Camel door de oren van de deejay

Camel- frontman Andrew Latimer anno nu.

Entreebewijs van het Camel-concert in 1997.

‘Zag dat Lauran wat materiaal over Camel heeft gepost uit 1997,’ schreef voormalig Theater Noorderligt-vrijwilliger, popmuziek-medewerker van het Brabants Dagblad en facebook- en concertmaatje Jan Verbunt op 4 januari 2011 in zijn blog op de site Noorderligt.nu. Hij reageerde daarmee op het feit dat ik een week eerder scans van het entreebewijs van het Camel-concert van dinsdag 25 maart 1997, een Engelse mailing daarover naar de lokale pers, mijn krantenrecensie en een live-foto van oprichter en frontman Andrew Latimer op mijn NL-pagina had geplaatst. Dat bracht Jan tevens tot de volgende, aardige herinnering.

‘Eerder speelde de groep in Noorderligt in 1992. Kan me vooral die avond nog goed herinneren. In 1975 heeft de groep een fantastische plaat uitgebracht, ‘The Snow Goose’, en ik vond het mooi dat ze eens naar Tilburg kwamen. Mocht die avond de plaatjes draaien voor en na de show. En toen begon het gezeur. Ik had de eerste plaat nog maar net opgezet (volgens mij iets van Pink Floyd) of ik kreeg te horen dat het niet zo heftig mocht.

In de loop van een half uurtje kwamen de tourmanager en de helft van de groep (inclusief Andy Latimer) langs om mede te delen dat de muziek die ik draaide toch maar niet te ‘opzwepend’ mocht zijn. Bijna alles kon dus weer terug de koffer in, er bleef wat ambient-achtig spul over. Na de show toch maar weer de rest uit de koffer gehaald. Werd het toch nog leuk. Overigens was de show prima, de heren vielen me toch wat tegen.’

In 1997 vierde de symfonische rockband uit Engeland het zilveren jubileum met een zevental concerten in Nederland. Elpee ‘The Snow Goose’, waaraan Jan refereert, dateert van 1975. De band stond zondag 15 juni dat jaar op het festival ‘Summer Pop’ in Het Turfschip in Breda, samen met onder meer The Soft Machine, Finch en Fungus. Een memorabel optreden voorwaar, niet op de laatste plaats dankzij afsluiter The Soft Machine…

>Lauran

 

30x30

30x30, net genoeg ruimte voor een kunststukje, schreef Muziekman Colori. En zo is het maar net. De muziek van M People valt tegen, de hoes van 'Bizarre Fruit' is prachtig. Goeie titel ook.

MM-Johan 

Eva Cassidy: hemelse zangeres

Zangeres Eva Cassidy heeft eigenlijk maar twee 'handicaps': ze kan alles zingen en ze is dood. De tragiek is nog groter: beroemd werd ze pas na haar dood.
In een paar zinnen haar biografie. Eva Cassidy is op 2 februari 1963 geboren in Oxon Hill in de Amerikaanse staat Maryland. Op 2 november 1996 stierf ze in dezelfde staat, in Bowie. Ze groeide op in een muzikaal gezin en trad al jong op, met haar vader en broer. Ze probeerde her en der aan de bak te komen, maar dat lukte niet echt. Voor een deel kwam het omdat ze te verlegen was om op te treden. Wel nam ze redelijk wat muziek op, samen met haar producer Chris Biondo, met wie zij enkele jaren een relatie had.     
Bijzonder aan haar was dat ze nagenoeg elk genre aankon en dan ook nog eens heel overtuigend. Maar dat maakte dat platenmaatschappijen niet goed wisten wat ze met haar aan moesten. Uiteindelijk nam ze een live-album op met Chuck Brown: The Other Side (1992). Tijdens haar leven kwam slechts één soloplaat uit: Live At Blues Alley (1996). Inderdaad, live-opnames; Cassidy was wat van haar fnuikende onzekerheid op het podium kwijtgeraakt. In de zomer van het jaar dat deze plaat uitkwam, kreeg ze te horen dat de kanker in heel haar lijf zat, in november is ze gestorven.
In Amerika had ze enige lokale bekendheid opgebouwd, maar de rest van de wereld kende Eva Cassidy niet. En zonder de Britse dj Terry Wogan van BBC Radio 2 zou ook niemand haar ooit gekend hebben. Hij begon muziek te draaien van het verzamelalbum Songbird dat in 1998 door een kleine maatschappij - Blix Street - was uitgebracht. Van dat album werden uiteindelijk meer dan één miljoen exemplaren verkocht. Daarna werd haar kleine muzikale nalatenschap alsnog uitgebracht op diverse albums: Eva By Heart, Time After Time, No Boundaries, Method Actor, American Tune, Somewhere. En zijn ook enkele compilatiealbums uitgekomen: Songbird, Imagine, Wonderful World, Simply Eva. Uit al die platen blijkt dat Eva Cassidy een begenadigd zangeres was, die zelfs uitgekauwde klassiekers nog nieuw leven wist in te blazen. Op haar best is ze werkelijk subliem. Ook al is haar repertoirekeuze niet op elk album even consistent, het blijft prachtige muziek. Elke muziekliefhebber zou minstens een van haar platen in zijn collectie mogen hebben. Ik heb ze allemaal en ondanks overlappingen is niet één album overbodig.
Postume waardering, het blijft onbevredigend. Eva Cassidy had beter verdiend in haar leven...
MM-Johan 

