woensdag 28 december 2011

Duitse gitaarvirtuoos Michael Schenker in 013

Schenker anno 2011...
Op moederdag 13 mei staat de Duitse gitaarvirtuoos Michael Schenker exclusief in 013 in Tilburg. Onder de naam ‘Michael Schenker Temple Of Rock’ brengt de man een band mee, bestaande uit ex-leden van The Scorpions, waarmee hij in de jaren zeventig doorbrak in hardrockland. Achter de microfoon duikt Doogie White, oud-zanger van Rainbow en Yngwie Malmsteen, op. Oud-Scorpions-bassist Francis Bucholz, oud-Scorpions- drummer Herman Rarebell en gitarist/toetsenist Wayne Findlay van The Michael Schenker Group maken het kwintet in mei compleet.
 
In 013 zal Schenker putten uit het onlangs verschenen nieuwe album ‘Temple Of Rock’ en een compilatie klassiekers van The Scorpions, de legendarische Engelse rockband UFO en MSG brengen. Schenker mag een legende in de hardrock genoemd worden. Eind jaren zeventig/begin jaren tachtig besloot hij solo zijn succes te beproeven onder de naam MSG. Met wisselend succes. Zo werd zijn carrière geplaagd door alcoholisme en persoonlijke problemen. 


Schenker (tweede links) anno 1995...
25 november 1997 stond de gitarist met UFO in Theater Noorderligt in Tilburg. De samenwerking met UFO-zanger en ego Phil Mogg had meer dan tien jaar lang in de ijskast gestaan. De verzoening resulteerde in 1995 in de cd ‘Walk On Water’. Om gevoelens van nostalgie bij de fans aan te wakkeren, waren oude krakers als ‘Doctor, Doctor’ en ‘Lights Out’ toen aan het nieuwe songmateriaal toegevoegd. Ze waren toen wel weer bij elkaar met het oog op geld en succes, maar echt gezellig leken de bandleden de nieuwe samenwerking niet te vinden. Schenker reed namelijk in het gezelschap van slechts zijn vriendin per auto door Europa. De andere muzikanten zag hij pas in de zalen waar gespeeld moest worden. De gitarist probeerde zelf echter de schijn van een gespannen sfeer weg te nemen: 'Ik ben nu eenmaal erg gesteld op mijn privéleven'. 


Schenker live...


Theater Noorderligt beloofde in 1997 nog een handtekeningensessie na afloop (een signeertafel stond klaar), maar de norsige en vrij ongeïnspireerde Schenker dook na het concert snel in de taxi van zijn vriendin en verdween in de nacht. Voorverkoop voor 013 startte 24 december; kaarten kosten 35 euro (excl. servicekosten).


>Lauran

donderdag 22 december 2011

Top2000 (talking ‘bout) My Generation’

Het allergrootste popmuziekevenement van Nederland speelt zich af in de laatste week van het jaar: de Top2000. In 2010 bereikte deze lijst der lijsten 11 miljoen Nederlanders via radio, televisie en internet. Opvallend: onder hen 2,3 miljoen mensen van onder de 35, bijna de helft van alle jongeren in ons land. De Top2000 slaat dus een brug tussen generaties muziekliefhebbers. Voor hen allemaal was er 21 december 2011 het evenement ‘Top2000 (talking ‘bout) My Generation’, dat popcentrum 013 en Tilburg DebatStad samen organiseerden.

Presentator Frank van Pamelen (foto) interviewde wetenschappers en artiesten over de rol van popmuziek en van de Top2000, er was een Top2000-popquiz met deelnemers uit verschillende generaties en last but not least: er was veel Top2000-muziek. Door DJ Gert Gering of live gespeeld door Norman Kapoyos & The Swinging Mood Orchestra en John Tuerlings (Fontys Eindhoven)! De gasten van die avond waren Ad Vingerhoets (Universiteit van Tilburg), Tom Goris (Fontys Tilburg & Universiteit van Utrecht), Tom ter Bogt (Universiteit van Utrecht), Gé Reinders, Thomas Waterreus (Boef en de Gelogeerde Aap), Bertus Borgers (o.a. Herman Brood & The Wild Romance en Raymond van het Groenewoud), Nol Havens en zangeres Roosbeef.



Lauran & Bas... (foto Joris Buijs/PVE)
De Top 2000, dat is toch iets voor mannen van middelbare leeftijd? Niet in Tilburg, als je op de statistieken afgaat. Tom Goris, ‘huis-statisticus’ van de Top 2000, berekende dat in Tilburg de meeste Top 2000-stemmers in de leeftijdscategorie tussen de 21 en 25 te vinden zijn. Een uitschieter naar onder, en misschien wel een beetje mede dankzij zijn gelobby onder leerlingen, gaf hij toe tijdens het evenement in 013. Maar de hitlijst, zei hij, leeft hoe dan ook steeds meer onder jongeren. De Top 2000 werd in 1999 door Radio 2 in het leven geroepen; initator Fred Willems was er bij in Tilburg.

Top2000-spel, -cd, -ticket en -BD-verslag...

Tijdens de Top2000-avond werd een popquiz gespeeld, samengesteld door de Tilburgse popkenners Hans Rube en Paul Geerts, die eerder samen een boek schreven over popmuziek in Tilburg. Om deel te nemen moesten tweetallen gevormd worden uit twee generaties (minimaal 15 jaar verschil). 
Aanmelden voor de popquiz kon tot 12 december, maar omdat het benodigde aantal van tien stuks niet was bereikt, werd de inschrijftermijn verlengd. Dat resulteerde in 16 teams. Op 21 december werd een korte voorronde gehouden zodat het aantal deelnemers te behappen was: 2 x 10. 
Van de 16 ingeschreven popquiz-teams werden BD-collega Bas van Duren en ik (onder de naam BraDa's) toch nog derde...

