Maurice White loopt nooit dezelfde heuvel op

 Elpee 'Stand By Me'

Eindjaren ’70 zat ik elke donderdagavond gekluisterd aan de radio. Ferry Maat draaide tussen acht en tien zijn vermaarde ‘Soulshow’. Ik schaarde me al een decennium bij de hardrockers, maar die superlange uitvoeringen van allerhande - met name Amerikaanse - funkformaties op TROS-radio 3 waren ook niet te versmaden. De cassetterecorder ging aan en elke ‘Soulshow’-aflevering was goed voor netto tweemaal driekwartier vette funk.
T-Connection, Shotgun, Fatback Band, Fat Larry’s Band, Ohio Players, Rufus, Funkadelic, Bar-Kays, Mandrill, Maze, Maceo, Average White Band, Larry Graham, Bootsy, Parliament, Slave, Instant Funk, Heatwave, en de meest succesvolle: Earth, Wind & Fire… Pronkte live-dubbelaar ‘Gratitude’ (1975) niet in mijn collectie?

Earth, Wind & Fire

Earth, Wind & Fire-leider Maurice White bracht in 1985 een solo-album uit waarmee hij wilde bewijzen ook in zijn eentje als EWF te kunnen klinken. Het titelloze album werd vertegenwoordigd door de Ben E. King-cover ‘Stand By Me’ (later 6 in de R&B-chart) en ‘I Need You’. Donderdag 31 oktober 1985 was White in Bussum voor Toppop-opnamen in een voormalig basisschooltje en de vermaarde muzikant gaf in een aan dezelfde straat gelegen bistro interviews over dat project.
Ik ernaar toe voor de VNU-dagbladen. De vertegenwoordiger van CBS ontving mij met koffie. En toen ik me die na een lange autorit goed liet smaken, vertelde hij me dat ik in de heer White een persoon zou herkennen, die graag uitwijdt over universum en kosmos, de onbegrensdheid der mogelijkheden, mensheid en wat al niet meer. Ik lachte flauw, maar kreeg het verzoek het toch serieus te nemen.

Maurice White

Met lood in mijn schoenen zetelde ik me bij hem aan een tafeltje, al mijn zorgvuldig voorbereide ‘Maurice White doet Lionel Richie’-kunstje- en echte muziekvragen terloops wegmoffelend in mijn broekzak. Het viel mee; mijnheer zat op zijn praatstoel. Hij begon met dat er geen stabiliteit of zekerheid in het leven is: ‘De enige zekerheid die je hebt, is je vrijheid. Omdat je vanuit die vrijheid kunt veranderen zoals de wereld elke dag, elk uur, elke minuut, verandert.’ Mijn blik werd glazig, maar White kwam ter zake: ‘Ik kan ook op zeker blijven spelen met Earth, Wind & Fire. Dat fundament ligt er al jaren. Toch neem ik dit risico. Het is mijn onbegrensd verlangen om telkens nieuwe dingen te doen.’


Ik riposteerde nog dat iemand met de naam Maurice White dat natuurlijk makkelijk kan zeggen; hij werd inderdaad heel serieus: ‘Nee, zelfs voor mij is het gevaarlijk. Nu mag ik met mijn ervaring al vele stappen gezet hebben, maar ik loop nooit tweemaal dezelfde heuvel op. Dat is de uitdaging van het leven. Het bevredigt datgene waarin ik onvoorwaardelijk geloof.'
Dacht ik dat hij mopperde? Even later zat White alweer lachend over een kop kippensoep met toast: ‘Als je maar vaak genoeg tegen een kind zegt dat ie iets niet kan, gaat het daar ook in geloven. Ik ben opgevoed door mijn ‘granny’. Ze zei me altijd dat ik alles aankon. Punt is: als niemand ooit pioniert, kent het leven geen vernieuwing…’
Ik bestel kippensoep met toast!

>Lauran