Motormuizen van de heavy metal

'Never Surrender', luidt het motto, en ziedaar: Saxon staat op zondag 8 mei 2011 wederom in De Nieuwe Pul in Uden. Stoppen? Weinig! Ik heb iets met Saxon. Het harde kwintet stamt uit de vermaarde New Wave Of British Heavy Metal (NWOBHM). Een stroming van Britse bands die de hardrock begin jaren tachtig een steviger smoel gaf. De groep die, naast Judas Priest, Iron Maiden en Motörhead, de NWOBHM-ranglijst mede aanvoerde was Saxon.

Zanger Peter 'Biff' Byford en gitarist Paul Quinn zijn er vanaf dag een bij, een regendag in 1976. Pas in 1979 verschijnt het titelloze debuutalbum: een flop! Maar daarna scoort Saxon enkele keren genadeloos met klassiekers als 'Wheels Of Steel', 'Strong Arm Of The Law' (1980) en 'Denim And Leather' (1981). Op 14 februari 1981 maakte ik voor de eerste keer live kennis met hen in de Jaap  Edenhal in Amsterdam als voorprogramma van Judas Priest. Poeh...


In 1991 stond Saxon voor de tweede keer in Tilburg en toen schurkte Theater Noorderligt tegen een uitverkoop aan. De bijna duizend bezoekers genoten met volle teugen van Saxon's bühne-act; hels licht, effecten, rook, vuurwerk en een spetterende installatie werden ruimschoots ingezet. Het concert kwam goed op stoom toen gitaarbeul Graham 'Oly' Oliver met veel gebulder '747 (Strangers In The Night)'  inzette en de hele tent als op commando ontplofte. Met 'Motorcycle Man' werden de bezoekers tegen het eind van de avond  naar het metalmotor­circuit geloodsd waar de uiteindelijke toegift 'Wheels Of Steel' de finish inluidde…

In 2002 verscheen de verzamelaar 'Heavy Metal Thunder', een messcherpe en  gepimpte staalkaart van wat Saxon in een kwarteeuw bij elkaar musiceerde. Van een come-back wil Biff anno 2011 niet weten: ‘We hebben altijd cd's uitgebracht en zijn voortdurend aan de slag geweest. We hebben tegenwerking gehad van ons management en van de media. Maar onze fans hebben ons nooit in de steek gelaten.’

Ineens herinner ik me dat ie mij dit 30 jaar geleden ook al 's vertelde…

>Lauran

Zanger Biff Byford van hardrockformatie Saxon
met mijn interview in het Brabants Dagblad van 18-11-1981...



