse zangeres, die met haar postume album Songbird miljoenen harten raakte, heeft haar eigen roem niet meegemaakt. Ze stierf in 1996 als veelzijdige, maar onbekende zangeres op de jonge leeftijd van 33 jaar aan de gevolgen van huidkanker.
Eva Cassidy was een authentiek kunstenaar voor wie alleen het allerbeste goed genoeg was. Ze keerde zich af van de hedonistische wereld van de showbusiness waar glitter, geld en oppervlakkigheid de norm zijn. Bekende songs vertolkte ze echter muzikaal zo kernachtig en tekstueel zo oprecht dat ze een nieuwe betekenis kregen. Ook in Nederland is de muziek van Eva Cassidy populair: haar versies van ‘Fields of Gold’ en ‘Songbird’ staan ieder jaar hoog in de Top 2000.

Johan Bakker publiceerde zijn boek in februari 2012 in het Engels bij Omnibus Press in Londen, de grootste uitgeverij van muziekbiografieën. Behind the Rainbow, the tragic life of Eva Cassidy raakte een snaar bij het Britse lezerspubliek: in mei 2012 won deze biografie The People’s Book Prize in de categorie non-fictie. Op 19 oktober verschijnt de geactualiseerde Nederlandse versie die Bakker zelf bewerkte. In een uitgebreide proloog beschrijft hij hoe zijn zoektocht naar het hart en de ziel van Eva Cassidy met vallen en opstaan verliep.

Biografieportaal: ‘Johan Bakker heeft met Eva Cassidy, De biografie een buitengewoon aangrijpend boek geschreven. Hij presenteert zijn research in een sublieme stijl en duidt de mensen die hij uit de directe omgeving van Eva Cassidy heeft geïnterviewd als mensen van vlees en bloed: liefdevol, maar met oog voor hun mankementen. Dat hij Eva Cassidy bewondert, is evident. Dat hij zijn journalistieke onafhankelijkheid bewaart, is vakmanschap. Beide componenten zorgen ervoor dat je deze biografie ademloos uitleest, met zo nu en dan een brok in de keel. Een absolute aanrader.’ (21oktober 2012)

Revolver’s Lust for Life: ‘Een bewonderenswaardige prestatie van deze Nederlandse muziekjournalist.’

Nederlands Dagblad: ‘Een biografie waarin degelijkheid ontroert.’

Brian Langtry, maker van de musical Over the Rainbow: ‘Genoten van de Eva Cassidy biografie.
Grondig onderzocht en beschreven en een must voor iedere Eva fan. Briljant. Koop dit boek!’

Cross Rhythms: ‘Een betere studie over deze zangeres kan vermoedelijk niet geschreven worden.’

29 oktober verschijnt bovendien de cd The best of Eva

'Golden Earring - De Amerikaanse droom'

Vanaf 17 oktober 2012 in de boekwinkels, of online te bestellen: 'Golden Earring - De Amerikaanse droom' van Robert Haagsma en Jeroen Ras. Golden Earring is de meest succesvolle rockband van Nederland. Het Haagse kwartet dankt die status voor een belangrijk deel aan het buitenlandse succes. Vooral in Amerika. 

Het boek...

Van eind jaren zestig tot midden jaren tachtig trad de band er talloze keren op. Albums als 'Moontan' en 'Cut' haalden spectaculaire verkoopcijfers. De hits 'Radar Love' en 'Twilight Zone' groeiden uit tot klassiekers, die nog dagelijks op de Amerikaanse rockstations gedraaid worden. 
Terwijl we tegenwoordig dankzij social media de buitenlandse avonturen van Nederlandse bands op de voet kunnen volgen, onttrok het wel en wee van Golden Earring zich in dit pre-internettijdperk grotendeels aan de waarneming van het thuisfront. Met als gevolg dat er al snel veel onduidelijkheden ontstonden. Welke Amerikaanse tournees waren succesvol, en welke niet? Welke drama's voltrokken zich achter de schermen? Hoe keken internationale topacts aan tegen dit Hollandse succesverhaal? En wellicht de belangrijkste: heeft Golden Earring het nu wel of niet gemaakt in Amerika? 
Op deze en vele andere vragen geeft dit boek antwoord. Vanuit dit unieke perspectief wordt de geschiedenis van de band stap voor stap gereconstrueerd. Fouten en misverstanden worden gecorrigeerd, nieuwe feiten worden aangedragen.

De tickets...

Het verhaal is voor een aanzienlijk deel gebaseerd op het archief en de herinneringen van bassist en bandlid van het eerste uur Rinus Gerritsen. Er zijn belangrijke bijdragen van de ex-leden Robert Jan Stips en Eelco Gelling. Kopstukken van onder anderen Kiss, Rush, Triumph kijken terug op de shows die ze in Amerika ooit als hoofd- of voorprogramma van Golden Earring deden. 'Golden Earring – De Amerikaanse droom' beschrijft daarmee voor het eerst de belangrijkste, succesvolste en meest creatieve periode van de band. Het verhaal krijgt extra kleur dankzij fotomateriaal, waarvan het overgrote deel nog nooit eerder gepubliceerd is. Het boek komt uit op een moment dat de band dankzij het recente nummer-1 album 'Tits 'N Ass' weer midden in de belangstelling staat. Met voorwoord van Steve Harris van Iron Maiden. Uitgeverij: Spectrum Aantal pagina's: 288 Uitvoering: Paperback ISBN: 978 90 00 31458 4 Prijs € 19,99. 

