donderdag 31 maart 2011

Faithless: de tweede en laatste keer

Dertien jaar geleden zag ik Faithless voor het eerst. Het was op Rock Werchter (B) en de band kwam het album Sunday 8pm voorstellen. Ik had het pasje ‘frontstage’ en dat betekent een bevoorrechte plek innemen voor ieder concert. Er zaten op dat moment zestigduizend muziekfans in mijn nek. Toen de hit God is a DJ zijn hoogtepunt bereikte, voelde ik de vibratie van de ‘zestigmille’ en wist ik absoluut zeker dat ook de laatste op de wei zich liet meeslepen door Maxi Jazz en zijn Faithless-kornuiten. 
Afgelopen week was ik in het Klokgebouw in Eindhoven. Een leuke zaal, (iets te) veel kaarten verkocht, warm en sfeervol. De band liet, na het voorprogramma, niet lang op zich wachten en ook Maxi was er vrijwel meteen. Voor de laatste keer in ons land als band. Uiteraard speelde Faithless veel werk van het jongste album The Dance. Goed, maar het draait allemaal om het springen op en genieten van de tonen van de synthesizers van Rollo en Sister Bliss en de bezwerende teksten van de broodmagere ‘voorganger’. Eenieder komt immers voor de kanjers We Come 1 (afsluiter), God is a DJ en Insomnia. Jong maar vooral ‘oud’ ging op zo’n moment uit het dak. Niet vreemd, het zijn heerlijk opzwepende ‘synthesizer rifjes’. Overigens, ik ben rustig gebleven en dat lag niet alleen aan de pijn in mijn rug. De ervaring van vele jaren geleden werd niet geëvenaard. Wellicht ben ik te ‘oud’ of was de Werchter-ervaring’ onuitwisbaar… 
> Willem 



dinsdag 29 maart 2011

Dankzij André op de foto met Robin

Of  ik voor het Brabants Dagblad maandagochtend 2 mei 1983 naar de Toyota-hal in Raamsdonksveer wil gaan. De TROS neemt daar de ‘Voetballer van het jaar’-show op en André van Duin heeft tijd voor een interview. Hij gaat na jaren radio en tv weer het theater in. Wat verloren loop ik er rond; de heer Van Duin is overal en nergens, maar heeft het bovenal druk met proefopnames.  Verveeld kijk ik naar de TROS-regisseur die het draaiboek doorneemt en camera-opstelling checkt.

Lauran en Robin in Raamsdonksveer in 1983.
En dan, pats, loop ik Robin Gibb tegen het lijf.  Al even verveeld als ik. En wat verloren ook. Hij is in Raamsdonksveer om zijn single ‘Juliet’ te promoten, de eerste van zijn solo-album  ’How Old Are You?’. Na het Bee Gees-album ’Lying Eyes’ uit 1981 en de soundtrack voor de film ’Staying Alive’ uit 1983 bleef het stil rond de groep. In die jaren schreef  met name Bee Gee Barry veel liedjes voor anderen. Dit gaf Robin de kans om een nieuwe soloplaat uit te brengen. Zo kom ik te weten via de voorzitter van de Nederlandse fanclub, die te pas en te onpas foto’s schiet van zijn idool, daar zo in de coulissen van de ‘Voetballer van het jaar’-show. Robin is de vriendelijkheid zelve; hij blijft minzaam glimlachen…
Dan krijg ik te horen dat André  van Duin koffie gaat drinken in de kantine en ik mag aanschuiven. Wat verveeld vertelt de gevierde komiek dat hij met zijn nieuwe theatertournee het land ingaat en hij vraagt zich af wat hij daar over moet zeggen. Oja, hij heeft wel een aardig nieuwtje: zijn nieuwe single ‘Als De Zon Schijnt’ is uit.
By the way, ’Juliet’ werd op het Europese vasteland een hit, maar in Engeland en Amerika bleef het onopgemerkt. Ach, als de zon maar schijnt…
>Lauran