U2.NL

U2 is een van mijn favoriete bands. Ik heb de groep al vaak (eerste keer 1982) gezien. Steeds naar tevredenheid. Enige tijd geleden heb ik de DVD U2 ‘360˚ At the Rose Bowl’ aangeschaft. Spectaculair. Maar wat veel leuker is, is het optreden van de band tijdens The 25th Anniversary Rock & Roll Hall of Fame CONCERTS. Die is opgenomen in Madison Square Garden in New York. Behalve dat Stevie Wonder onder andere speelt met B.B. King en Sting en er nog vele andere grootheden acte de présence geven (Metallica, Billy Joel, Jeff Beck, Springsteen, Simon & Garfunkel), treedt U2 op met Bruce Springsteen en begeleidt de band het ‘zangduo voor een dag’ Mick Jagger/Fergie. Great!! Als klap op de vuurpijl speelt U2 tijdens de avonden in New York een heerlijke versie van Magnificent (No Line On The Horizon).
Met al die wetenschap op zak ging ik in Cultureel Centrum Jan van Besouw in Goirle naar een optreden van de ‘naspelers’ U2.NL. Ik kan u verzekeren: dat was goed! De vierkoppige band, waarvan de leden elkaar hebben gevonden via Marktplaats, speelde menig nummer (wel veel oud repertoire, de kanjers zegmaar) met veel elan. Soms, met de ogen dicht benaderde de Nederlandse band het niveau van U2 (uit Dublin) heel dicht. De mannen leken qua uiterlijk in geen velden of wegen op de vier popiconen. Wel droeg de gitarist (‘Edgie’ genoemd door de zanger) een mooi geruite bloesje. Hij kon het hebben. Twee uur een hoge graad van herkenning en een waanzinnige lichtshow maakten de avond voor de aanwezigen geslaagd.
> Willem

U2 NL in Goirle

Country Music Awards 2011

Jaarlijks worden in Amerika door de Academy of Country Music awards uitgereikt. Tijdens de live uitgezonden show,vergelijkbaar met de Oscar uitreiking in L.A., in MGM Grand Garden Arena Las Vegas zijn voor de 46e keer de prijzen in de diverse categorieën uitgereikt. Hier een overzicht van de winnaars van 2011:
ENTERTAINER OF THE YEAR
Taylor Swift
MALE VOCALIST OF THE YEAR
Brad Paisley
FEMALE VOCALIST OF THE YEAR
Miranda Lambert
VOCAL DUO OF THE YEAR
Sugarland
VOCAL GROUP OF THE YEAR
Lady Antebellum
NEW SOLO VOCALIST OF THE YEAR
Eric Church
NEW VOCAL DUO or GROUP OF THE YEAR
The Band Perry
NEW ARTIST OF THE YEAR
The Band Perry
ALBUM OF THE YEAR
Need You Now - Lady Antebellum
SONG OF THE YEAR
"The House That Built Me" - Miranda Lambert

Maar de Amerikanen zouden de Amerikanen niet zijn, als ze ook van deze prijsuitreiking niet een grote show zouden maken. En dus werd oude rocker Steven Tyler van Aerosmith opgetrommeld om samen met country-ster Carrie Underwood 'Walk this way' te zingen. De zaal ging helemaal uit zijn dak. En terecht!
MM-Jeroen

De tent van tante Sjaan

Songteksten vertalen van het Engels naar het Nederlands, dat is een moeilijke zaak en loopt meestal uit op een letterlijke en kinderachtige mislukking. Maar er is iemand in de buurt die daar juist een mooie hand van heeft. Erik Honders heeft al eens een mooie vertaling gemaakt van The house of the Rising Sun en die stond laatst in De Volkskrant met een nominatie voor de mooiste vertaling.

De tent van tante Sjaan

Er staat een huis op Katendrecht
De tent van tante Sjaan
Waar jonge sloebers net als ik
Naar de verdommenis gaan

Mijn moeder maakte kleding
Een broek voor mij als knaap
Mijn vader maakte schulden
Met gokken op De Kaap

Al wat een gokker nodig heeft
Zijn een koffer en een tas
Al wat zijn leven inhoud geeft
Is de inhoud van een glas

O moeder, zeg je kinderen
Toch nooit mijn weg te gaan
Van zonde en ellende
Naar het huis van tante Sjaan

Eén voet staat nog op het perron
Eén voet al in de trein
Ik ga weer terug naar Katendrecht
Het einde van de lijn

Er staat een huis op Katendrecht
De tent van tante Sjaan
Waar jonge sloebers net als ik
Naar de verdommenis gaan

Ik ga weer terug naar Katendrecht
Het is zowat gedaan
Het zal de laatste halte zijn
De tent van tante Sjaan.