>Lauran

De bobo's... Vlnr. Jeroen Ras, Robert-Jan Stips, Robert Haagsma & Rinus Gerritsen.

Lekker cruisen met Lucinda Williams en Emmylou Harris

De tip komt uit onverdachte bron, van Jan Donkers, Amerika- en Americana-kenner. In het zomernummer van het blad America schrijft hij over het bedrijf Cayamo dat muziekcruises organiseert. Ook Donkers gruwde vooraf van de gedachte met een overdosis Amerikaanse bejaarden opgescheept te zitten. Maar de werkelijkheid bleek heel anders. Inmiddels is hij al drie keer met deze maatschappij buitengaats gegaan. En zag hij op de Love Boat onder anderen Lucinda Williams, Loudon Wainwright III, Richard Thompson, Patty Griffin en Joe Ely optreden. De maatschappij - die als slogan hanteert: A Journey Through Song - is inmiddels zo populair onder muziekliefhebbers dat een groot deel van de hutten binnen 24 uur geboekt is.

Avondje 013 met The Australian Pink Floyd Show

The Australian Pink Floyd Show in Tilburg (foto Arianne Verhoeven).

Pink Floyd-gitarist David Gilmour vindt ze zo goed dat hij ze ooit uitnodigde om op zijn vijftigste verjaardag te komen spelen. Zo exact speelt The Australian Pink Floyd Show, de beste coverband ter wereld, de echte Pink Floyd na, dat ze al meerdere keren de Heineken Music Hall uitverkochten.
Vrijdagavond 31 augustus 2012 stonden ze met een exclusieve show in bijkans volle popzaal 013 in Tilburg. Pink Floyd bestaat dan officieel niet meer, maar dichter bij een live-ervaring dan The Australian Pink Floyd Show komen de vele fans anno 2012 ook niet meer.
Is het een tribute-band? Zeker, maar The Australian Pink Floyd Show werkt samen met mensen die weer met Pink Floyd samenwerkten. Ze gebruiken de materialen die exclusief voor Pink Floyd gemaakt werden zoals custom-made pedalen, decor, visuals, zelfs het zwevende varken en de opblaasbare teacher! Het belangrijkste: ze klinken exact als hun idolen.
De band bestaat uit pakweg 10 personen onder wie vocalist en percussionist Alex McNamara, gitaristen Steve Mac en Dave Domminney Fowler, basser Colin Wilson, zangeres Lorelei McBroom, die Floyd begeleidde tijdens de 'Momentary Lapse of Reason' en 'Delicate Sound of Thunder'-tours, toetsenman Jason Sawford en vele anderen.
In Tilburg wisten we beslag te leggen op de setlist van een van de drie zangeressen. Het concert bestond uit ‘In The Flesh’ van het album ‘The Wall’ (1979), ‘Take It Back’ van het album ’Devision Bell’ (1994), ‘Sorrow’ van het album ‘A Momentary Lapse of Reason' (1987), ‘Set the controls for the Heart of the Sun’ van het album ‘A Saucerful of Secrets’ (1968), ‘What Do You Want from me’ en ‘High Hopes' van het album ’Devision Bell’ (1994), ’Pigs’ van het album ‘Animals’ (1977), en ‘Another Brick In The Wall’ van het album ‘The Wall’ (1979).
30 minuten pauze...
‘Shine On You Crazy Diamond’ van het album ‘Wish you were here’ (1975), ‘Astronomy Domine’ van het album ‘Umma Gumma’ (1965), ‘The Fletcher Memorial Home’ van het album ‘The Final Cut’ (1983), ‘Time’ en ‘The Great Gig in the Sky’ van het album ‘The Dark Side of the Moon’ (1973), ‘Keep Talking’  van het album ’Devision Bell’ (1994), ‘Us and Them’ van het album ‘The Dark Side of the Moon’ (1973), ‘Wish you were here’ van het album ‘Wish you were here’ (1975), ‘One Of These Days’ van het album ‘Meddle’ (1971) en ‘Comfortably Numb’ van het album ‘The Wall’ (1979).
Toegift...
‘Run Like Hell’ van het album ‘The Wall’ (1979).
Het was overrompelend…

 

 

Vakantie en muziek...

Het Italiaanse strand geeft rust en kijk-, lees- en luisterplezier. iPod(s) en iPhone mee en na een bladzijde of twintig lezen ben je wel toe aan een muziekje. De ‘oude’ iPod (een van de eersten) doet na een oplaadsessie van een nacht voldoende zijn best en het is heerlijk om te grasduinen (of is het zandduinen) in een muziekbibliotheek van zo’n 20GB. Ja, wat komt er dan allemaal voorbij? Uiteraard Pink Floyd (live) ‘Shine on your crazy diamond’ maar ook de Rolling Stones (‘Love in Vain’ van het live-album Get Yer ya-ya’s out). Wellicht een korte verklaring. Ik heb in de vakantie de biografie van mr. Keith (Richards) geslecht. Karrevrachten drugs hebben de man op de been gehouden.