 >Lauran
 

woensdag 30 november 2011

Rockband Marillion in 013: minder is meer

De afgelopen drie Marillion-shows in de Tilburgse poptempel 013 waren allemaal ram-uitverkocht! Ook dinsdag 29 november 2011 was het weer bingo. ‘Het zal toch zeker 2-3 jaar geleden zijn, dat we ze hier gezien hebben,’ opperde concertmaatje Arianne. Jaja, 2 december 2005 was de laatste keer. Time flies, baby.
Het grootste wekelijkse rockmagazine ter wereld, Kerrang, schreef over Marillion: ‘There are a million bands who kick ass, but just a few, like Marillion, who really move people.' De band wordt in 1979 opgericht als Silmarillion door Steve Rothery, Doug Irvine, Brian Jelliman en Mick Pointer. Na een jaar verandert de band zijn naam in Marillion om problemen met de erven van J.R.R. Tolkien te voorkomen. De boomlange Schotse ijdeltuit Fish versterkt de band in 1981 als leadzanger. Het jaar daarop tekent het gezelschap hun eerste platencontract, maar de grote doorbraak laat nog op zich wachten, maar volgt met het fantastische derde studio-album 'Misplaced Childhood', waarvan de ballade 'Kayleigh' hoog in de hitlijsten eindigt.


In 1989 neemt Steve Hogarth (ex-Europeans) de zangmicrofoon over. Inmiddels heeft de band al meer dan 15 studio-albums op zijn naam staan en bracht dit jaar het live-album ‘Live From Cadogan Hall’ uit. Het album betreft het laatste optreden van de ‘Less Is More Tour’ en onderstreept andermaal de live-reputatie van de band.
Juist 'Kayleigh' ontbrak in Tilburg op de setlist, maar voor de rest kregen de 2200 uitzinnige fans een kiene selectie uit het brede oeuvre, van oud naar nieuw, van links naar rechts, opgedist. ‘Man Of A Thousand Faces’, ‘Sugar Mice’, de meezinger ’Cover My Eyes (Pain & Heaven)’, ‘Somewhere Else’ van de gelijknamige cd uit 2007 alweer…

Steve Rothery

Rothery soleerde de nagels uit zijn vingers, vooral in de afsluiter voor de eerste aftocht. Het vijftal moest en zou tweemaal terugkeren uit de kleedkamers en deed dat met graagte. Zodat de twee uren netto-speeltijd keurig werden volgespeeld en iedereen weer kan uitzien naar de volgende gig in Tilburg. Want zes jaar is, om met de woorden van charismatische Steve Hogart te spreken, natuurlijk veel te lang, my friends…  

>Lauran




Marillion 29-11-11 in Tilburg...

 

donderdag 24 november 2011

Wegzwijmelen bij halve eeuw Earring

Van Havo-maatje Hans kreeg ik onlangs een onderzetter in de vorm van de elpee ‘Moontan’ van de Golden Earring. Grappig hebbedingetje. Het deed me terugdenken aan een bezoekje van enkele weken geleden aan het Haags Historisch Museum, dat stilstaat bij het 50-jarig jubileum van deze succesvolle Haagse rockformatie met een tentoonstelling op de zolderetage. Als beginpunt gaat het museum uit van 1961, toen onder anderen George Kooymans en buurjongen Rinus Gerritsen een bandje oprichtten. Zij zitten ook nu nog in Nederlands oudste en succesvolste rockband, naast zanger Barry Hay en drummer Cesar Zuiderwijk.



De tentoonstelling heet ‘Golden Earring - Back Home’. 'Back Home’ (1970) is de naam van de eerste plaat van de band in de huidige samenstelling', legde conservator Marco van Baalen tijdens een groepsrondleiding uit. 'Ook kwam de band toen net terug van een tour in de Verenigde Staten naar Den Haag. Met deze tentoonstelling zijn ze ook weer terug in hun eigen thuisstad.'
Fans kunnen hun hart ophalen met de expo. Zo is een wand beplakt met tientallen elpees en singles, zijn er affiches van optredens te zien, oude foto's en posters van de band in een nagebootste tienerslaapkamer, prijzen en gouden platen, beelden van optredens, parafernalia als T-shirts en een origineel drumstel van Cesar Zuiderwijk, met wie het museum meerdere malen contact had over de expo. 


'Eerst hadden ze hun twijfels over deze tentoonstelling', zei Van Baalen. 'We zijn toch niet dood, vroegen ze zich af. Je wordt er zo natuurlijk mee geconfronteerd dat je een dagje ouder wordt.'
Golden Earring kende vele grote (internationale) hits zoals de slowschuiver ‘Just A Little Bit Of Peace In My Heart’, ‘Twilight Zone’ met de beruchte verkrachtingsvideo, USA-topper ‘Radar Love’, ‘Another 45 Miles’, ‘When The Lady Smiles’ en ‘Going To The Run’. De band tourde meerdere malen in de VS, met onder andere Kiss en Aerosmith. Ook traden ze op met grote namen als Led Zeppelin, Santana, Eric Clapton en Pink Floyd.
Het museum laat tot en met 26 februari ook zien dat de Golden Earring nog steeds 'alive and kicking' is. Als laatste is dan ook een affiche te zien van de nieuwe tour in Nederland, die op 9 september in Tiel begon en hen op 10 februari 2012 naar Tilburgs popzaal 013 brengt. Ook kwam PostNL dit najaar uit met een postzegel in het kader van het jubileum, die werd toegevoegd aan de expositie.
Een middagje heerlijk wegzwijmelen is het bij een stukje gepimpte nederpop, waarin een documentaire met daarin tal van Hagenezen, die op de een of andere wijze een persoonlijke band hadden/hebben met afzonderlijke Earring-leden, nog het meest tot de verbeelding spreekt.  
En ach, ‘Another 45 Miles’ to go…

