Begin seventies had je in Nederland duidelijk twee
muziekkampen ‘soul’ versus ‘blues’. Ik was een ‘spijkerbroekenjongen’ met
bijbehorend jasje en behoorde dus tot het blueskamp. Naïef en ongenuanceerd
bleef je vasthouden aan je stijl en van ‘die ander’ moest je niks hebben. Maar
als ik dan toch in de verleiding kwam om met een paar schoolvrienden naar
discotheek ‘De Meulen’ in Tilburg te gaan om daar de meisjes op te zoeken, kon ik mezelf
toch niet bedwingen om mee te wiegen op de klanken van James Brown en The Four
Tops.
Ik mocht natuurlijk niet toegeven dat soul en blues in elkaars verlengde
lagen. Het een komt uit Detroit en het ander uit Chicago, wist ik toen.
Gelukkig mag ik nu vrijelijk uitspreken dat beide muziekstromingen elkaar prima
verdragen. Charles Bradley en Sharon Jones zijn daar het grote voorbeeld van.
Ik mag nu dus ook heerlijk uit mijn dak gaan bij het beluisteren van het
nieuwste album van Sharon Jones & The Dap Kings – Give The People What They
Want. Dat had eigenlijk in de seventies ook de boodschap voor mij kunnen zijn.
Dit is alweer het vijfde
album van Sharon Jones. Dankzij haar late doorbraak op 53- jarige leeftijd heeft
Miss Jones de laatste jaren haar schade in kunnen halen en er dus behoorlijk op los geproduceerd, met daarnaast een druk tourprogramma. Dat is niet in de koude
kleren gaan zitten bij Sharon. Het
album zou eigenlijk al vele maanden eerder uit komen, maar er werd kanker
geconstateerd bij deze swingende senior. Hierdoor liep de release vertraging
op. Met een miraculeus snelle genezing is ze er nu wel klaar voor. En dat is te
horen!
Openingsnummer Retreat!, waarin ze het uitschreeuwt; ‘What a fool you
are to be taking me on!’. Dit nummer, net als het gehele album, geproduceerd
door Daptonebaas Gabe Roth heeft een zeer hoog Phil Spector-gehalte. Als ik
niet beter zou weten dat het nummer al klaar was voordat ze ziek verklaard was
dan zou ik zeker denken dat ze een dikke vinger opstak naar haar ziekte. Geheel
in de lijn van de vorige albums en weer een uitzonderlijk goede opname is de
vijfde een mijlpaal waard.
Otis Redding horen we
terug in het nummer ‘Now I See’. Miss Jones zingt hier als Shirley Bassey en
heeft geen enkele moeite om zich prominent te etaleren in alle nummers op het
album….wat een verademing!. Stevige funk, koortjes en behoorlijk wat echo d’r
in geknald. Maar het gaat net niet over de top. Het klinkt gewoon lekker en
warm.
Tussen al dat
Spector-achtige werk door vinden we ook de nodige afwisseling, waarin
Jones laat horen hoe groots ze is. Met lekkere midtempo funk weet ze een aantal
malen gas terug te nemen, zoals in de uitsmijter 'Slow Down Love', waarin
begeleidingsband The Dap-Kings heel soepel klinkt. ‘Give the People What They Want’ hakt er stevig in.
Nummer na
nummer levert dit album een ongebreidelde soul- en studiosound. De hele
Dapfamilie (inclusief Charles Bradley) is opgetogen over het herstel van Sharon
en vindt hiermee voldoende inspiratie voor nog vele te volgen mooie producties.
Bandleider Bosco Mann is er zeer opgetogen over; ‘Without a doubt, this album is the
greatest thing we’ve ever recorded and I’ve been anxious for the world to hear
it. Everything will culminate in February at the Beacon. That moment when
Sharon walks out to join us on stage again is going to be insane.
Sharon is inmiddels 57, heeft een kloteziekte overwonnen, ze mag het nu ook wat rustiger aan gaan doen zodat we
minnimaal tot aan haar 87e nog kunnen genieten van deze late bloeier.