Verder geluisterd naar: Thievery Corporation, St. Germain, The Smiths, de lounge van Plastic Buddha, Neil Young, Gotan Project, Keane, Golden Earring en Jack Johnson. De ultieme strandsongs voor mij zijn Summerwind van ene Frank Sinatra en Summer Wine (mag ook rood zijn trouwens) van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood. Wat eveneens niet mag ontbreken Massive Attack en The Last Shadow Puppets.

‘Oude meuk’, hoor ik u als lezer al denken. Nou, dan nog maar een nummer van singer/songwriter Ben Howard, The Black Keys of Selah Sue of toch Triggerfinger bij Giel. Och, je laat je gestrekt op een bedje in de zon uiteraard leiden door het vakantiegevoel en je hebt ook tijd om weer eens de ‘platenkast’ open te trekken. Ik wil als ‘muziekman’ graag mijn zomerse keuzes met u delen. Wellicht wilt u nog horen wat ik heb gelezen behalve de Italiaanse Rolling Stone (veel plaatjes gekeken dus). Gijp dus en dat is pakkend. Er is immers meer dan muziek. Wat betreft dat laatste, kwestie van de sfeer van het moment de kans geven!

MM-Willem 

Blaf!

Dankzij Remco Woutersen.

Going to the dogs

Maar het kan nog veel hondser: kijk maar.

MM-Johan

Vandenberg 30 jaar na dato…

Vandenberg anno 1982...

Op een mooie pinksterdag in 2012 werd de Nederlandse gitarist Adrian Vandenberg mijn facebook-vriend. Ik kreeg hem aangereikt via  Ronald Seerden, docent aan de Tilburgse Rockacademie. Adrian werd mijn 808-ste vriendje; ik zijn 3.481ste! Ik moest even terug in een stapel vergeelde plakboeken om te ontdekken dat ik Adje van den Berg (25) half augustus 1982 had geïnterviewd.
De muzikant had toen van de Amerikaanse platengigant Atlantic een dik contract aangeboden gekregen voor zo’n zeven tot acht elpees. In dat contract was tevens opgenomen dat Ad alleen al een budget van een half miljoen gulden (= 227.272,72 euro, beste kijkmuiskinderen) tot zijn beschikking had om die tot een succes te maken.

In april 1982 was Van den berg met zanger Bert Heerink (ook ex-Teaser), bassist Dick Kemper (ex-Turbo, fb-vriendje 684), en drummer Jos Zoomer naar Engeland vertrokken om in de opnamestudio van Led Zeppelin-gitarist Jimmy Page een elpee op te nemen, die worldwide zou worden uitgebracht. Euforie alom dus.
’Als ik dat zo lees, dan schrik ik er iedere keer weer van, ja,’ reageerde Ad nuchter op mijn eerste vraag of dat het waar was dat de meest wilde verhalen omtrent zijn band de ronde deden. Ad verzuchtte dat teveel publiciteit averechts kan werken: ‘Je moet tegen een hoop vooroordelen opboksen. De mensen denken: ‘Die jongens hebben een hoop geld op zak en daar kan verder niks meer mee gebeuren…’ 

Vandenberg-pullover anno 1982...

Het relaas verscheen op 26 augustus 1982 paginagroot – want nieuws, toch? - in het BD. Een week later belandde er een pakketje op mijn bureau met een briefje van de Nederlandse promotieman Tjerk Lammers (fb-vriendje 476) van WEA (Warner/Elektra/Atlantic): ‘Ziehier de beloning voor het fantastische interview met Vandenberg: een warm wolletje voor de aankomende koude winterdagen…’ Het betrof een donkerblauwe pullover met rechtsboven bescheiden het snelle Vandenberg-logo in zilvergrijs. Wauw! Afijn, Ad werd door zanger David Coverdale van de Engelse hardrockband Whitesnake persoonlijk gevraagd de gelederen te komen versterken. Onder de Whitesnake-vlag heb ik Adrian zien optreden op het ‘Monsters of Rock’-festival in het Galgenwaard in Utrecht en in Theater Noorderligt in Tilburg.

Vandenberg in Tilburg anno 1994...

De laatste keer dat ik Adrian live zag was op 8 september 2004 in een uitverkocht poppodium 013, ook tijdens een concert van Whitesnake. Pal voor de afsluiter 'Here I Go Again' lepelde Coverdale een anekdote op over de rode blouse die hij droeg. Had-ie 'm nu wel of niet geleend van zijn voormalige rockbroeder? Waarna hij tot ieders verrassing 'Dutchman Adrian' introduceerde. Die kwam, speelde een solo en verdween weer. Het was te verwachten dat Adrian zelfs in 2004 nog een staande ovatie in ontvangst kon nemen. Maar toen hij even snel als ie opkwam ook weer verdween, werd zijn naam verder ook niet meer gescandeerd.