>Lauran

vrijdag 18 november 2011

From Nashville to New Orleans

Nog maar net op Nederlandse bodem, na mijn reis 'From Nashville to New Orleans' met een overload aan muziekbelevenissen en concertbezoekjes onderweg, ging ik met een vette jetlag onder de leden naar een van de mooiste concerten dit jaar in my hometown 013. Afgelopen maandagavond WILCO met in het voorprogramma de indrukwekkende act van Jonathan Wilson waar ik deze week maar meteen de 2LP van gekocht heb. Ik verwacht dat WILCO de komende jaren DE Amerikaanse act gaat worden...en die hebben wij toch maar mooi in de knusse sfeer van 013 mee mogen maken. 
Tijdens mijn reis heb ik nauwelijks gelegenheid gehad om (beloofde) berichtjes te plaatsen. Mijn meldingen op Facebook waren wat vluchtiger, maar ook wat sneller tussendoor te plaatsen voor me. Ik zal proberen de komende weken wat leuke herinneringen op te halen en de schade in te halen. 
Een van de leuke ontmoetingen die we in Nashville hadden, was bij het radiostation 'Lightning 100'. Daar kwam ik deze gast tegen, die me vertelde helemaal wild te zijn van 'The Black Keys'. Dat blijkt wel uit dit filmpje dat ik nu deze week op hun site vond:


In Nashville was het natuurlijk onvermijdelijk om een bezoek te brengen aan de 'Honky Tonk Street' met zijn bars en countryclubs en of course het indrukwekkende Rymantheater waar we 's avonds naar een Townes van Zandt tribute concert zijn geweest, uitgevoerd door de plaatselijke countryhelden.



maandag 14 november 2011

Chris Hinze: 'From Tibet To Tanger'


Een muzikale, twee-en-een-half uur durende wereldreis met vele adembenemende stops; zo ervoeren de ruim 150 bezoekers zaterdag 12 november 2011 in de Studiozaal van Schouwburg Tilburg de multimedia-solovoorstelling 'From Tibet to Tanger - Travelling around the magical places of the world' van de muzikale duizendpoot Chris Hinze. Vanwege succes in 2010 ging de voorstelling in reprise in de herfst van 2011. Het werd een multinationale verademing.
Al ruim 25 jaar maakt Hinze wereldmuziek, communiceert hij muzikaal met vreemde culturen en trekt, gewapend met professionele audio- en video-opname-apparatuur de wereld rond. Zo brengt deze virtuoze fluitist zijn gasten in Tibet, Zuid-Afrika, Birma, Marokko, Thailand, Ibiza, Bhutan, Namibië, India, Jamaica en Japan.


Tickets, cd's, flyers...
Het accent van 'From Tibet to Tanger’ lag uiteraard op de muziek, die geïnspireerd is op de adembenemende documentaire-achtige video’s die hij gedurende zijn reizen maakte en op een levensgroot scherm projecteerde. Schitterende reisimpressies in combinatie met zijn fluitspel waarbij hij soms improviseert op de orkestbanden van de diverse cd’s en nieuw materiaal. Visuele collages en verhalen, doorspekt met anekdotes, werden samengesmeed tot een boeiend schouwspel. Tussen elk nummer gaf Hinze korte uitleg. Natuurlijk kwamen dan ook de ontmoetingen die hij had met geweldige muzikanten zoals wijlen reggeaster Peter Tosh, Karnataka College of Percussion, Raghunath Seth, Hozan Yamamoto, fascinerende dansgroepen, en grote persoonlijkheden zoals ZH Dalai Lama, de wereldberoemde Japanse Zen-non en schrijfster Aoyama en ook Goenka, de man uit Birma die het Vipassana-boedhisme weer op de wereldkaart zette, aan bod.
Deze indrukwekkende combi van video, foto, licht en geluid werd ook in Tilburg door VJ en video-editor Hans Meijer op een videowall aan elkaar gesmeed. Voor zowel reis- als (wereld)muziekliefhebbers een must! Hinze toert tot eind november en dan gaat hij waarschijnlijk terug naar zijn woning op Ibiza.
Tja, de 73-jarige en bijzonder sympathieke en fitte Hinze heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. Lof!



>Lauran

woensdag 9 november 2011

Kwarteeuw in de ban van Joe Satriani

Derde cd
Zondag 10 juni 1990 zag ik Joe Satriani voor de eerste keer live. Hij stond in Muziekcentrum Vredenburg ter promotie van zijn derde langspeler ‘Flying In A Blue Dream’. Die cd was al even uit toen concertmaatje Vic me ermee confronteerde. Hij vroeg me plaats te nemen op zijn bank, precies symmetrisch tussen zijn toch niet geringe geluidsboxen. Hij zette een fles bier voor me op het tafeltje en vroeg of ik comfortabel zat. Toen zette hij snoeibard het nummer ‘Back To Shalla-Bal’ op. Alle nekharen sprongen dus overeind!

Tweede keer dat ik Joe Satriani zag, was op vrijdag 27 juni 1994 in de Brabanthallen in Den Bosch toen hij aantrad met de beste hardrockbegeleidingsband ter wereld: Deep Purple. Zonder Ritchie Blackmore! Blackmore en Ian Gillan hadden voor de zoveelste keer stevig ruzie gemaakt, Blackmore was andermaal vertrokken en Joe viel in. Spectaculair startend met ‘Highway Star’ en afsluitend met ‘Speed King’ knalde Deep Purple er in 1994 onvoorwaardelijk tegenaan. Daarbij moest de fanatieke invalmeestergitarist er via non-verbale signalen van zanger Gillan meermalen fijntjes op gewezen worden dat hij bij Deep Purple te gast was en niet andersom.

Derde keer was het Weertse festival ‘Bospop’ in 1996. Satriani, inmiddels kaal, had zesmaal een Grammy Award in ontvangst genomen. De zilveren gitaar, geïnspireerd door de cover van ‘Flying In A Blue Dream’, was zijn handelsmerk geworden. Sterallures kon ik in Weert (nog) niet ontdekken, maar ik heb het optreden als ‘zwaar kloten’ ervaren. Mijnheer stond volgens mijn bescheiden opinie doodgemoedereerd een gros toonladders uit zijn gitaarnek te persen om de tijd te vullen en de bevlogenheid die mij bij zijn eerdere concerten vrijwel meteen omarmde, was zoek.


