Recensie: Sharon Jones & The Dap Kings – Give the People What They Want

Begin seventies had je in Nederland duidelijk twee muziekkampen ‘soul’ versus ‘blues’. Ik was een ‘spijkerbroekenjongen’ met bijbehorend jasje en behoorde dus tot het blueskamp. Naïef en ongenuanceerd bleef je vasthouden aan je stijl en van ‘die ander’ moest je niks hebben. Maar als ik dan toch in de verleiding kwam om met een paar schoolvrienden naar discotheek ‘De Meulen’ in Tilburg te gaan om daar de meisjes op te zoeken, kon ik mezelf toch niet bedwingen om mee te wiegen op de klanken van James Brown en The Four Tops. 

Ik mocht natuurlijk niet toegeven dat soul en blues in elkaars verlengde lagen. Het een komt uit Detroit en het ander uit Chicago, wist ik toen. Gelukkig mag ik nu vrijelijk uitspreken dat beide muziekstromingen elkaar prima verdragen. Charles Bradley en Sharon Jones zijn daar het grote voorbeeld van. Ik mag nu dus ook heerlijk uit mijn dak gaan bij het beluisteren van het nieuwste album van Sharon Jones & The Dap Kings – Give The People What They Want. Dat had eigenlijk in de seventies ook de boodschap voor mij kunnen zijn.

Dit is alweer het vijfde album van Sharon Jones. Dankzij haar late doorbraak op 53- jarige leeftijd heeft Miss Jones de laatste jaren haar schade in kunnen halen en er dus behoorlijk op los geproduceerd, met daarnaast een druk tourprogramma. Dat is niet in de koude kleren gaan zitten bij Sharon. Het album zou eigenlijk al vele maanden eerder uit komen, maar er werd kanker geconstateerd bij deze swingende senior. Hierdoor liep de release vertraging op. Met een miraculeus snelle genezing is ze er nu wel klaar voor. En dat is te horen! 

Openingsnummer Retreat!, waarin ze het uitschreeuwt; ‘What a fool you are to be taking me on!’. Dit nummer, net als het gehele album, geproduceerd door Daptonebaas Gabe Roth heeft een zeer hoog Phil Spector-gehalte. Als ik niet beter zou weten dat het nummer al klaar was voordat ze ziek verklaard was dan zou ik zeker denken dat ze een dikke vinger opstak naar haar ziekte. Geheel in de lijn van de vorige albums en weer een uitzonderlijk goede opname is de vijfde een mijlpaal waard. 

Otis Redding horen we terug in het nummer ‘Now I See’. Miss Jones zingt hier als Shirley Bassey en heeft geen enkele moeite om zich prominent te etaleren in alle nummers op het album….wat een verademing!. Stevige funk, koortjes en behoorlijk wat echo d’r in geknald. Maar het gaat net niet over de top. Het klinkt gewoon lekker en warm.

Tussen al dat Spector-achtige werk door vinden we ook de nodige afwisseling, waarin Jones laat horen hoe groots ze is. Met lekkere midtempo funk weet ze een aantal malen gas terug te nemen, zoals in de uitsmijter 'Slow Down Love', waarin begeleidingsband The Dap-Kings heel soepel klinkt. ‘Give the People What They Want’ hakt er stevig in. 

Nummer na nummer levert dit album een ongebreidelde soul- en studiosound. De hele Dapfamilie (inclusief Charles Bradley) is opgetogen over het herstel van Sharon en vindt hiermee voldoende inspiratie voor nog vele te volgen mooie producties. Bandleider Bosco Mann is er zeer opgetogen over; ‘Without a doubt, this album is the greatest thing we’ve ever recorded and I’ve been anxious for the world to hear it. Everything will culminate in February at the Beacon. That moment when Sharon walks out to join us on stage again is going to be insane.

Sharon is inmiddels 57, heeft een kloteziekte overwonnen, ze mag het nu ook wat rustiger aan gaan doen zodat we minnimaal tot aan haar 87e nog kunnen genieten van deze late bloeier.