Niets zo vergankelijk als hardrockroem, 3.481 fb-vriendjes ten spijt… 

>Lauran

Donald 'Duck' Dunn dood

Hij was een van die onvolprezen stille krachten in de muziek, Donald 'Duck' Dunn. Lid van de legendarisch MG's, maar veel meer dan de begeleidingsband van Booker T. (Jones). Dunn heeft met zijn groovende basgitaar een onuitwisbaar stempel gedrukt op de ongelofelijk aanstekelijke soul-muziek van het Stax-platenlabel. Hele grote zangers heeft hij met zijn medemuzikanten van het 'huisorkest' van Stax begeleid, in de anonimiteit.  

De bassist (links op de foto, naast Cropper en Al Jackson, voor: Booker T. Jones) was nog aan het touren met zijn maatje Steve Cropper, ook al zo'n geweldenaar in de studio en op het podium.

Nederdrummers schrijven biografieën

Boek 'Drumsolo' (2002)...

Als in oktober 1999 de legendarische Nederlandse band Q65 nieuw leven wordt ingeblazen, is drummer Hans Waterman er bij. Waterman heeft op dat moment al een schitterende rock-‘n-roll carrière achter de rug. Hij drumde als zestienjarige in de al even legendarische Cuby & The Blizzards en maakte deel uit van Solution, de band van Jan Akkerman en de Engelse band The Pretty Things. Met Q65 lijkt hij in 1999 wederom te gaan horen bij de grote namen uit de Nederlandse popmuziek, maar voordat ze opnieuw geschiedenis kunnen schrijven, krijgt leider Wim Bieler een hartstilstand. De dood van Bieler is voor Hans Waterman mede de aanleiding om 'Drumsolo; 35 jaar te laat naar bed' (2002, uitgeverij L.J. Veen) te schrijven. Niet alleen om zijn eigen muziekgeschiedenis vast te leggen, maar ook om woorden te vinden voor een tijd die heftig was. Waterman is niet alleen een uitstekend drummer met een grote staat van dienst, hij is ook een schrijver met soul. Dat laat hij zien in 'Drumsolo', waarin hij met gevoel voor detail zowel over zijn eigen rock-‘n-roll-leven schrijft, als over de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek.

Drummer Hans Waterman.

Trommelaars die in de pen klimmen; het is in nederpopland geen uitzonderlijk verschijnsel. Na Waterman pakte in 2012 Blues Dimension-, Rob Hoeke-, Sweet d’ Buster- en Cuby & The Blizzards-drummer Hans la Faille de tekstverwerker om zijn kleurrijke omzwervingen langs poppodia te beschrijven. Was voor Waterman de dood van Bieler de reden om te gaan schrijven, voor La Faille zou dat het overlijden van Harry 'Cuby' Muskee in 2011 kunnen zijn, ware het niet dat hij er al in 2010 mee begonnen was. In 'Showbizz Blues' (uitgeverij VIP) schrijft hij over zijn muzikantenbestaan: jeugdvriendje Herman Brood, kameraad en bassist Herman Deinum, met wie hij 45 jaar lang een unieke 'ritmesessie' vormde, en de avonturen van The Blizzards.

Boek 'Showbizz Blues' (2012)...

In het boek vertelt de Zwolse slagwerker vrijmoedig over zijn leven, persoonlijk en beroepsmatig, als muzikant. Drie maanden zat hij non-stop achter de computer om de herinneringen op papier te zetten. Hierin spelen zijn jeugdvriendje Herman Brood en Cuby een grote rol. Vaste kameraad, bassist Herman Deinum, is een constante in het boek. 'Samen kun je een band dirigeren, je bepaalt de dynamiek. En we hadden dezelfde opvattingen over stukken.' Helaas raakten ze twee jaar geleden gebrouilleerd.
Het conflict met zijn muzikale maatje betreurt hij. 'Heel pijnlijk na zoveel jaren vriendschap. Ik heb hem drie liefdesmailtjes gestuurd maar het mocht niet baten. Het ging mis bij de laatste tournee van Cuby.' In zijn boek beschrijft La Faille: 'In de zomer van 2010 rezen er spanningen met pr-man Henk Aa. Harry Muskee wilde zich niet door hem laten voorschrijven dat hij voor slechts een minuutje met de hele band in DWDD, het programma van Matthijs van Nieuwkerk, moest verschijnen. Harry kon in die dingen eigenzinnig zijn. Volgens Aa hoorde dit er nu eenmaal bij. Deinum stond achter Aa en liet dat ook voortdurend merken', noteert La Faille. 'Reden voor Muskee om niet meer met hem verder te willen. En dus maakten we onze tour af met een vervanger. Ik heb geprobeerd dit te voorkomen want zonder Deinum was Cuby Cuby niet meer, vond ik. Het hielp niets. Herman neemt het me kwalijk dat we niet solidair met hem zijn geweest.'

Drummer Hans la Faille.