  Vertaling Erik Honders.

klik hier voor het hele artikel

En nu wil het geval dat Erik zo'n beetje de vaste vertaler is van De Gevulde Heren.

Hieronder vind je de vertaling van een ander lied en dat ter gelegenheid van mijn mail art project Schooldays in Artlife, dat het schoolleven van Vincent van Gogh tot onderwerp heeft.

Don McLean - Starry, Starry Night.

Klik hier:

http://schooldaysvangogh.blogspot.com/

> Mr. Colori

sleeveface

Ik had er nog nooit van gehoord: sleeveface. Een sleeveface is een platenhoes die doorloopt in de omgeving. Vooral in Groot-Brittannië zou het een rage zijn. Dat moet wel, want tik het woord Sleeveface in bij Google en je krijgt binnen 0,11 seconden 351.000 treffers. 
De Beatlesshop (beatlesshop.nl) heeft een wedstrijdje uitgeschreven: wie de leukste sleeveface maakt met een Beatlesplaats krijgt een cd en T-shirt cadeau. Inzenden voor 15 mei. De bovenstaande foto's zijn als voorbeelden bijgevoegd. Nog creatievere sleevefaces zijn te vinden op sleeveface.com en sleeveface.nl.
> Johan

De gitaarplectrum van Francis Rossi




De Quo live on stage: ‘Dum dum die-de-lie dum…’

 
Neen, het is nooit echt mijn bandje geweest. Het repertoire was me te veel ’hoempa’.  Respect voor de enorme sliert hits heb ik wel; puike prestatie, daar niet van. Maar ik ben eigenlijk toch blijven steken bij hun allereerste: 'Pictures Of Matchstick Men' uit 1968, tevens hun beste, vind ik.  In tegenstelling tot mijn zwager Marcel. Als die hoort dat Status Quo op het continent aan wal durft te gaan, al is het vijf keer per jaar, dan huurt ie met z’n maten een busje, vijf kratten bier erin en blazen maar.

Toen er op de redactie van BD in 1996 iemand gezocht werd om het concert van Status Quo in de Brabanthallen op zaterdag 6 april te verslaan, stak ik toch vlug mijn vinger op. Lekker dichtbij ook.  Met ‘Don’t Stop’ had Francis Rossi & Co toen net de langverwachte cover-cd vol sixties- en seventies-hits uitgebracht: ’Fun Fun Fun, Get Back, Raining In My Heart, Proud Mary, Lucille, All Around My Hat’, dat werk.  Net voor het optreden in Den  Bosch was er nog een radio-relletje: BBC1 weigerde ‘Fun Fun Fun’, opgenomen met The Beach Boys, te draaien, omdat het liedje ‘niet met het beleid van de zender zou stroken’. Rossi noemder de zender ‘leeftijd-discriminerend’…

De show in Brabant voor zo’n 4.800 toeschouwers, de enige in Nederland in het kader van de 30-jarige verjaardag, was zonder meer prima. Bij het verlaten van het podium werpt Rossi nonchalant zijn gitaarplectrum in het publiek. In het schijnsel van de spots zie ik enkele tientallen headbangers resoluut op elkaar duiken, armen en benen rondzwaaiend in het schaarse schijnsel in de hal. Als na een paar toegiften het grote zaallicht aangaat, ontdek ik zwager Marcel aan de podiumrand. Ik loop op hem af. Enkele meters van hem verwijderd, zie ik plots op de betonnen vloer tussen alle vertrapte plastic bekers een zwarte stip.
Ik buk: de gitaarplectrum van Francis Rossi…

>Lauran

Concertticket en gitaarplectrum van Francis Rossi…