De gitaarplectrum van Francis Rossi




De Quo live on stage: ‘Dum dum die-de-lie dum…’

 
Neen, het is nooit echt mijn bandje geweest. Het repertoire was me te veel ’hoempa’.  Respect voor de enorme sliert hits heb ik wel; puike prestatie, daar niet van. Maar ik ben eigenlijk toch blijven steken bij hun allereerste: 'Pictures Of Matchstick Men' uit 1968, tevens hun beste, vind ik.  In tegenstelling tot mijn zwager Marcel. Als die hoort dat Status Quo op het continent aan wal durft te gaan, al is het vijf keer per jaar, dan huurt ie met z’n maten een busje, vijf kratten bier erin en blazen maar.

Toen er op de redactie van BD in 1996 iemand gezocht werd om het concert van Status Quo in de Brabanthallen op zaterdag 6 april te verslaan, stak ik toch vlug mijn vinger op. Lekker dichtbij ook.  Met ‘Don’t Stop’ had Francis Rossi & Co toen net de langverwachte cover-cd vol sixties- en seventies-hits uitgebracht: ’Fun Fun Fun, Get Back, Raining In My Heart, Proud Mary, Lucille, All Around My Hat’, dat werk.  Net voor het optreden in Den  Bosch was er nog een radio-relletje: BBC1 weigerde ‘Fun Fun Fun’, opgenomen met The Beach Boys, te draaien, omdat het liedje ‘niet met het beleid van de zender zou stroken’. Rossi noemder de zender ‘leeftijd-discriminerend’…

De show in Brabant voor zo’n 4.800 toeschouwers, de enige in Nederland in het kader van de 30-jarige verjaardag, was zonder meer prima. Bij het verlaten van het podium werpt Rossi nonchalant zijn gitaarplectrum in het publiek. In het schijnsel van de spots zie ik enkele tientallen headbangers resoluut op elkaar duiken, armen en benen rondzwaaiend in het schaarse schijnsel in de hal. Als na een paar toegiften het grote zaallicht aangaat, ontdek ik zwager Marcel aan de podiumrand. Ik loop op hem af. Enkele meters van hem verwijderd, zie ik plots op de betonnen vloer tussen alle vertrapte plastic bekers een zwarte stip.
Ik buk: de gitaarplectrum van Francis Rossi…

>Lauran

Concertticket en gitaarplectrum van Francis Rossi…