Wie het boek 'Drumsolo; 35 jaar te laat naar bed' leest, valt het op dat het eigenlijk helemaal niet gaat over de hoogtijdagen van de Nederlandse popmuziek. Waterman schrijft met name over zijn eigen leven. Hoe hij met zijn eerste bandje in het voorprogramma van Cuby & The Blizzards speelde en dat die enige tijd later op de stoep stonden om hem als 16-jarige in de band te krijgen. Hoe hij grote successen doormaakte met Cuby en met welke grote namen hij allemaal gespeeld heeft. Het meeste draait het boek echter om zijn persoonlijke hoogtepunten; het boek wordt voor een groot gedeelte bij elkaar gehouden door een broeierig mengsel van drank, drugs, geiligheid en sperma. Sex, drugs & R&R dus. Brrr….

> Lauran

Dion leeft nog!

Mijn eerste gedachte toen ik las dat Dion DiMucci een nieuw album had gemaakt: die was toch al lang dood… Niet dus. Tank Full of Blues heet de nieuwe cd. De tweede verrassing voor mij was dat het een wat gruizig bluesalbum is. Verrassend omdat Dion DiMucci (bouwjaar 1939) voor mij altijd de man gebleven is van klassieke rock & roll-hits als The Wanderer en Runaround Sue… Makkelijk verteerbare liedjes. Zijn nieuwste album is dus heel anders, maar nog altijd prettig om te beluisteren; het kan een grotere groep aanspreken dan de hardcore bluesliefhebbers. De enige tegenvaller vind ik het nummer Bronx Poem, een wat al te gemakkelijk rijmende rapachtige ode aan zijn geboorteplek, de wijk The Bronx in New York. 
MM-Johan

Levon Helm

Levon Helm, de voormalige drummer en zanger van de legendarische The Band, is overleden. Een mooi moment om nog eens naar klassiekers als 'Music From Bing Pink' te luisteren. Een prachtig solo-album is 'Levon Helm and The RCO All-Stars', hoewel van 'solo' geen sprake is. Helm wordt op deze plaat muzikaal ondersteund door een trits grootheden, om precies te zijn Booker T. Jones, Steve Cropper, Donald 'Duck' Dunn, Mac 'Dr. John' Rebennack, Paul Butterfield, Fred Carter Jr., Howard Johnson, Tom Malone, Lou Marini, Alan Rubin, Robbie Robertson & Garth Hudson. De laatste twee uiteraard ook oud-leden van The Band. 

MM-Johan

Iron Butterfly echt niet kapot te krijgen

Dacht ik op zondag 16 maart 1997 een heel oude koe uit de sloot getrokken te hebben, blijkt muziekcollega Wouter de Waal van de site ‘3voor12’, het alternatieve popmuziekplatform van de VPRO, het 15 jaar later toch nog veel beter te kunnen. Lijdend voorwerp: de Amerikaanse hardrockmammoet Iron Butterfly. 

Doorbraakalbum ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ uit 1968

Voorafgaand aan hun Tilburgse optreden in 1997 in Theater Noorderligt mijmerde ik nog als volgt: ‘Het is een merkwaardige gewaarwording dat hardrockgroepen die jou in je tienerjaren fascineerden, je als dertiger en veertiger blijven achtervolgen. En dan nota bene in je eigen geboortestreek. Zo fietste Uriah Heep al een keer of vier met wisselend succes door de Veldhovenring. Ten Years After stond op een zonnige zondagmiddag te pierewaaien in Baarle-Nassau. Drie verschillende zangers van Deep Purple vereerden Tilburg reeds met een bezoek. Steppenwolf bracht in 1996 precies 25 jaar na hun eerste legendarische live-dubbelaar opnieuw een nieuwe dubbele live-cd uit. En ga zo maar door…’
Maar op maandag 5 maart 2012 gold dat dus nog steeds in onverminderde mate. Muziekcollega Wouter de Waal kopt boven het optreden in het Tilburgse rockcafé Little Devil: ‘Iron Butterfly transformeert Little Devil even in teletijdmachine; legendarische psychedelische rockact schittert veertig jaar later nog’. Ik was hier niet bij, maar heb er toch even overlopen piekeren.

Iron Fly-ticket 1997...



De Waal schrijft: ‘Zoals je na een slordige veertig jaar kunt verwachten, kent het huidige Iron Butterfly wel een andere samenstelling dan in de gloriedagen, maar twee oudgedienden uit het revolutiejaar zijn er opvallend genoeg nog steeds bij: zanger/bassist Lee Dorman en drummer Ron Bushy, de man van de beruchte lange drumsolo op doorbraakalbum ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ uit 1968. De eerste, inmiddels bijna zeventig, moet tegenwoordig op en van het podium geholpen worden, maar dat doet aan zijn levendigheid als muzikant en verteller niet af. De tweede lijkt überhaupt nauwelijks iets van zijn energie verloren te hebben en treft de vellen nog steeds ongenadig hard waar het nodig is.’