Joe alone...
Hoelang duurt spijt? Lang, geef ik beschaamd toe, en het knaagt ook. Dinsdag 17 januari 2012 krijg ik een herkansing. Joe staat daar dan met de ex-Van Halen-leden Sammy Hagar (zang/gitaar), Michael Anthony (bas/zang) en drummer Kenny Aronoff (oa. ex-John Fogerty en invaller in deze tour voor Chad Smith van The Red Hot Chili Peppers) onder de curieuze naam Chickenfoot.
Sinds 2004 heb ik Joe weer in mijn hart gesloten; zijn cd uit dat jaar ‘Is There Love In Space?’ bracht me weer terug naar wellicht al nostalgische mijmeringen ten tijde van ‘Flying In A Blue Dream’ uit 1989. We zijn inmiddels bijna een kwarteeuw verder, beste kijkmuiskinderen. Een leeftijdgenoot vroeg me onlangs of ik geen zin had om mee te gaan naar de ‘Night of the Proms’ in de Ahoy’ met Mick Hucknall van Simply Red, James Blunt, Angie Stone, Miss Montreal, sopranenkwartet DIV4S en de even onafscheidelijke als onvermijdelijke John ‘Music is My First Love’ Miles…
Mwaah, toch nog maar niet...
Chickenfoot incl. Aronoff (links)...
 >Lauran

vrijdag 4 november 2011

Cowboyhoeden, boots, bier en countrymusic

Eindelijk waagt een country-ster uit Amerika de oversteek naar Europa. Toby Keith doet tijdens zijn Locked & Loaded Tour onder andere Nederland aan. Met zijn 11-koppige band speelt hij het dak van de Amsterdamse poptempel Paradiso.  Veel cowboyhoeden, veel boots en veel bier, zoals het hoort bij een country-concert.
Toby Keith, geboren in Clinton, Oklahoma, bracht in 1993 zijn eerste album uit en scoort meteen zijn eerste grote hit 'Should’ve been a cowboy'. Sindsdien staat de teller op vijftien studio-albums, vier verzamelalbums en twee kerstalbums. En grossiert hij in nummer 1-hits, country-awards en uitverkochte zalen in Noord-Amerika.
Een paar weken geleden is zijn laatste album 'Clancy’s Tavern' verschenen, vernoemd naar het café van zijn oma in Fort Smith, Arkansas, waar hij een deel van zijn jeugd doorbracht. De opening  van het concert is ook de openingssong van deze cd: 'Made in America', een grote hit in Amerika die ook in Paradiso de handjes in de lucht krijgt.


Via zijn grote hits zoals 'As good as I once was', 'Who’s your daddy?', 'I love this bar' en 'American Ride' worden de liedjes van zijn nieuwste cd ten gehore gebracht. Met als absoluut hoogtepunt de nieuwste single: 'Red Solo Cup', een liedje over een rode plastic beker. De bijbehorende videoclip is binnen een paar weken al meer dan twee miljoen keer bekeken.
Nu maar hopen dat Toby Keith de eerste in een lange rij country-artiesten is die deze kant op komen voor concerten. Via YouTube, Twitter en Facebook groeit de interesse flink en ook Toby Keith is enthousiast over het  'werk' van zijn fans in het sociale netwerk.
MM-Jeroen

donderdag 27 oktober 2011

Andalusia!!

Muziekmannen...., deze keer van mij geen blues, jazz of americana bijdrage, maar Andalusische roots gemengd met Flamenco, HipHop en soul. Voor dit item hoef ik niet eens ver van huis, maar zo als ik al eerder ontdekte ligt het muzikale talent ook vaak op je stoep (bijv. buurman Antoine Kroes). in dit geval ben ik helemaal onder de indruk geraakt van mijn collega Sanae Casita. Een aantal jaren terug is het haar net niet gelukt om door te breken als HipHip zangeres en na een Amerikaans muzikaal avontuur o.a. in New York tourt zij nu rond met Flamenco gitarist Eric Vaarzon Morel. En geheel niet onverdienstelijk. Zij brengen een zeer aangename crossover van authentieke Flamenco, soul en hiphop. In dit filmpje zie je en hoor je wat ik bedoel. Senae vertegenwoordigt in deze theaterproductie als hiphopster de nieuwe wereld in een soort Don Quichot vertolking.
'In De nieuwe wereld van Don Quichot vertelt en verklankt men het verhaal van de Spaanse dromer en idealist Don Quichot. Hij herschrijft de geschiedenis compleet en plaatst hem in deze tijd. Het verhaal van Cervantes' onsterfelijke ridder en zijn vrolijke metgezel Sancho Panza wordt verteld in een setting van furieuze flamencodans, flamencozang, gitaarmuziek en hedendaagse rap, hiphop en soul. Vergezeld door Carlos Denia (flamencozang), de Tilburgse Sinna Casita (zang en rap), een flamencodanseres en een cellist, zorgt Eric Vaarzon Morel voor een niet te missen flamencospektakel!'
22 Maart in de schouwburg in Tilburg....wie gaat er mee?



