Ik herinner me dat het in ieder geval dringen geblazen was op het podium. En daar zat ook meteen de grootste kritiek: er was van alles te veel en daarom van alles te weinig. Er waren te veel topmuzikanten die te weinig mochten uitpakken. Als in een soort van 'Tricolores in Concert'-variant mocht elke grootheid twee tot drie nummertjes spelen waarna de volgende alweer ongeduldig stond te trappelen in de coulissen. Nu is zo'n concept voor Nederlandstalige meezingers schier ideaal, maar voor een doorgaans sober muziekgenre als de elektrische blues bepaald onhandig.
De Nederlands sprekende Ana Popovic. |
Het grote orkest mocht af en toe een nummertje begeleiden, maar zat ook grote delen van het concert werkloos toe te luisteren. Alleen het schitterende 'Bird Of Paradise' van Snowy White kreeg dankzij dat orkest grote toegevoegde waarde. Bij de meeste bluesnummers legde Magnum Opus er slechts een wollig violentapijtje onder. En dat leek dan weer ten koste te moeten gaan van het hardere, heldere gitaargeluid, waarvan ik af en toe de indruk had dat het uit een belendend zaaltje kwam.
Eigenlijk kwam iedereen wel een keer aan zijn trekken tijdens het tweeënhalf uur durende, eenmalige spektakel, waarvan de vonk door de vele changementen en de technische trubbels bij met name Ian Siegal toch niet echt over wilde slaan. 'Symphony In Blues' leek mij een heel duur en complex concept met veel te veel deelnemende partijen.
Ik dacht die septemberzondag 2009 met weemoed terug aan vrijdag 21 november 2008 in 013:
Alvin Lee op gitaar, een bas en klein drumkitje...
>Lauran
Grande finale van 'Symphony In Blues' in 013 in 2009... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten