Black Sabbath heeft geen zin in audities

'Paranoid'(1970)...

Mijn overbuurjongen Berry Janssen kocht in 1970 de elpee ‘Paranoid’ van Black Sabbath. Het gelijknamige hitje domineerde de Top40 van 1969, maar die elpee… Op Berry’s kamertje draaiden we ‘Paranoid’ van voor naar achter en van achter naar voor: ‘War Pigs’, ‘Paranoid’, ‘Planet Caravan’, ‘Iron Man’, ‘Electric Funeral’, ‘Hand Of Doom’, ‘Rat Salad’ en ‘Fairies Wear Boots’. En dan weer ‘War Pigs’, etc. In 1971 kocht ik ‘Master Of Reality’ en genoot nog steeds van die loodzware riffs, die als logge duizendponders traag voorbijgedreven kwamen. Maar daarna hield het toch wel op.

Op zondag 2 oktober 1983 kreeg ik de gelegenheid gitarist Tony Iommi te interviewen voor BD. Dat kon pal na het optreden in de Zwolse IJsselhal. Daar had ik al zo mijn twijfels over omdat muzikanten na een concert het liefst even met rust gelaten willen worden. Tijdens dat concert kwamen we Ian Gillan plotseling tegen als leadzanger van Black Sabbath met wie hij dat jaar ook nog het erbarmelijke 'Born Again' opnam. Black Sabbath-drummer Bill Ward moest vanwege drankproblemen zijn kit afstaan aan Bev Bevan (ex-ELO).

In Zwolle waagde Black Sabbath zich in de toegift zowaar aan een cover van Deep Purple's 'Smoke On The Water'. Bij dat desastreuze concert in de IJsselhal smeet een gehandicapte toeschouwer uit pure woede zijn rolstoel het podium op. Een grotere rommel hadden we nog niet meegemaakt.

Black Sabbath met Ian Gillan (rechts)

Het interview dreigde ook bij voorbaat te mislukken toen mijn concertmaatje Vic, bij het binnentreden van de catacomben waarin de heren vertoefden, uit volle borst en enthousiast 'Smoke On The Water' floot als ware dat het enige melodietje dat was blijven hangen na het snoeiharde optreden. Het gezicht van Iommi stond dan ook op onweer toen we aan een tafeltje waren aangeschoven en ik mijn eerste vraag stelde. Dat die toevallig ook ging over Ian Gillan en waarom hij niet bij het gesprek was, maakte de sfeer niet bepaald ontspannen.

BS-interview, cd 'Sabbath Stones' en ticket 1990...

Iommi over de aanwezigheid van Gillan in Black Sabbath: ‘Mensen hoorden dat we na het vertrek van Ronnie (Dio) een nieuwe zanger zochten. We hadden geen zin om audities te houden; we wilden iemand die dat niet nodig zou hebben. Toen hoorden we van Ian. We namen contact op met zijn bureau. En we kwamen bij elkaar.’ Op mijn vraag hoe het dan voor Ian was om als voormalig zanger van Deep Purple oude Black Sabbath-nummers te zingen (in mijn verbeelding: hoogverraad!), antwoordde Iommi: ‘Vraag het hem zelf. Hij vindt het best leuk, anders zou hij het niet doen. Voor hem spelen we 'Smoke On The Water'. Verder weigeren we nummers van anderen te spelen. Dus hij moet wel…’

Smoooook on the waaaaater... 

>Lauran

Verpletterende muziekreis met Magnum

Cd 'Vigilante' (1986)...

Wat plichtmatig tik je de zoveelste aankondiging van een rockconcert in het poptheater in je woonplaats Tilburg. (Hard)rockbands staan de laatste jaren in de rij om er te komen spelen en daar zit van alles tussen: matig, goed, heel goed. 29 november 1986 is het de beurt aan de Engelse symfonische rockband Magnum. Via de platenmaatschappij belandt de cd ‘Vigilante’op mijn bureau: zeker niet slecht. Ook concertmaatje Vic heeft deze zaterdagavond eigenlijks niets beters te doen; zullen we dan toch maar even naar Magnum in het Noorderligt gaan luisteren? Is het niks, dan hebben we zo de straat overgestoken om in café Lambiek een pint te nuttigen.

Voorprogramma Mother Lode uit Zweden zegt me anno 2012 niets meer. Hebben we het wel gezien? Of zijn we in de pauze binnengeslopen? Maar dan Magnum… De lichtjes gaan uit en daar staat een band, die ons optilt en ons op reis meeneemt naar een verpletterende ervaring. Ik schreef die maandag in het Brabants Dagblad: ‘Dik anderhalf uur lang gaven deze vijf muzikanten een concert dat uitblonk door een uitmuntende instrumentenbeheersing, een harmonische repertoireopbouw en een sfeervolle, prima tot de verbeelding sprekende podiumshow. Het optreden van Magnum was in vele opzichten af.’

Ticket Magnum 1986...

Via een indrukwekkende openingsact speelde de groep hoofdzakelijk werk van haar elpee ’On A Storytellers Night’ uit 1985 en ’Vigilante’. Daarbij werd een enkele keer teruggestoten naar ’Chase The Dragon’ uit 1982 via bijvoorbeeld het akoestische ’The Spirit’. Maar ook ’Two Hearts’ met een sublieme gitaarsolo van Tony Clarkin, ’How Far Jerusalem’, lyrisch vertolkt door frontman Bob Catley, ’Just Like An Arrow’, ’Back Street Kid’ en de meezinger ’Midnight (You Won’t Be Sleeping)’ waren om te smullen.
Ik herinner me nog dat Vic en ik tegen middernacht zwijgend Theater Noorderligt verlieten en de Veldhovenring overstaken om aan de overkant onze fietsen te pakken, om alsnog een pilsje te scoren in Lambiek. Even affakkelen! Halverwege de straat stopten we onafgesproken om elkaar even kond te doen van de extatische toestand waarin we ons bevonden. Maar in plaats daarvan keken we mekaar alleen maar schaapachtig aan, knikten gelijktijdig en vervolgden tevreden onze weg.
Soms is elk woord er een te veel…

Bob Catley (links) en Tony Clarkin 1986...

 >Lauran

Campaign Songs

De voorverkiezingen voor de Republikeinse presidentskandidaat zijn alweer een paar weken aan de gang in Amerika. Ze duren nog tot eind juni, maar er zal waarschijnlijk al eerder duidelijk zijn wie de kandidaat wordt die het in november mag opnemen tegen president Obama.
Tijdens deze voorverkiezingen gebruiken de kandidaten muziek als opwarmertje bij een bijeenkomst, het liefst lekker opzwepend en overgoten met een flinke USA-saus. En het campagnelied moet natuurlijk een bekende song zijn, want er moet meegezongen en geklapt kunnen worden voor de kandidaat. Maar ook gebruiken ze het in radio- en televisiecommercials, op hun website of op hun social media. Alles om een onvergetelijke indruk te maken op de kiezers.
Zo gebruikte de kandidaat Michele Bachman, die zich ondertussen heeft teruggetrokken, eerst het lied American girl van Tom Petty and the Heartbreakers. Tom Petty vond dat echter geen goed idee en dus gebruikte ze daarna Soul Sister van Train.
Herman Cain, die zich heeft teruggetrokken uit de strijd vanwege een buitenechtelijke relatie, draaide op zijn bijeenkomsten I am America van Krista Branch.
Rick Perry houdt meer van country music , maar kan er door een aantal foute uitspraken over buitenlandse politiek, vooral thuis in Texas naar luisteren. Toby Keith met American Ride was zijn keuze.
Newt Gingrich, de voormalige Speaker of the House, heeft gekozen voor de klassieker Eye of the tiger van Survivor, vooral bekend uit de film Rocky.
Mitt Romney doet voor de tweede keer een poging om de republikeinse presidentskandidaat te worden. Hij heeft Kid Rock van stal gehaald met Born Free.
Het zal mij benieuwen met welke campagnesong President Barack Obama over een paar maanden komt als de verkiezingen echt losbarsten.
MM-Jeroen

Het liedje van Michele Bachman: 

Het Liedje van Herman Cain:

Het liedje van Rick Perry:

Het liedje van Newt Gingrich

Het liedje van Mitt Romney:

Verse Vis !!

Vandaag verse import binnen gekregen. Geen vis maar het nieuwste/eerste studioalbum van Jaimoe Johanson. Jaimoe was en is nog steeds die ene zwarte drummer van de Allman Brothers en heeft een soloproject waar hij al jaren mee door de States tourt 'de Jasssz Band'. Samen met gitarist/blueszanger Junior Mack (jullie moeten hem inmiddels kennen van mijn voorgaande berichten) had hij al een drietal livealbums geproduceerd en nu is er een debuut vanuit de studio genoemd 'Renaissance Man'.

Het album staat vol met r&b, rock soul, maar dus ook en dat doet de titel van de band al vermoeden: Jassszy easy en coole nummers. 'This album is completely different from our two previous live albums. The band has evolved in different ways. From bebop with no vocals, to vocals and now three horns', meldt Jaimo. 'This is our first studio album. It's real simple. Everyone can enjoy it.

Stream Melissa via Rollingstone


Luister naar de uitvoering van Melissa en geniet van Junior's stem en het jazzy Allman Brothers sfeertje wat neergezet wordt. Ook dit gezelschap zou niet misstaan op het North Sea Jazz festival. En als Junior Mack er toch al is met zijn Heritage Blues Orchestra, dan kun je dit er net zo goed als toetje bijnemen toch? De cd is helaas (nog) niet in Nederland te verkrijgen, maar wel te bestellen via de webwinkel van de Allman Brothers 'Hittin the Note'en daar kun je meteen ook wat korte fragmentjes beluisteren; 
Webwinkel 'Hittinthenote'.

MM-John

Thin Lizzy: decennialange incarnaties

'Chinatown' uit 1980...

Vrijdag de dertiende februari 1981. Locatie: concertgebouw De Vereeniging te Nijmegen. Tijdstip: 21.30 uur. Daar staat ie dan, de legendarische man. Felle lichtspot op zijn spiegelende bas. Daarboven die donkere krullenbol, deze avond gehesen in een soort country-shirt met franjes. Tientallen zwaai- lichten markeren het podium, een lichtbak met THIN LIZZY CHINATOWN, oranje knipperbollen flankeren het drumstel met daarachter Brian Downey. Maar Phil Lynott vormt de absolute ster van de avond, hoezeer zijn gitaristen Snowy White en Scott Gorham ook hun best doen.

Thin Lizzy anno 1981...

Het is een van ’s werelds meest invloedrijke hardrockbands aller tijden. Thin Lizzy, uit Ierland afkomstig, maakt sinds de jaren zeventig furore met aanstekelijke en tijdloze rocksongs als ‘Jailbreak’, ‘The Boys Are Back In Town’ en ‘Chinatown'. Aanvankelijk met de flamboyante zanger en bassist Phil Lynott stevig aan het roer. 
Een van de eerste nummers die de band uitbracht was 'Whiskey in the Jar', een hardrockuitvoering van een Ierse traditional. Doorbraak van Thin Lizzy kwam met het nummer ‘The Boys Are Back In Town’ (1976). In 1983 hield de groep op te bestaan. Naast frontman Lynott waren de opmerkelijkste leden Robertson en Gorham. Gary Moore speelde gitaar op enkele nummers, maar zijn rol in de band was beperkt. Kenmerkend voor de groep was de opstelling waarin twee leadgitaristen centraal stonden. Phil Lynott stond bekend als een extravagante maar briljante zanger, bassist, componist en poëet.

Op eerste kerstdag 1985 werd Lynott na een kerstfeest met spoed opgenomen in een kliniek in Salisbury, vanwege lever- en nierkwalen. Hij overleed er op 4 januari 1986 aan hartfalen en longontsteking. Het jarenlange gebruik van drugs, en dan met name heroine had zijn lichaam gesloopt.Na de dood van Lynott lijkt Thin Lizzy definitief een gedane zaak, maar vanaf de jaren negentig duikt de groep in verschillende incarnaties weer op. Op 6 februari 2011 overleed oud-bandlid Gary Moore.
Dan is het ineens woensdag 8 februari 2012, op vijf dagen na precies 31 jaar na dato. Thin lizzy komt naar 013 in Tilburg. Bezetting – ‘onder voorbehoud’, zo staat nadrukkelijk op de aankondiging – luidt: Scott Gorham, Brian Downey en toetsenman Darren Wharton, drie originele muzikanten van Thin Lizzy onder regie van Lynott, Damon Johnson op gitaar (ex-Alice Cooper), Marco Mendoza (ex-Whitesnake, -Ted Nugent) op bas en Ricky Warwick op zang en gitaar (ex- The Almighty en -New Model Army)...

Thin Lizzy-ticket, live-cd & flyer 2012...

De live-cd ‘One Night Only’ uit 2000 klinkt bepaald goed, maar – ho! – daar hebben we wel John Sykes op zang en gitaar en mijn favoriete hardrock- drummer-aller-tijden Tommy Aldridge achter trommels en bekkens.
Op de site van 013 reageert Chris van Uden, bandlid van Desperados d'Amour, alvast: 'Hoe we het ook wenden of keren: zoals Thin Lizzy ten tijde van Phil Lynott was, zal het nooit meer worden. Neemt niet weg dat het nog steeds geweldige songs zijn die met bezieling uitgevoerd worden.' Right!

>Lauran

Bluesvrouw met Bluesmannen

De leden van The Heritage Blues Orchestra - Junior Mack op gitaar, Chaney Sims zang en haar vader Bill op gitaar - laten zich inspireren door het erfgoed van hun voorouders. Ze hebben een geweldige creatieve boost gekregen uit hun zoektocht naar hun roots en weten dit op een originele en authentieke wijze te vertolken. Om kippenvel van te krijgen. Op hun nieuwe cd, waar ik nog maar een paar nummers van gehoord heb overigens (via hun website....), bouwen ze voort op het geluid en de sfeer van de stedelijke migratie van de zwarte Amerikanen vanuit Mississippi en de Delta naar Chicago en Detroit in de jaren '40. 'This isn't next wave blues but it is taking the tradition, staying in the tradition and blowing up the walls.' 
We starten met een nummer geïnspreerd door Clarksdale,waar volgens de blueslegende Robert Johnson zijn ziel aan de duivel verkocht, en reizen met de muziek mee naar het noorden van de VS.

Ik ben helemaal weg van deze club met hun magische klanken, vooral ook omdat ik de huismuzikant van de Terra Blues Club uit NYC, Junior Mack, zijn eindelijk verdiende succes zo hartelijk gun. En ik blijf volharden om deze club naar het volgende NSJ te halen. Ook voor niet-bluesfans is deze muziek van harte aan te bevelen.
MM-John

Hypnotische Grooves van Otis Taylor op nieuwe CD ‘Contraband’

Afgelopen North Sea Jazz Festival ben ik uit mijn dak gegaan bij het optreden van de ‘Trance-Bluesman’ Otis Taylor. Hij speelt vaak muziek die niet helemaal goed thuis te brengen of te vangen is in een bepaalde categorie muziek. Maakt me ook helemaal niet uit. Ik ben weg van die gast, die oprechte gepassioneerde muziek maakt met een aanzienlijke vlaag authenticiteit die je in zijn nummers hoort doorklinken. Hij past wat mij betreft prima in een rijtje waar ook Junior Mack met zijn Heritage Blues Orchestra in staat. Taylor experimenteerde al eerder met een album vol bluesmuziek gespeeld op banjo en angstaanjagende gitaarmuziek. Hij zingt nors en schreeuwt vol passie. Ook het nieuwe album ‘Contraband’ staat weer vol experimenten en emotie.

Taylor grijpt qua thematiek vaak terug op de zware tijden van de Afro-Amerikanen en schuwt de aanval op het verderfelijke Amerikaanse racisme en slavernij uit het verleden niet. ‘Contraband’ verhaalt over weggelopen slaven tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog; ze vluchtten naar Fort Monroe, Virginia. Bekend als ‘smokkelwaar’, leefden zij in kampen waar de omstandigheden nog slechter waren dan op de plantage. In het nummer ‘Open these Bars’ zingt Taylor over Jim Crow, die in het zuiden als zwarte man werd gelyncht omdat hij naar een blanke vrouw keek. Taylor wil per se geen protestzanger genoemd worden, maar wil gewoon interessante verhalen de revue laten passeren en daar een passievolle muzikale omlijsting bij maken. Op ‘Contraband’ speelt Taylor met een aantal gerenommeerde Amerikaanse muzikanten: Ron Miles op cornet, pedalsteel gitarist Chuck Campbell, djembee-speler Fara Tolno, dochter Cassie op bas, Paul Jones op gitaar, Brian Juan op orgel en de meesterlijke violiste Anne Harris, die tijdens het NSJ 2011 de show stal met haar slangenmens-achtige manoeuvres op het podium. Het album opent met ‘The Devil’s gonna Lie’ een spetterend nummer met gehuil en demonische klanken uit Taylor’s strot. “When there is peace, the devil wants war. When there is love, the devil wants hate.”  Veertien aantrekkelijke nummers complementeren dit album dat vanaf 13 februari in de schappen van de bekende webshops zal liggen.
Hierbij een Filmpje opgenomen twee jaar geleden in de club 'SPACE' in Chicago, met Anne Harris als violiste. Als je goed kijkt zie mij en de contouren van mijn kale knar in het publiek op de voorste rij, terwijl Anne Harris met haar slangenbewegingen haar strijkstok nagenoeg in mijn neusgaten boort!

MM-John

De 'spirit' van Kool & The Gang

Het zal in de zomer van 1975 geweest zijn dat ik in de Tilburgse discotheek The Revolution plots zo’n moddervette funksong hoorde dat ik er bijna mijn glas bier van liet vallen: ‘Spirit Of The Boogie’. Wat een spanningsopbouw van blazers met dat funky slaggitaartje, en dan die mysterieuze echostem, die daar al pratend doorheen fluistert, zingt en schreeuwt: ‘You’ve got no way to go, feel it, the spirit. Of the boogieman, ride the rhythm, come on, get down, brrr…’.

Ik kwam er na enige tijd achter dat het de Amerikaanse funkband Kool & The Gang was, ook al zo’n stoere naam die meteen beklijfde. Buiten de hit ‘Spirit Of The Boogie’ bleef het jarenlang stil rond de groep, totdat beginjaren ’80 – na een muzikale omwenteling; disco was razend populair – Kool & The Gang andermaal de hitlijsten besteeg. Maar nu met disco-nummers als ‘Ladies Night, Celebration, Get Down On It’ en ‘Let’s Go Dancin’. Kool & The Gang was een goed geoliede hitmachine geworden.  

Begin februari 1984 kreeg ik gelegenheid de band te interviewen toen ze voor opnames voor het tv-programma Toppop in de Merwedehal in Dordrecht waren. De groep stond aan de top van haar populariteit; het was afwachten wie ik in welke sfeer zou aantreffen. Het bleken zanger James Taylor en bassist en naamgever Robert ’Kool’ Bell te zijn, die me in een van de kleedkamers opwachtten. Een blonde jongedame van de platenmaatschappij waarschuwde me – in het bijzijn van de heren – dat ik slechts 20 minuten, hooguit een halfuur, zou krijgen.

Kool & The Gang met Robert Bell (vierde links) en James Taylor ernaast.

Toen ik de heren – ter introductie van het gesprek – de anekdote vertelde van mijn opzienbarende ontdekking van ‘Spirit Of The Boogie’, bijna 10 jaar eerder, toonden zij zich aangenaam verrast. Ik was in hun ogen blijkbaar niet de zoveelste verslaggever die hen bij voorbaat wilde doorzagen over hun talloze recente discohitjes.
Natuurlijk waren James en Robert uitermate verguld met hun gegroeide populariteit, waardoor zij zich aan een zeer groot publiek konden presenteren en de kassa enthousiast was gaan rinkelen. Met name Robert wilde veel kwijt over de jazzy start van zijn carrière als funkbassist. Het feit dat hij als producer Eumir Deodato had aangetrokken, verried zijn hang naar kwaliteit en perfectie. Had ik van Deodato niet elpee ‘2’ met ‘Rhapsody In Blue’ en ‘West 42nd Street’ in de kast staan?!

James Taylor (links) en Robert Bell (rechts).

De jongedame van de platenmaatschappij kwam na een halfuurtje ons geanimeerde gesprek verstoren, daarbij ongeduldig op haar horloge wijzend, maar Robert stuurde haar geïrriteerd de kleedkamer uit. Ik heb het gesprek op een Sony-taperecordertje opgenomen en me later meermalen verkneukeld bij de passage waarop Bell haar op bestraffende toon wegstuurde…

>MM-Lauran 

Vijf personen, een gitaar en een cover

Kunnen vijf personen tegelijk op één gitaar spelen?

Ja dus.


MM-Johan

Koken op drie pitten

Zo kan het soms gaan: op het album Rawville van The Bamboos (geweldig swingende band) zingt Kylie Auldist mee. Een frisse soulzangeres, dus een volledig album van haar gezocht en gevonden: ‘Made Of Stone’. Maar tijdens die zoektocht ook stuiten op  Cookin’ On 3 Burners. Dat Australische trio blijkt ook een juweel. De groep bestaat Jake Mason (orgel), Ivan Khatchoyan  (drum) and Lance Ferguson (gitaar). De drie muzikanten produceren sinds de oprichting in 2000 een potente potpourri van funk, soul, jazz en boogaloo, af en toe aangevuld met gast-vocalisten. Het trio blijft niet in de schaduw van de grote funkformaties uit de jaren zeventig staan, maar heeft zijn eigen en eigentijdse plek onder de zon verdiend. Luister maar naar de albums ‘Baked Boiled & Fried’ en ‘Soul Messin’, uitgebracht op het Britse Freestyle Records. Het swingt, zwiert, pompt, kreunt en steunt, erotiseert en maakt dat zelfs een hardhouten Klaas wil dansen.  Zo goed.

MM-Johan

Eine Kleine Nachtmusik

Slaapologen  beweren dat je je bed slechts voor twee zaken mag gebruiken: slapen en seks. Maar wat als je niet gemakkelijk in slaap valt? Dan is een mp3-speler een zegen. Daar heeft een bedgenoot geen last van, in tegenstelling tot dat irritante leeslampje of  het nog indringendere tv-scherm. Maar welke muziek geeft je het zachtste zetje naar dromenland? Dat zal ongetwijfeld voor iedereen anders zijn. Maar ik maak me sterk dat opzwepende muziek - of het nu moddervette funk, schetterende bigbandklanken of snoeiharde rock is – een averechts effect heeft. Maar muzak zal toch ook weinigen bekoren in de nachtelijke uren; ik vermoed dat die behangmuziek eerder tot ergernis en dus doorwaakte uren leidt.

Ik heb de afgelopen tijd een eigen lijstje met slaapopwekkers aangelegd, wat dodelijker  klinkt dat ik het bedoel.  Voor de slapelozen onder ons deel ik dat graag.

Allereerst alles van Randy Crawford, maar alleen voor degenen die tegen haar vibrerende stem  kunnen. Bij haar klassieker ‘Last Night At Danceland’ met The Crusaders heb ik het gevoel alsof ik langzaam wegzink in een snoezelbak. Beter dan een slaappil zijn voor mij ook: Eva Cassidy, Kerry Norton, Rumer, Chateauhaag, Astrud Gilberto en absoluut Cassandra McKinley en haar album Til Tommorrow, waarop ze allerlei nummers van Marvin Gaye zingt.  Ook geheide ogensluiters-met-een-glimlach-van-genot-op-het-gezicht zijn Phoebe Snow, Joanie Pallato, Julie Crochetiere, Sheri Roberts, Kathy Troccoli (alleen is haar liedjeskeuze wat verwarrend, ‘Your Song’ naast ‘Let’s Stay Together’ bijvoorbeeld; Elton John naast Al Green dus en wie wil nu met Elton John in slaap vallen…), Laura Werth (‘Mister Sandman’), Liz Wright, Veronica Mortensen, Workshy, Lynden David Hall, Rumer, Eric Benet en uiteraard Sade. Het zijn vooral zangeressen, merk ik nu. Daar zou dokter Freud vast een hoofdstukje aan willen wijden, mocht hij nog geleefd hebben…

Ik heb zelfs een noodlijstje. Daarop prijken vooral jazz-gitaristen, zoals George Benson, David T. Walker en Kenny Burrell.

En wat het grappige is: overdag met de volumeknop van de stereo een stuk hoger, is het goede muziek om wakker bij te blijven.

MM-Johan