maandag 24 oktober 2011

Rob Tognoni laat Dongen schudden

Ton van Tilburg van Blues Promotion Dongen had het concert van de befaamde bluesrockgitarist Rob Tognoni, afkomstig uit Tasmanië, Australië, voor zondag 23 oktober 2011 wel heel snel geregeld. Ter gelegenheid van het 20-jarig bestaan bracht BPD in 2007 een dubbele live-cd uit met daarop een kiene selectie van artiesten die die afgelopen twee decennia bij hen op het podium hadden gestaan. Onder wie Tognoni dus. Alleen wist de man daar zelf nog helemaal niets van. Daarmee geconfronteerd reageerde de gitarist laconiek dat hij daarmee akkoord ging. Mits hij een exemplaar van de cd mocht hebben en dat er opnieuw, zeven jaar na dato, een concert in Dongen zou worden geregeld. En aldus geschiedde die zondag.
Voor een goeddeels volle en zeer enthousiaste bak speelde de Australiër in Dongen dus een soort van thuiswedstrijd. De gitarist had er zichtbaar zin in, en Dongen eveneens. In twee sets, samen goed voor twee uren dampende blues, bluesrock en klassieke (hard)rock, waarbij zijn gitaargeluid het midden houdt tussen die van Ted Nugent en Angus Young (AC/DC), gelet op bijvoorbeeld sterk aan ‘Thunderstruck’ refererende gitaar-riffs, scheurde Tognoni, stevig geruggesteund door bassist Frank Lennartz en drummer Mirko Kirtch, kriskras door zijn veelzijdige repetoire.

Opvallend daarbij was dat zijn verrassende debuut-cd ‘Stones And Colours’ uit 1995 met opener ‘Dirty Occupation’, ‘Bad Girl’ en ‘Black Chair’ al meteen veel aandacht kreeg. Ook klassiekers als een breed uitgesponnen maar geen tel vervelende ‘Baby, Please Don’t Go’ en ‘Hey Joe’ van good- old Jimi Hendrix - met een breekbare solo in het zeer rustige middenstuk - oogstten veel bijval.
De Tasmaanse snaren-duivel, gewapend met zijn rode Stratocaster, liet zijn gitaar met ogenschijnlijk gemak om beurten janken, huilen of ingetogen snikken, dan weer snoeihard uithalend of subtiel wegzakkend in een hoorbare stilte, waarbij zelfs de laatste verstokte ouwehoer in de zaal zijn mond plots hield. Zaal De Gouden Leeuw is dan ook een perfecte ruimte voor dit soort laagdrempelige concerten, waar je als toeschouwer tegen het eind van de pauze gewoon een tikje op je schouder krijgt, waarna iemand je in Australisch slang vriendelijk vraagt of-ie er even door mag. En je dus graag een stapje opzij doet voor de hoofdrolspeler van die dag...

>Lauran
Rob Tognoni live...

zaterdag 22 oktober 2011

De wederopstanding van Janis Joplin

Nog maar amper een week geleden ging ik naar een optreden van 'de witte Hendrix' en gisteravond stond ik al weer als een ouwe geile beer aan het podium van de uit het vagevuur teruggekeerde Janis Joplin. Ik zit blijkbaar midden in een soort seventies-roes de laatste weken. Samen met muziekman Martin was ik getuige van een geweldige gig in de Willem 2 zaal in Den Bosch.
Terwijl diezelfde avond onze tricolores aan het verliezen waren van de plaatselijke eerstedivisionist uit de Brabantse hoofstad stonden Martin en ik genageld aan de vloer te genieten van een spetterende, gekrulde blonde soul- en blues-diva die in alle opzichten de gelijkenis is van Janis Joplin. Echter een verschilletje...Dana Fuchs..is vele malen knapper en oogt als een lief poppetje en het lijkt er ook naar uit te zien dat ze niet bedolven is onder het druggebruik. Maar die stem, de podiumperformance, de passie en beleving waren identiek.

Ik heb al een tijdje Cd's van Dana in huis en ben gecharmeerd van haar muziek en zang, maar werd pas echt geprikkeld toen ik haar zag in het zondagochtendprogramma Vrije Geluiden. Soul, blues en rock’n'roll, dat is waar de Amerikaanse zangeres en songwriter Dana Fuchs voor staat. Met een krachtige, rauwe stem weet ze tijdens een concert het publiek in een mum van tijd te overtuigen...en dat gebeurde dus ook in Den Bosch.
Na flink wat omzwervingen belandde Dana op haar 19de totaal berooid in New York, waar ze aan de kost probeerde te komen als zangeres in het lokale clubcircuit. Daar werd ze opgemerkt door mensen die op Broadway het leven van Janis Joplin op toneel zetten. Dana deed auditie en werd op slag aangeworven om vier avonden per week de rol van Janis te spelen. De debuutplaat die daaruit volgde, was in een mum van tijd uitverkocht. Er komt nu blijkbaar ook een film uit over het leven van Janis waarin Dana de hoofdrol gaat vervullen.
MM-John

dinsdag 18 oktober 2011

De Witte Hendrix

Ooit speelde hij in een van mijn favoriete bands Procol Harum, maar had toen een bescheiden rol als gitarist. Na de split up van deze band, die jammer genoeg de erfenis van A Whiter Shade of Pale met zich mee moest torsen, ging Robin Trower op de solotoer. Voor een gedeelte zeer succesvol onder meer met het album Bridge of Sighs kreeg hij vooral het stempel 'De Witte Hendrix'. Dit omdat zijn stijl en techniek veel doet denken aan het werk van Jimi en hij het bovendien ook aandurfde om veel Hendrix covers feilloos te spelen. Met die betiteling doen we deze Engelsman echter te kort, want hij is zonder meer een grote klasbak met een eigen geluid. Als je de man op het podium ziet (vorige week donderdag in Mezz Breda), zie toch vooral een door het leven getergde man met een opa-achtige uitstraling. Maar spelen kan ie nog zeker...! Daarnaast is hij ook kampioen 'gekke bekken trekken'. Ik kon geen foto van hem gefabriceerd krijgen zonder een raar smoelwerk er op.
MM-John