zondag 27 maart 2011

Een zaterdagavond in mei

Ik loop al de hele week te denken aan een nieuwe bijdrage voor de Muziekmannen. Maar ja, aangezien ik vooral van de foto’s ben, duurt zo’n proces bij mij wat langer. Vanmiddag al fietsend door het Brabantse land kwam op mijn iPod ineens 'Keep the Faith' van Bon Jovi door. En het kwartje viel. Natuurlijk, mijn bijdrage moet en zal gaan over mijn muzikale helden. Dus hier komt-ie.
Bon Jovi, een rockband uit New Jersey, USA, met meer dan honderd
 miljoen verkochte albums wereldwijd. Leadzanger, componist en tekstschrijver Jon Bon Jovi, gitarist Ritchie Sambora, toetsenist David Bryan, drummer Tico Torres spelen wereldwijd alle zalen en stadions plat. Ook bassist Alec Such John is er vanaf het begin bij, maar besluit in 1994 de band te verlaten. Sindsdien speelt Hugh McDonald in zijn plaats, maar hij zal nooit een officieel bandlid worden. 
Op zaterdag 18 mei 1985 staan deze heren zelfs in Tilburg op het podium. Voor een niet eens uitverkocht Noorderligt, speelt de band een geweldig concert. Op internet vond ik zelfs de setlist van die avond terug: Tokyo Road, Roulette, Breakout, Only Lonely, Shot through the heart, Silent nights, The hardest part is the night, In and out of love, King of the mountain, Runaway, Get Ready en als toegift I don’t want to go home.

Bon Jovi is sinds die zaterdagavond in het bloed gaan zitten en kruipt daar nog steeds rond. Geweldige cd’s als 'Slippery when wet', 'Keep the Faith', 'Crush', maar ook de solo-cd 'Destination Anywhere' vullen sindsdien mijn kast. En sinds enige tijd ook mijn iPod. Fantastische concerten staan in het geheugen gegrift. Rotterdam Ahoy, Amsterdam Arena en het Goffertpark in Nijmegen. Daar speelde - als kersje op de taart - Van Halen in het voorprogramma. 
Ik ben zelfs de trotse bezitter van kaartje nr 000001 van de Keep the Faith-tour in 1993. Maar helaas, ik zat voor mijn werk in Sarajevo, terwijl Jon, Ritchie, Tico, David en Alec Ahoy plat speelden. Maar datzelfde werk heeft mij ook twee extra optredens van Jon Bon Jovi opgeleverd. In 2004 op Copley Square in Boston tijdens de verkiezingsavond van John Kerry en in 2009 op the Mall in Washington DC tijdens het inaugeratie feest van Obama.
Er gaat geen week voorbij dat ik niet minstens één nummer van Bon Jovi draai. Blind koop ik elke keer de nieuwste cd en dat blijf ik doen. Mijn hart ligt qua muziek op de kruising van rock, hardrock, country en pop en laat Bon Jovi nou net op die kruising een huis gebouwd hebben. Muzikale helden zijn het en muzikale helden blijven het, al sinds die ene zaterdagavond in mei.

MM-Jeroen

Optreden Jon Bon Jovi In 2004 op Copley Square in Boston tijdens de verkiezingsavond van John Kerry.
Foto Jeroen van Eijndhoven


John Bon Jovi trad op tijdens de inauguratie van president Barack Obama
Foto Jeroen van Eijndhoven

vrijdag 25 maart 2011

Rory haalde het concert in Tilburg niet


''Live In Europe''  (1972)
Eindelijk zou hij naar Tilburg komen, de Ierse bluesrockkoning Rory Gallagher. Donderdag 12 januari 1995. Ik kuste het persbericht, maar werd meteen ook stil. Het concert in Tilburg zou de laatste zijn van een korte reeks van zes in Nederland, met Geleen als eerste. ‘Dat haalt-ie niet,’ bromde ik tegen mijn concertmaatje Vic. Die haalde zijn schouders op: ‘Afwachten, wat kunnen we anders…’
Op 5 januari had ik een persoonlijk voorverhaal voor het BD geschreven, waarin ik ook nog het even memorabele als snoeiharde concert van Rory in Het Turfschip in Breda op 20 oktober 1974 aanstipte. Met Gerry McAvoy zoals altijd op bas.
Dat was twee jaar nadat zijn klassieker ’Live In Europe’ was uitgekomen.  Vooral  ’Going To My Hometown’, meeslepend begeleid op zijn  mandoline, is in mijn muziekgeheugen gelaserd.  Afijn, Rory haalde de korte eindstreep in 1995 niet. Na vier of vijf optredens stortte hij van het Nighttown-podium in Rotterdam en hield zijn management het voor gezien. Balen!    