Grappig dat ik 15 jaar eerder constateerde: ’Driekwart van de oorspronkelijke bezetting bleef in drie decennia overeind, ook al zo typisch. Het ouwe drietal werd in Tilburg aangevuld met gitarist Eric Barnett, een doorgewinterde hardrocker die met zijn gierende spel bij een aantal, wat zoutloos aandoende nummertjes flink wat peper door de strot blees. Natuurlijk was het wachten geblazen op de onverbiddelijke bestseller ‘In-A-Gadda-Da-Vida’ en dat gebeurde - zoals verwacht - pal voor het eind. Ook hier was het aan een reddingspoging van Barnett te danken dat de klassieker van 17 minuten niet wegzonk in sleetse middelmatigheid. De ooit beroemd geworden drumsolo van houthakker Ron Bushy - wie vertelt mij waarom? - verviel in een tot op de naad uitgekauwde riedel waarbij een beginnend tamboertje met drie lessen muziekschool schril zou afsteken.’
De Waal eindigt waardig: ‘De show mag om reden van anciënniteit én muzikale kwaliteit gerust als legendarisch de Little Devil-annalen in: ‘Iron Butterfly was here and kicked ass’ - dat kan niet elk rockcafeetje zeggen.’

Moraal: old rockers never die!
>Lauran

Iron Butterfly 2012...

Swingende funkband War kort maar krachtig

In de uitverkoop van 1970 kocht ik voor een daalder eens het singletje ‘Spill The Wine/Magic Mountain (From The MGM Picture The Magic Garden)’ van ene Eric Burdon Declares 'War'. Nimmer had ik zo'n broeierig en mysterieus swingend plaatje op de draaitafel liggen. Het deed me denken aan de het jaar ervoor uitgekomen jungleroman ‘Gangreen I Black Venus’ van Vlaming Jef Geeraerts, die als blanke koloniaal de meest waanzinnige capriolen uithaalde of er in ieder geval getuige van was in hartje Kongo-rimboe. Met ondoorgrondelijke voodoo, hallucinerende nachtelijke bijeenkomsten, tribaldans en drugs, ranzige hoeren, sex en laveloze agressie.

1970: 'Spill The Wine'...

27 jaar later staat War, weliswaar zonder Burdon, in Tilburg. Dit uitheemse sfeertje was zaterdag 8 februari 1997 vanzelfsprekend ver zoek in de goeddeels lege Noorderligt-zaal, waar slechts hooguit tweehonderd bezoekers waren om de korte maar perfecte set van War mee te maken. En het waren maar krap vijf kwartiertjes waarin de zevenkoppige band uitpakte. Vijf kwartiertjes, die op het eind toch maar drie kwartier leken, zo snel was het concert voorbij.
Maar in die korte tijd liet de Amerikaanse Westcoast-funkformatie zien en horen dat het alles in huis heeft om een zaal onvoorwaardelijk te laten swingen. 

1997: War in Tilburg...

Zanger/gitarist Howard Scott en zanger/drummer Harold Brown zijn de enige twee oudgedienden; de rest zijn nieuwkomers. Maar dat was beslist niet te horen aan het brede repertoire, dat van suikerzoete soulballads à la The Temptations kon oplopen tot puddingvette discofunk in het straatje van The Isley Brothers. Daarin speelde zanger/bassist en mimiekclown B.B. Dickerson een prominente rol, met name in het dampende R&B/funkavontuur ‘Me And Baby Brother’ waarin Dickerson aan zijn bas stond te plukken alsof het een net omgebrachte slachtkip was. 

 Ook de swingende wereldhit 'The Cisco Kid' en het groovy ‘Low Rider’ stonden als een huis.Het duurde even voordat het handjevol publiek zich aan de podiumrand had geschaard. Daar werd het al meteen om de oren geslagen met een superlange versie van ‘Slippin' Into Darkness’, in 1992 nog meesterlijk gecovered door Black Uhuru op ‘Mystical Truth’, dat Scott onnavolgbaar met  een waterige wahwah overgoot. Mooi! Mooi!

2011: War...

>Lauran

Times Like Dees

Tijdens mijn verblijf in Sevilla miste ik de TV uitzending van de HollandDoc 'Times Like Dees', maar dankzij deze link...http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/documentaire/t/times-like-deese.html  kun je deze indrukwekkende bluesdocumentaire over het dagelijkse leven in de Mississippi Delta gewoon bekijken. Zie hoe nauw verwant HipHop en Blues met elkaar zijn en beleef de frustratie van de Black American's in de achtergebleven gebieden van de VS. Klassestrijd en Racisme nog steeds aan de orde van de dag.

Heritage Blues Orchestra in de schappen.

Vanaf 27 februari ligt dan eindelijk de nieuwe CD van The Heritage Blues Orchestra in de schappen van onze platenzaken. hierbij een link van een review welke ik geschreven heb t.b.v. Bluesmagazine;

http://www.bluesmagazine.nl/recensie-heritage-blues-orchestra-and-still-i-rise

Backstage met hemelse Imagination

‘Scandalous’.