Op de Americana Tour

Waar komt de betiteling 'Americana' vandaan? Lijkt voor de hand te liggen, maar ook Engelse, Nederlandse en Ierse artiesten scharen zichzelf in dit genre. Het is in ieder geval een muziekstijl waarbij de commercie nog niet gigantisch de boventoon voert en waarbij authentieke roots leidend zijn. Uitschieters in dit genre zijn bijvoorbeeld Ry Cooder, Los Lobos en Drive by Truckers (6 nov. in The House of Blues in New Orleans!). 
Over een aantal van mijn favorieten (Beth Hart, Otis Taylor, Junior Mack) heb ik in dit blog al  e.e.a. gemeld. Vorige week heb ik in 013 in Tilburg twee optredens gezien van goede Americana vertegenwoordigers; Israel Nash Gripka en Stephen Simmons. Laatstgenoemde heeft mij gelukkig een aantal zeer bruikbare adressen aan de hand gedaan voor mijn bezoek aan Nashville binnenkort om daar het commerciele circuit te omzeilen en te kunnen genieten in echte Americana-clubs. Als ik daar ben zal ik mijn best doen om jullie via dit blog op de hoogte te houden van mijn avonturen aldaar.
MM-John

Israel Nash Gripka;


Stephen Simmons;



donderdag 13 oktober 2011

Routiniers in nieuwe rockband SeriouS

De cd ‘Circle of Lies’
Hun in september uitgebrachte video ‘Circle of Lies’ scoorde in twee weken ruim 2500 views, zonder enige vorm van promotie. Half september werd de clip gelanceerd op digitale mediaplatforms als ‘NextBestBand’, ‘Ongekend Talent’, ‘Jimmy Alter’, ‘Cultuur Bewust’; Studentennet en BNN’s 101tv lieten de clip gretig voorbijkomen. Van de gloednieuwe rockband SeriouS zijn twee bandleden afkomstig uit Tilburg: Robert Spaninks en Jonathan Hoevertsz. Naar eigen zeggen ‘parttime-Tilburger’ Jan Bijlsma komt uit Waalwijk.

Spaninks en Bijlsma vormen de ritmesectie van de band en zijn tevens routiniers binnen SeriouS. Spaninks nam ooit mede het initiatief voor de succesvolle Iron Maiden-tributeband Up The Irons, waarmee hij tien jaar voor volle zalen stond. Bijlsma was een van de grondleggers van een van Nederlands succesvolste hardrockbands, Vengeance, samen met de Tilburgse zanger Leon Goewie en gitarist Arjen ‘Ayreon’ Lucassen waarmee hij twaalf jaar door stad en streek tourde. „Leerzame en rijk gevulde hoofdstukken in onze muzikale vorming waren dat”, erkent Bijlsma, „waarmee we een fundament konden leggen voor SeriouS.”

Bijlsma en de uit Nijmegen afkomstige gitarist Nick Polman ontmoetten elkaar op de campus van Fontys Academie for Creative Industries „Vandaar dus parttime-Tilburger; ik zit het grootste gedeelte van mijn tijd in Tilburg voor de Academie zowel als voor de band”, licht Bijlsma toe. „Daar kwam ik Nick tegen. We zijn songs gaan schrijven samen en zorgvuldig gaan zoeken naar de juiste muzikanten om een goede band mee op te zetten.”

Zanger Jonathan Hoevertsz is op dat moment nog student vocals/ docent aan de Rockacademie, waar hij inmiddels aan het afstuderen is: „Via mijn MySpace werd ik benaderd door Jan en de dag erna zat ik te luisteren naar de songs die tot dan toe waren geschreven. Dat gaf een enorme boost. Gitarist Vincent Zaalberg was net klaar met het conservatorium in Amsterdam toen we hem tegenkwamen.”

Oprichter Jan Bijlsma
Voor drummer Robert Spaninks was het verloop van het verhaal eender als bij Hoevertsz, met dat verschil dat hij nauwelijks twee maanden later al in de Sandlane Studios in Rijen met zijn speciaal voor de gelegenheid nieuw aangeschafte drumkit zat om alle songs in te spelen.

Waalwijker Oscar Holleman (onder meer Krezip, Within Temptation, Heideroosjes, Gorefest, Ayreon, My Favorite Scar) tekende voor de mix van de opgenomen songs. Voor alle keyboardpartijen en arrangementen werd de samenwerking met Joost van den Broek gezocht die naast producties ook allerlei arrangementen voor zijn rekening neemt, variërend van Stereo tot Ben Saunders.

De op Aruba geboren en getogen frontman Hoevertsz is gewend om te moeten knokken omdat op zo’n eiland niets vanzelf gaat als je er niet je uiterste best voor doet: „Nederland biedt zoveel meer kansen en mogelijkheden voor een muzikant met ambitie dan ik op Aruba zou kunnen verwachten. Daarom ben ik hier ook komen wonen om te studeren en datgene te kunnen bereiken met mijn ambitie wat we allemaal in SeriouS voelen en willen.”


>Lauran
De band SeriouS

maandag 10 oktober 2011

Lijstje: muziek voor de donkere dagen

De wind beukte tegen mijn auto, het was donker, er waaiden blaadjes over de weg en de kachel in de auto stond aardig hoog. Kortom: herfst. En met de winter voor de deur vind ik het tijd worden dat de sfeervolle winterplaten (albums) weer uit de kast worden gehaald.




Hieronder een voorzetje. Wie vult het lijstje aan? Opdat we de koude winter goed doorkomen.




Mumford and Sons - Sigh No More
Bruce Springsteen - Nebraska
David Bowie - Low
Rosanne Cash - The List
Amos Lee - Mission Bell
I Am Kloot - Sky At Night




MM-Niels

donderdag 6 oktober 2011

Wilco herpakt zichzelf

De Amerikaanse band Wilco vond het softe, pop-achtige geluid dat het op de vorige twee platen (Sky Blue Sky en Wilco) liet horen blijkbaar niet iets om trots op te zijn. Daarom vond de band zichzelf opnieuw uit. Resultaat: gedurfde muziek, geen grote commerciële plannen, geen muziek die de Top-40-luisteraar moet kunnen bekoren, maar gewoon Wilco, een Amerikaanse rock/punk/country-brouwsel.


MM-Niels


woensdag 5 oktober 2011

Scherp de Zeis: mannenmuziek voor muziekmannen

…slacht de schapen, fok de stieren.

Gepoetste werkschoenen, vale spijkerbroek, geblokte houthakkersblouse, mouwen opgestroopt, bovenste knoop open, ongeschoren.

…schenk de wijn, breng ons bieren.

Met of zonder vrouw –maakt niet uit – naar een optreden. In ieder geval met vrienden. En bier drinken, veel bier drinken. Bier uit een plastic beker, bier dat stinkt. Drinken tot je bek gortdroog is. Drinken zodat je voor het slapen gaan al koppijn hebt. De kater voor de ochtend dient zich aan.

…draai de slijpsteen, scherp de zeis!

Dat De Dijk een mannenband is, mag bekend zijn. Toch vinden Huub van der Lubbe en zijn manschappen het nodig om dat gegeven te onderstrepen in het nummer Scherp de Zeis, van het nieuwe gelijknamige album.



> MM-Niels

dinsdag 4 oktober 2011

Y&T maakt belofte helemaal waar

Niet vrijdag 16 maar donderdag 29 juni 2006 stond de vermaarde Amerikaanse hardrockband Y&T dan toch eindelijk in Tilburg, nota bene vier dagen na Foreigner. Het moest allemaal niet veel gekker worden. Ik had Y&T voor het eerst gezien in een zonnig Burg. Damensportpark in Geleen op Pinkpop 1982. Opener Doe Maar was toen nog een onbetekenende reggaeformatie met twee bescheiden hitjes. Die tijd dus.
Y&T brak in het begin van de jaren '80 door bij het brede hard- rockpubliek met de klassieke langspeler 'Earthshaker' en verkocht meer dan vier miljoen albums door hits als 'I Believe In You’ en ‘Rescue Me’ en de elpee’s ‘Black Tiger’ en 'Mean Streak'. Ik nodigde mijn vaste hardrock- maatje Vic uit en die keek me eerst wat vragend aan: Y&T? Ik heb niet geprobeerd hem uit te leggen wat ie zou gaan meemaken, maar gewoon gezegd dat ie de dag erop maar moest snipperen.

Plaatsvervangende schaamte maakte zich van mij meester toen ik bij het voorprogramma SQY de bijna lege grote zaal van poppodium 013 betrad; dat had Y&T niet verdiend. Om een lang verhaal te korten: SQY was niks en toen wij na twee nummers de bar opzochten, zagen we dat de foyer gelukkig steeds beter gevuld werd met verstokte Y&T-fans. Bij het aantreden van de band was de grote zaal prettig vol en kon het vuurwerk beginnen. 
Y&T, vernoemd naar het album 'Yesterday & Today' van The Beatles uit 1966, dat al na enkele dagen uit de handel werd gehaald, omdat er een rel ontstond rondom de opzienbarende hoes, maakte mijn onuitgesproken belofte aan Vic meer dan waar en totaal flabbergasted verlieten wij na een aantal toegiften de verhitte zaal om op de aanpalende Korte Heuvel in de binnenstad op deze warme zomeravond een paar pilsjes te verschalken.

Zanger/gitarist Dave Meniketti (links) & bassist Phil Kennemore.

Wat schetst onze verbazing toen we na het verkassen van het ene naar het andere terrasje  niet op zanger/gitarist Dave Meniketti – ik moest ook even heel goed kijken - maar op bassist Phil Kennemore stuitten, die slenterend op ons afkwam. Zonder te aarzelen gaf ik hem een stevige hand: ‘May I introduce you’re biggest fan in Holland’, daarbij een uitnodigend gebaar naar Vic makend, die nietsvermoedend naderde. Ik hoorde Phil mompelen ‘Is that so?’, maar Vic had hem al een gulle schouderklop gegeven en begon meteen een geanimeerd gesprek.
Ik stond aan de grond genageld; twee weken eerder had ie me nog onnozel aangestaard en gevraagd: ‘Waai en wie?’

By the way: zaterdag 29 oktober 2011 staat Y&T in De Nieuwe Pul In Uden. Daarbij zijn; meemaken!

>Lauran





zondag 2 oktober 2011

Kitty Daisy & Lewis

Nog een filmpje om in de stemming te komen voor een leuk reisje. Twee weken geleden waren ze nog te zien bij DWDD met hun ouders, maar hier weer als trio. Doet me erg denken aan de Blue Diamonds!...maar dan toch wel anders.

woensdag 28 september 2011

Meepesaant; Nick & Simon reisjes

Sinds kort ben ik een newbie in de reisbranche! Gestart in 2009 met een zelf geprogrammeerde reis door Mississippi die ik in oktober ga herhalen. Deze keer aangevuld met startlocatie Nashville, waar de proloog wordt gereden. Deze formule heb ik omgedoopt en gepatenteerd (om te voorkomen dat Apple, Google of Android me gaan 'sue-en') in 'Nick en Simon Challege'. Dit jaar hebben beide dorpsgenoten van Jan Akkerman namelijk garen gesponnen met een verschijnsel wat ik allang daarvoor ontdekt had namelijk de hospitality, warmbloedigheid, hulpvaardigheid en verwantschap van bewoners van de delta uit het zuiden van de VS. Als trouw lezer van de Varagids werd ik deze week weer geinspireerd door een artikel over de film 'Times Like Dees'. Dat gevoel en sfeertje wat uit die film straalt, is nou precies wat mij zo aanspreekt en lokt naar de roots van Americana en Blues. Dat hoop ik precies zo weer aan te treffen. Zelf ben ik ook eigenaar van de film 'M for Missisissippi'- A Road Trip through the birthplace of the Blues. Van harte aan te bevelen...een kopie is bij mij te bestellen. In deze film veel portretten en optredens van locale oude bluesgiganten uit o.a. Clarksdale die ik daar ook zelf gezien en  gesproken heb en met wie ik meegegeten heb. Hieronder twee filmpjes die je een impressie geven van dat armoedige maar o zo warme sfeertje daar.


Times Like Dees


Times Like Dees from Arnold Dikstaal on Vimeo.


M for Mississippi trailer







> MM-John

Bombay Bicycle Club & Fruit Bats

Terwijl ik wat op het internet zit te surfen, valt het ineens op: bijzondere bandnamen. Een greep uit de grabbelton van de moderne muziek (allemaal van een en dezelfde website gehaald):


Bombay Bicycle Club
Fruit Bats
Dot Dot Curve
The Red Jumpsuit Apparatus
Icon For Hire
Empire Empire (I Was A Lonely Estate) 
I Break Horses
The War On Drugs
Kids In Glass Houses
Puddle of Mudd
The Horrible Crows
The Library
3 Doors Down
Falling In Reverse
Bad Meets Evil
The Dangerous Summer
Wide Mouth Mason
Fountains Of Wayne
Theory Of A Deadman
Hyde And Beast
Set Your Goals
Poor But Sexy
Tiger & Woods
Handsome Furs
Sparrow and The Workshop
Her Majesty The Wolves
Taking Back Sunday


Wie vult aan...?


MM-Johan

dinsdag 27 september 2011

Nieuwe aanwinsten van deze week

Deze week mijn collectie weer uitgebreid met twee pareltjes!


Live zijn deze twee ook al aan het touren. Ik ben benieuwd wanneer ze Nederland aan doen, want beide bluescoryfeeën  komen graag naar onze delta.



Tweede Aanwinst is van Slowhand Eric samen met jazz trompetist Wynton Marsalis in een geweldig gave New Orleans setting.



Vooral hun versie van Layla is adembenemend!!


> MM-John

zaterdag 17 september 2011

Leiden in last met AC/DC

1991: de ober van mangerie De Koekop blijkt niet over dezelfde tegenwoordigheid van geest te beschikken als de bloemenkoopman eerder op de middag in een Leidse winkelstraat. Op een gegeven moment hosten er wel dertig headbangers om zijn stand. In die bonte kring van spijkerbroeken en leren jacks had de man aanvankelijk wat angstig rondgekeken, opeens zo hulpeloos afgesneden te zijn van de hem ooit omringende vriendelijke buitenwereld.

Maar hij had een opkomende boosheid tijdig weten te onderdrukken met een ingenieus gebaar: het uitdelen van bloemrestanten. En zo belandden diverse kleuren snijbloemen op denim  revers tussen speldjes en labels van Morbid Angel, Motorhead, Bitches Sin, Black Alice, Black Rose, Black Sabbath of gewoon van AC/DC. De hossende meute had zich al lallend en brallend van de bloemenverkoper losgeweekt en was in ieder geval al min of meer richting Groenoordhallen gekoerst.

De ober voelt zich geroepen ook aan andere tafeltjes ongevraagd uitleg te verschaffen over ongemeen veel hardrockers in het Leidse centrum. Lichte knikjes makend bekent hij dat het uitverkochte concert van AC/DC om 19.30 uur  zal beginnen, waardoor de Lange Mare binnen luttele ogenblikken gevrijwaard zal zijn van het gespuis. Maar het ontevreden heerschap neemt het zekere voor het onzekere en verkiest, samen met zijn tafeldame, een zitje helemaal achter in het restaurant.
De betonnen halbodem van de Groenoordhallen slobbert van bierslijk. Plastic bekers knarsen onder mijn schoenzolen, die zich bij elke stap vastzuigen in de drek. Een heerschap in driedelig grijs achter de consumptiepenningenbalie verricht met een nurks gezicht zijn handelingen, waarschijnlijk vol onbegrip over zoveel godsgruwelijke herrie. 'Wrijven helpt niet; Rennies ook niet', bromt 'ie boos.

AC/DC-gitarist Angus Young 1991 in de uitverkochte Leidse Groenoordhallen.
 Van de acht bierbekers in het draagkartonnetje zijn er drie halfleeg. Met de lenigheid van een acrobaat wring ik me de tribune weer op en tel de lange rijen. Omdat iedereen op de zitbankjes is gaan staan, schuifel ik - me zo smal mogelijk makend - tussen die rijen door. Dan hoor ik ergens laag in de verte de aankondiging van ‘Whole Lotta Rosie’. Ojee! Ik kan niet meer terug. Links, rechts, voor en achter me springt iedereen op hetzelfde moment wild op. De gammele planken tribune zwiept op en neer.
Het kartonnetje kiepert tussen het plankier…

>Lauran 


dinsdag 13 september 2011

Heritage Blues Orchestra

Tof dat ons zomerreces achter de rug is. Nu kan ik jullie tenminste deelgenoot maken van mijn nieuwste uitdaging dit concertseizoen. Snode plannen hebben mij inmiddels op het pad gezet van de 'muziekplugger'. Inmiddels een aantal weken ben ik her er der wat contacten aan het leggen, lady's of jazz aan het verleiden, smeergeld aan het uitdelen, word ik geholpen door een paar Molukse vrienden met een motor en ben ik mailbommetjes aan het leggen bij belangrijke mensen uit de vaderlandse muziekbusiness. Ik wil namelijk mijn New Yorkse vriend en mede Jan Akkermanfan, Junior Mack voor optredens naar Nederland halen met zijn nieuwste project 'Heritage Blues Orchestra'. Bij het zien van deze preview en bijbehorende mp3-bestandjes kun je niet anders dan concluderen dat dit gezelschap dé muzikale verademing is van 2011. In oktober zal hun eerste CD het licht zien, in de VS inmiddels al een geslaagde tour achter de rug en nu op naar de delta van de lage landen! Luister en huiver....een waardige North Sea Jazz knaller voor 2012.
>MM John


Kijk hieronder maar eens. Als het filmpje niet werkt, klik hier: http://vimeo.com/20558284

HERITAGE BLUES ORCHESTRA from oxo on Vimeo.