 |
| 'Chinatown' uit 1980... |
 |
| Thin Lizzy anno 1981... |
Een van de eerste nummers die de band uitbracht was 'Whiskey in the Jar', een hardrockuitvoering van een Ierse traditional. Doorbraak van Thin Lizzy kwam met het nummer ‘The Boys Are Back In Town’ (1976). In 1983 hield de groep op te bestaan. Naast frontman Lynott waren de opmerkelijkste leden Robertson en Gorham. Gary Moore speelde gitaar op enkele nummers, maar zijn rol in de band was beperkt. Kenmerkend voor de groep was de opstelling waarin twee leadgitaristen centraal stonden. Phil Lynott stond bekend als een extravagante maar briljante zanger, bassist, componist en poëet.
Op eerste kerstdag 1985 werd Lynott na een kerstfeest met spoed opgenomen in een kliniek in Salisbury, vanwege lever- en nierkwalen. Hij overleed er op 4 januari 1986 aan hartfalen en longontsteking. Het jarenlange gebruik van drugs, en dan met name heroine had zijn lichaam gesloopt.Na de dood van Lynott lijkt Thin Lizzy definitief een gedane zaak, maar vanaf de jaren negentig duikt de groep in verschillende incarnaties weer op. Op 6 februari 2011 overleed oud-bandlid Gary Moore.
Dan is het ineens woensdag 8 februari 2012, op vijf dagen na precies 31 jaar na dato. Thin lizzy komt naar 013 in Tilburg. Bezetting – ‘onder voorbehoud’, zo staat nadrukkelijk op de aankondiging – luidt: Scott Gorham, Brian Downey en toetsenman Darren Wharton, drie originele muzikanten van Thin Lizzy onder regie van Lynott, Damon Johnson op gitaar (ex-Alice Cooper), Marco Mendoza (ex-Whitesnake, -Ted Nugent) op bas en Ricky Warwick op zang en gitaar (ex- The Almighty en -New Model Army)...
 |
| Thin Lizzy-ticket, live-cd & flyer 2012... |
Op de site van 013 reageert Chris van Uden, bandlid van Desperados d'Amour, alvast: 'Hoe we het ook wenden of keren: zoals Thin Lizzy ten tijde van Phil Lynott was, zal het nooit meer worden. Neemt niet weg dat het nog steeds geweldige songs zijn die met bezieling uitgevoerd worden.' Right!
>Lauran
Leevensdrift
BeantwoordenVerwijderen@2K:Dunne Elizabeth
@1P:Minstens vier Elisabeths speelden een grote rol in mijn leven. Mijn vrouw, moeder en zus, alsook mijn schoonmoeder zaliger zijn met deze schone naam gedoopt. Het heeft zo moeten zijn dat mijn belangrijkste muzikale inspiratie ook haar naam in zich draagt. Net veertien geworden verruilde ik de burgerlijke boekentas voor een vale, legergroene pukkel, die ik in een uurtje met dikke viltstiften verfraaide met het hoekige logo van Thin Lizzy. Ik wist toen nog niet dat deze rockband Iers was en veel meer dan ‘Dancing in the moonlight’ en ‘Whisky in the jar’ kende ik er niet van. Ik vond vooral zanger/bassist Phil Lynott een wonder van mysterie, met zijn donkere huid en dito stemgeluid. Het was maar goed dat ik, als rolmodel zoekende puberman, niets meekreeg van zijn slopende verslavingen. Soms raak je opgroeiend vervreemd van je affectie. Soms beter ook, anders zat ik nu nog met mijn Bambinoblokken huisjes voor mijn cowboytjes te fabriceren. Thin Lizzy echter bleef instinctief een goede keuze. Nu nog, 26 jaar na het heengaan van Lynott, krijg ik kippenvel als ik ‘Rosalie’ hoor, of wanneer ik een obscuur Brits tv-fragment voorbij zie komen van de band, met op de toetsen een oud dametje, wier grootste wens het was, eens in een rockband te spelen. Ze hadden alles mee, van een waslijst prachtige songs tot een geweldige live-act. De levensduur van The Stones was Lizzy niet gegeven, helaas. De band overleed in 1984, Lynott zelf volgde twee jaar later. ‘Heartbroken’ om het verlies van zijn band, fluistert men.
Tilburg, 8 februari 2012: Thin Lizzy in 013. Mijn wettige Elizabeth regelde tickets, de schat. Ze hoefde zelf niet mee, dus inviteerde ik mijn maat Frank, met wie ik vroeger Thin Lizzyplaten draaide tot het ochtendgloren en daarbij port dronk die naar Maggi smaakte. Roadies verwijderden een groot zwart doek. Een veelbelovende muur van versterkers kwam tevoorschijn. Toch hield ik mijn hart vast. Grootste gemis was natuurlijk het ontbreken van het supercharisma van Lynott zelve, plus er stonden een ingeleende zanger, bassist en gitarist op de loonlijst. Ik heb wat tributebands onderuit zien gaan met het materiaal van hun helden en veel reünisten bloedeloze exercities voor een paar snelle knaken horen uitvoeren. Hier stonden in ieder geval de originele drummer Brian Downey, toetsenist Darren Warton en gitarist Scott Gorham. Tijd voor nostalgische retrospectie was er niet. De band zette in met het vileine, hitsige ‘Are you ready?’. Ik wist dat het goed zat. Het speelplezier spatte van het podium. De eindeloos meanderende dubbele gitaarloopjes, typisch Lizzy-kenmerk, waren zo strak als de eeuwige leren broek om Phil’s smalle kont. De sound was geweldig: hard, maar transparant. Liefdevol uitgevoerde seventies gitaarrock. Gorham, al tegen de zestig, was getransformeerd tot een übercool, vlasharig gitaaricoon met soulpijpen. Zanger Ricky Warwick kon Phil niet doen vergeten, maar scoorde met inzet en performance. De machine denderde maar door, een massief, maar zwierig uitgevoerd bombardement: Killer on the loose, The boys are back in town, Emerald, Don’t believe a word, Jailbreak... Ik betrapte mezelf erop dat ik al een uur met mijn vuist in de lucht stond te zwaaien. Jongere concertbezoekers keken verbaasd achterom naar die opgefokte ouwe knakker, die woord voor woord alles meebrulde. Maat Frank beleefde het muzikaal orgasme in stilte, terwijl hij een traan wegveegde. Na drie toegiften en een laatste pint kocht hij nog een bedrukt shirt voor me, ‘Dino’s bar & grill, drink will flow and blood will spill’. We omhelsden elkaar in de vrieskou, in het besef dat goeie muzikanten te vaak te vroeg in hun graf vallen, maar dat goeie muziek een onsterfelijke vriend is. Er zal altijd plaats zijn voor een Vijfde Elizabeth.
Rens van Ginneken