‘Als je na afloop van het konsert bij de backstage-ingang komt, kun je een interview doen. Deze is links van het podium aan ’t einde van de gang. Ik zal er ook zijn, dus zie maar. Groeten Jan…’ Met het kattebelletje van de WEA-contactman in mijn hand stond ik zondag 29 januari 1984 wat onwennig om me heen te kijken in de afgeladen Vredenburg-zaal in hartje Utrecht. Het concert van de driekoppige disco-formatie Imagination met hun vijfkoppige begeleidingsband was net afgelopen en fans dropen, verguld van de hemelse trance-avant-la-lettre waarop ze tijdens het optreden getrakteerd waren, druppelsgewijs af. Ik zag links van het inmiddels lege podium twee grote gorilla’s staan en besefte dat ik daarlangs moest om me in het selecte backstage-gezelschap van het Engelse disco-trio te kunnen begeven. Daarvoor bleek juist het onnozele kattebelletje wonderen te doen. ‘Jan’ bleek die avond wereldberoemd in hartje Utrecht!

Ashley Ingram

Ik was enkele weken daarvoor verrukt geraakt door Imagination’s nieuwe hit ‘New Dimension’ van hun derde langspeler ‘Scandalous’. De 7.21 minuten durende song schraagde op een rollende bas en spacy synthesizers waarover de falsetstemmen van de heren voortreffelijk gedijden. Harry van Nieuwenhoven omschreef het in Oor als volgt: ‘Scandalous blijft staan voor een zwaar elektronische en door synthesizers gestuurde funksoultaart, die lekker weghapt en waarop de slagroom wordt gevormd door de ronduit schitterende (falset)zangpartijen, die je regelrecht meevoeren tot aan de plaats waar alle gelovigen terecht hopen te komen.’ Tja, wat moest ik daar nou nog aan toevoegen?
 
Nadat ik me door vele muzikale VIP’s heengeworsteld had, werd mij zanger, bassist, gitarist en toetsenman Ashley Ingram aangewezen, die ergens in de backstage-catacomben van Vredenburg onderuit op een bank gezakt lag, een champagnecassis losjes in de hand, glurend onder de rand van een enorme zonneklep, een badstofhanddoek om zijn natte nek. Hij verwelkomde ons – ik had een vriendin meegenomen – met een brede grijnslach en begon ongevraagd aan een monoloog, waar niets of niemand tussen kon komen. 

Driekoppige disco-formatie Imagination

Het was een promotietekst, die hij al honderd keer had opgedreund. Onderwijl controleerde hij met enige regelmaat of het bandje in mijn cassetterecordertje nog liep en ging dan onverdroten voort, pogingen om tussenbeide te komen radicaal afbrekend.
Frappant was dat hij me tijdens de nogal lange monoloog geen enkele blik waardig gunde maar voortdurend oogcontact hield met de jongedame die als fan puur voor het gratis concert was meegegaan en deze after-party wel interessant – want nieuw – vond. Toen zijn monoloog-waterval opgedroogd was, nipte Ashley aan zijn glas en zette toen het cassetterecordertje aan zijn lippen, vurig naar mijn metgezellin turend. ‘Hello’, fluisterde ie met zwoele hijgstem. ‘Hello. Sex. And more sex. Be as you are. Relax and do it naturaly. Rrrrrr…’
Wat 'n lul, zei mijn vriendin terug in de auto.

>Lauran

Earth, Wind & Fire herleeft in Nederland

Het volgende persbericht is vandaag verstuurd. Interessant nieuws voor de fans van de legendarische groep Earth, Wind & Fire, over welke al eerder op dit weblog is geschreven.

Earth, Wind & Fire Experience v.l.n.r....

Hitschrijver Al McKay met Earth, Wind & Fire Experience tour in 013 Tilburg, Paard van Troje Den Haag, Podium de Vorstin Hilversum en MC De Bosuil in Weert. Tijdens zijn Europese ‘Earth, Wind & Fire Experience’-tour zal Al McKay, dé man achter de hits en de specifieke sound van Earth, Wind & Fire, met zijn 13-mans formatie in april 2012 ook vier concerten in Nederland geven. 
Op donderdag 12 april in Paard van Troje in Den Haag, zaterdag 14 april in Podium de Vorstin in Hilversum, zondag 15 april in MC De Bosuil in Weert en maandag 16 april in Poppodium 013 in Tilburg zal deze Amerikaanse wereldster samen met zijn 13-mans formatie de jaren ‘70 weer laten herleven met superhits als o.a. Fantasy, September, en vele andere Soul and Dance Classics die Earth, Wind & Fire wereldfaam bezorgden. 
Na zeer succesvolle optredens op ongeveer alle grote jazzfestivals ter wereld waaronder het gerenommeerde jazzfestival in Montreux waar ze werden uitgeroepen tot beste live act, is het wederom gelukt om deze superband naar Nederland te halen.

