30x30 (en minder)

De platenhoes is een verdwenen kunstvorm, waarnaar we op dit blog af en toe terugkijken. Op de website van Wired staat een interessant artikel over de moderne varianten van de platenhoezen. 
>Johan

Van alles te veel én van alles te weinig

'Symphony In Blues' wordt een muzikale vlucht door het archief met de beste bluessongs van de afgelopen 40 jaar: van Fleetwood Mac tot Cream en van Rory Gallagher tot Roy Buchanan, Stevie Ray Vaughn en zelfs Robert Johnson'. Zo luidde de nogal prestigieuze formule van het concept zondagavond 13 september 2009 in popzaal 013 in Tilburg van een uniek bluesspektakel met een handvol (internationale) bluesgitaristen, het 30-koppige symfonie-orkest Magnum Opus Orchestra, een oerdegelijke begeleidingsband, aangevuld met enkele gastvocalisten als Jan Hoving en Tineke Schoemaker (Barrelhouse).

Ik herinner me dat het in ieder geval dringen geblazen was op het podium. En daar zat ook meteen de grootste kritiek: er was van alles te veel en daarom van alles te weinig. Er waren te veel topmuzikanten die te weinig mochten uitpakken. Als in een soort van 'Tricolores in Concert'-variant mocht elke grootheid twee tot drie nummertjes spelen waarna de volgende alweer ongeduldig stond te trappelen in de coulissen. Nu is zo'n concept voor Nederlandstalige meezingers schier ideaal, maar voor een doorgaans sober muziekgenre als de elektrische blues bepaald onhandig.

De Nederlands sprekende Ana Popovic.

Uiteraard kwamen er in 2009 de nodige pareltjes voorbij. Mick Hup en Jan Hoving brachten een meeslepende versie van Lep Zeppelin's 'Since I've Been Loving You' en van Whitesnake's 'Ain't No Love In The Heart Of The City'. Gitarist Matt Scofield (geen familie), die de avond waardig opende, deed een vlammende versie van Joe Cocker's 'The Letter' terwijl de Nederlands sprekende Ana Popovic de bijkans volle zaal wist te verrassen met gloednieuw eigen repertoire, waaronder het sterke 'Wrong Woman' en Stevie Wonder's 'Superstitious'. Ted Oberg vulde de zaal met zijn 'Wang Dang Doodle'-sound en Julian Sas deed dat met de Rory Gallagher-cover 'Messin' With The Kid'.

Het grote orkest mocht af en toe een nummertje begeleiden, maar zat ook grote delen van het concert werkloos toe te luisteren. Alleen het schitterende 'Bird Of Paradise' van Snowy White kreeg dankzij dat orkest grote toegevoegde waarde. Bij de meeste bluesnummers legde Magnum Opus er slechts een wollig violentapijtje onder. En dat leek dan weer ten koste te moeten gaan van het hardere, heldere gitaargeluid, waarvan ik af en toe de indruk had dat het uit een belendend zaaltje kwam.

Eigenlijk kwam iedereen wel een keer aan zijn trekken tijdens het tweeënhalf uur durende, eenmalige spektakel, waarvan de vonk door de vele changementen en de technische trubbels bij met name Ian Siegal toch niet echt over wilde slaan. 'Symphony In Blues' leek mij een heel duur en complex concept met veel te veel deelnemende partijen.
Ik dacht die septemberzondag 2009 met weemoed terug aan vrijdag 21 november 2008 in 013:
Alvin Lee op gitaar, een bas en klein drumkitje...

 >Lauran

Grande finale van 'Symphony In Blues' in 013 in 2009...

 

TREME - De sensatie uit New Orleans

Inmiddels ben ik een trouwe kijker geworden van Nick en Simon in Amerika. Voor sommigen onder jullie zal deze opmerking als onwaarschijnlijk onverkomen, want jullie zullen al wel vermoeden dat ik helemaal niks heb met dit Volendamse duo, maar toch hebben deze twee gasten inmiddels mijn hart gestolen met hun optreden in de serie TV-documentaires die nu iedere week op de woensdagavond op NL3 wordt uitgezonden. Die twee hebben me gegrepen door hun oprechte passie en interesse in Amerikaanse muziek uit Memphis, Nashiville en New Orleans, drie steden die ik een aantal jaren gelden ook vanuit mijn muziekinteresse bezocht heb. De herkenbaarheid van de beelden en ervaringen is voor mij gruwelijk groot en ik kijk dan ook met veel genoegen naar de belevenissen van Nick en Simon.