Al McKay werkte samen met Maurice White aan het herkenbare geluid van Earth, Wind & Fire, wat de groep het sterrendom bracht. Al McKay was niet alleen de muzikale regisseur van deze legendarische soulformatie, maar ook de co-composer van veel hits van andere bands. In de jaren 80 kwam er een einde aan de samenwerking tussen Maurice White en Al McKay. Al McKay begon een nieuwe band met zeven van de dertien originele leden van de legendarische band: Michael Harris, Andrew Wolfolk, Freddie White, Johnny Graham, Larry Dunn en Verdine White om de Earth, Wind & Fire belevenis voort te zetten, onder de toepasselijke naam Earth, Wind & Fire Experience met nieuwe zangers. Nu Maurice White wegens gezondheidsredenen niet meer optreedt is McKay vastbesloten het muzikale nalatenschap van Earth, Wind & Fire te continueren, wat Earth, Wind & Fire Experience naar ongeveer alle grote jazzfestivals over de hele wereld bracht!

Vorig jaar beleefde Earth, Wind & Fire haar 40-jarige jubileum en dat werd groots gevierd. Een nieuwe verzamelbox verscheen en ook daaruit zal tijdens deze concerten materiaal worden gespeeld. Na hun geweldige shows in 2010, o.a. in een uitverkocht Paradiso zijn Al McKay’s allstars terug om opnieuw grandioze concerten neer te zetten, waarbij de dansvloer niet kan worden overgeslagen.

Tickets € 30,- (excl. servicekosten) via Ticketservice.nl en de locaties.
Voorverkoop start zaterdag 18 februari.
Tickets aan de avondkassa kosten € 35,-.

Voor meer informatie en/of kaartverkoop bezoek de volgende sites:
- Paard van Troje in Den Haag: www.paard.nl
- Podium de Vorstin in Hilversum: www.devorstin.nl
- MC De Bosuil in Weert: www.debosuil.nl 
- Poppodium 013 in Tilburg: www.013.nl 

Deze concerten zijn initiatief van Artists & Bands.

Boek over Eva Cassidy

Het volgende persbericht is vandaag verstuurd. Interessant nieuws voor de fans van de legendarische zangeres Eva Cassidy, over wie al eerder op dit weblog is geschreven.

PERSBERICHT

Rotterdam, 8 februari 2012

De biografie van zangeres en kunstenaar Eva Cassidy

Op 15 februari 2012 verschijnt wereldwijd de biografie ‘Behind the Rainbow’ van de vijftien jaar geleden overleden Amerikaanse zangeres en kunstenaar Eva Cassidy. De Nederlandse muziekjournalist Johan Bakker (1961) sprak uitgebreid met Eva’s vrienden, collega’s en familie in Washington DC en Maryland. Hierdoor geeft hij een unieke kijk op het leven van ‘ The Shy Genius’, zoals zij ook wel wordt genoemd.

Eva Cassidy (Washington DC, 2 februari 1963 – Bowie (Maryland), 2 november 1996) is tijdens haar leven niet echt bekend, maar postuum bereikt haar muzikale roem grote hoogten. Het populaire Britse popprogramma Top of the Pops vertoont twee jaar na haar dood een tape met Cassidy's versie van ‘Over the Rainbow’. Het  nummer is amateuristisch gefilmd tijdens een optreden in jazzclub Blues Alley in Washington DC, maar raakt een gevoelige snaar bij de Britten. Eva bereikt de nummer 1 positie op de Britse hitlijsten en sindsdien zijn er van haar albums, zoals Songbird miljoenen exemplaren verkocht. Ook in Nederland doet haar muziek het onverminderd goed. De authentieke stem van Eva ontroert velen en ze is een voorbeeld voor andere artiesten.

Maar wie was Eva Cassidy? Waarom bleef een zangeres van haar kaliber zo lang onbekend? Waarom sloeg ze een platencontract van het prestigieuze jazzlabel Blue Note af? Hoe zit het met de beeldende kunst die ze ook maakte? Schreef ze zelf nummers? Waarom woonde ze op haar 33ste nog altijd bij haar ouders? Had haar vroege dood aan de gevolgen van huidkanker voorkomen kunnen worden? Waarom kunnen Eva’s ouders en haar vroegere bandleden niet meer samen door een deur?

Biografie ‘Behind the Rainbow’

In de biografie doet Johan Bakker verslag van een zoektocht naar de ware Eva Cassidy. Het is een kleurrijke en verrassende tocht die de lezer meeneemt van het Duitse Rijnland, waar Eva’s moeder is geboren, via de groene heuvels van Ierland waar de Cassidy familie vandaan komt, tot in Maryland (VS) waar Eva nooit echt heeft kunnen aarden. Haar succes begint in IJsland, waar haar broer Dan naar toe verhuisde, maar door Eva’s vroege dood blijft het bij deze voorzichtige aanzet.  

Eva’s gedachtegoed wordt in dit met warmte geschreven boek voelbaar. Dit maakt deze  biografie tot een gedegen analyse, maar vooral tot een levendig monument voor een vrouw met een uniek talent. Omnibus Press, Londen / New York, de grootste uitgever van muziekbiografieën, brengt dit boek 15 februari uit. Het is bij de betere boekhandel in Nederland te koop en te bestellen via internet.

http://www.johanbakker.org/

http://www.behindtherainbow.org/

Facebook

www.facebook.com/#!/pages/Behind-the-Rainbow/135807313195915

Twitter

@EvaCassidyBio

           

Hyves 

http://evacassidybio.hyves.nl/