Een andere TV serie die mij getroffen heeft is TREME (spreek uit Tremai), die helaas in Nederland nog niet uitgezonden wordt, maar in Amerika en Engeland in de kijkcijfer top tien staat. De serie wordt geproduceerd en geregisseerd door David Simon, die ook verantwoordelijk is voor de kaskraker The Wire. De serie gaat over het dagelijkse leven in de wijk Treme. Een van de plekken die getroffen is door de orkaan Katrina inmiddels 7 jaar geleden. Maar het is ook vooral de New Orleans muziekscene die een hoofdrol speelt in de serie.

Met gastoptredens van Elvis Costello, Dr. John, Allen Toussaint en Steve Earle wordt een enorm sfeervol beeld neergezet van de stad met al zijn problemen, overwinningen en talenten. Gewoonweg een heerlijke serie om de sfeer van New Orleans op te snuiven. De afro amerikaanse muziekstijlen, de nog overgebleven invloeden van de indianen die in het zuiden leefden zijn nog steeds aanwezig in de vorm van Voodoo en Mardi Gras, Rednecks, Swampblues en traditionele Brassbands. Dit alles maakt een mooie mix van prachtige beelden en verhalen die zich in de serie afspelen, alle gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen. En let op...we komen ook Fred Flinstone tegen als een strijdbare volksvertegenwoordiger die opkomt voor de belangen van de onderdrukte New Orleans bewoners uit een wijk zoals Treme. Ook al is het niet via de normale broadcasting te zien in Nederland, via downloads op torrentsites en youtubefilmpjes kun je als Nederlands liefhebber een heel eind komen. Aanbevelenswaardig dus!!

Een aantal youtubefilmpjes die een goede impressie geven van de serie:

Grote en kleine Ronnie Montrose

Als trouwe luisteraar van het KRO-hardrockprogramma ’Stampij’ van presentatrice Hanneke Kappen begin jaren ’80, intrigeerde mij wekelijks de gitaarsolo die het programma-onderdeel ’Hart voor hardrock’ inluidde. Hierin vertelden opgetogen fans waarom ze dit genre zo prettig vonden. Die lyrische solo was van de Amerikaanse gitarist Ronnie Montrose; het nummer heette ’Voyager’ en kwam van de tweede elpee van zijn groep Gamma.
Anders dan via mooie Hanneke, die later nog zangeres werd in de hardrockband White Honey,  had ik van Gamma nimmer gehoord. Totdat de groep op 2 mei 1982 als voorprogramma van Foreigner opdook in de Jaap Edenhal in Amsterdam. En ik een dag later de kans kreeg Ronnie te interviewen in het Mariott-hotel  aldaar. Me voorbereidende, kwam ik er achter dat Montrose al in 1971 bij Van Morrison en Boz Scaggs speelde en in 1972 door de Edgar Winter Group werd benaderd. Voorwaar geen kleine jongen dus.

Dat bleek de muzikant dus wel. Toen ik hem de hand schudde in het Mariott bleek ie een hele kop kleiner dan ik. De in de USA al beroemde rockgitarist ontpopte zich als een bescheiden en bevlogen jongeman, die zich  dankbaar toonde voor alle media-aandacht in dat verre Holland. Ik vertelde hem dat ik hem had opgespoord via ’Stampij’, dat hij uiteraard niet kende, en hij bood meteen zijn verontschuldigingen aan voor het feit dat hij juist het nummer ‘Voyager’ de avond tevoren niet had gespeeld in Emsterdem.

Op de vraag wat zijn favoriete gitarist op dat moment was, noemde hij  zonder aarzeling de naam van Allan Holdsworth, die toen - naast John Wetton -  deel uitmaakte van de symfonische superband UK, en Billy Gibbons van ZZ Top. Aan het eind van het gesprek schreef Ronnie met rode stift zijn privé-adres 201 IIth Street  in San Francisco op een stukkie papier met de uitnodiging (‘personal’) langs te komen als ik in de buurt zou zijn. De koffie zal ondertussen wel goed koud zijn…

 >Lauran

Lauran en Ronnie Montrose in 1982 in Amsterdam.

FAME-Display

Beste mede-muziekmannen,
Ik dring steeds verder door in het prive-domein van Jan Akkerman! Zaterdag jl. was ik te gast bij het matig bezochte concert van Jan Akkerman in de IJssalon van Tilburg (gemeentelijke concertzaal) en raakte aan de praat met zijn echtgenote, de Volendamse Marian. Ik kon haar melden dat ik vorige week heel stoer en trots met mijn Akkerman T-shirt door het touristische Amsterdam had gewandeld. Aangekomen in de muziekzaak FAME aan de Kalverstraat spotte ik daar een mooi groot display bij de entree van Minor Details, de nieuwste CD van Jan. Toen kon ik het dus niet nalaten om daar een kiekje van te laten schieten door Jolanda, mijn echtgenote. Zij heeft daar namelijk heel veel ervaring in opgebouwd de laatste jaren waarin wij de nodige muziekuitstapjes hebben gehad. Behalve bij Buddy Guy in Chicago ging dat fout, toen Buddy haar zelf moest uitleggen hoe mijn telefoontoestel werkte..., maar dit terzijde.
Afijn Marian de bewuste foto getoond en zij was dermate onder de indruk waarna zij mij verzocht de foto naar haar te mailen. En waarempel amper een dag later staat de bewuste foto inmiddels op de 'Official Homepage' van Jan zelf! Nog ff en ik mag straks bij de Akkemannen in Volendam aan de keukentafel aanschuiven. zie de link....http://www.janakkerman.nl/index_page.html....Je moet wel heel goed zoeken hoor; onder reviews - 2011 - Minor Details en dan helemaal naar onderen scrollen.

De kracht van sociale media



Jarle Bernhoft live in Aarhus/Foto's Jeroen van Eijndhoven

 Zonder YouTube, Twitter en Facebook had ik waarschijnlijk nooit gekeken naar, gelezen over, gehoord van, geluisterd naar: Bernhoft. Deze Noorse one-man-band heeft vooral aan zijn nog bescheiden schare fans te danken, dat ik speciaal naar Aarhus in Denemarken ben gereden om hem te zien optreden. Via allerlei Twitter- en Facebook-vrienden kreeg ik een YouTube-filmpje van hem te zien. Mijn eerste reactie: wow! Wat een stem! Geweldige soul! En hij doet ook nog alles in z’n eentje!

Jarle Bernhoft is geboren in Nittedal, Noorwegen, maar woont tegenwoordig in de hoofdstad Oslo. Zijn muziekcarrière is hij begonnen in het bandje Explicit Lyrics, maar via het groepje Span is deze zanger, multi-instrumentalist, componist en tekstschrijver solo gegaan. In 2008 verschijnt zijn eerste album: 'Ceramik City Chronicles', in 2010 het live-album '1:Man 2:Band' en recentelijk 'Solidarity breaks'.

Na wat verder zoeken op YouTube en Google, kwam ik op zijn website, kocht daar zijn album en zag een tourlijstje staan: 5 mei 2011 Musikcaféen in Aarhus, Denemarken. Kaartjes gekocht en de agenda vrijgemaakt. In een uitverkocht zaaltje met maximaal 200 mensen, stond daar Jarle Bernhoft. Gitaar, toetsen en heel veel pedalen op de grond. Hij speelt alles zelf, neemt een bas of gitaarlijntje op en ‘loopt’ dat. Voegt backing vocals toe en ‘loopt’ ook deze weer, voegt dan weer een oe-tje of aa-tje toe en ‘loopt’ ook die weer. Zo ontstaat er een geweldige one-man-band, waar hij dan overheen zingt.

Ooit zag ik Bon Jovi in Noorderligt en daarna kwam de grote internationale doorbraak. Of Nickelback in het Hard Rock Café in Toronto, toen ze nog een Canadese band waren in plaats van een band die over de hele wereld bekend is. Jarle Bernhoft kan zo’n artiest worden waarover ik later zeg: die heb ik nog gezien in Musikcaféen in Aarhus.

MM-Jeroen

Muziekman Jeroen heeft vandaag een filmpje geupload: klik hier voor Jarle Bernhoft live!