Rory Gallagher rond 1975.

Noorderligt-medewerker Roger Schmitz plaatste ruim 15 jaar na dato een Blog op internet waarin hij zijn teleurstelling beschrijft: ‘Ik wilde per se weer terug naar Tilburg omdat een van mijn grote helden in Noorderligt zou optreden. Vanuit het station, snel naar huis, fiets gepakt en richting Veldhovenring. In de buurt van de Groeseindstraat bekroop me langzaam het gevoel dat er iets niet klopte. Geen volk dat richting zaal liep, geen extra verkeer, geen buitenverlichting en geen opeenhoping voor de kassa. Niets!
Toen ik dichterbijkwam, constateerde ik dat er helemaal geen licht brandde en voor de deur aangekomen, zag ik enkel dat handgeschreven A4-tje waarop heel nuchter stond: ‘Rory Gallagher afgelast’. Ik weet nog dat ik behoorlijk pissed was en teleurgesteld ben ik weer naar huis gefietst. Wat ik toen niet wist, was dat ik Rory nooit meer zou kunnen zien optreden. In april datzelfde jaar kreeg hij nog een nieuwe lever, maar in juni overleed hij tenslotte aan een longontsteking’.
'Too Much Alcohol'...

>Lauran



woensdag 23 maart 2011

Wat gebeurde er vandaag?

Het boek 'This Day In African-American Music' (Pomegranate Artbooks, San Francisco) is in 1993 uitgekomen en dus gedateerd. Jammer genoeg. Het vertelt per dag wat er voor belangrijks gebeurde op het gebied van zware muziek. Op 1 februari 1894 bijvoorbeeld werd pianist James P. Johnson geboren in New Brunswick, New Jersey, op dezelfde dag in 1939 zag jazzpianist Joe Sample in Houston het levenslicht en ook de koning van de punkfunk Rick James, maar dan in 1959 in Buffalo en als James Johnson. Van deze drie muzikanten drie staat ook een beknopte biografie in het boek. Omdat dat boek al bijna twintig jaar oud is en dus deels gedateerd, heb ik een actuelere variant gezocht. Natuurlijk zijn er die op het internet genoeg te vinden. Een kleine selectie voor de muziekhistorici onder ons. 
http://platenkast.web-log.nl/platenkast/
http://www.thisdayinmusic.com/
http://www.on-this-day.com/onthisday/thedays/dayselect-music.htm
http://www.coverville.com/todayinmusichistory/
http://www.noiseaddicts.com/today-in-music-history/
http://minnesota.publicradio.org/collections/special/columns/music_blog/archive/2009/10/today_in_music_149.shtml
http://www.gibson.com/en-us/Lifestyle/News/day-in-music-1123/
> Johan

Junior Mack with the Allman Brothers Band

Greg Allman heeft nog maar net een voortreffelijk soloalbum uitgebracht na zijn leveroperatie of hij staat al weer op het podium van The Beacon Theatre, waar de Allman Brothers jaarlijks een zeer populaire concertreeks van een maand neerzetten. Mijn goede vriend uit New York, Junior Mack, mag daar bijna iedere avond een gastoptreden verzorgen tijdens het afsluitende nummer One Way Out. Met een zeer geringe google-zoektocht vond ik dit schitterende filmpje van zo'n slotnummer. Vorig jaar ontving Junior tijdens een van zijn muziekavonden in de Terra Blues Club in NYC van mij nog een T-shirt van Jan Akkerman, waar hij zielsgelukkig mee was. Nu nog hopen dat hij een van komende avonden dat T-shirt een keer aantrekt tijdens zo'n optreden......Oooohhh Wwwhhooow...dan staat me weer een orgasme te wachten! Ik heb hem via e-mail al zo'n verzoek gedaan.
> John

30 x 30

Net genoeg ruimte voor een kunststukje.
Lelijke hoezen en onsmakelijk bloot op de platenhoes? Zoek eens goed in je platenkast.
Een hele snelle blik levert bij mij en buiten alle erotische registers om zomaar een paar prachtige kunstwerkjes op.

Ry Cooder  Borderline  1980

De 'verboden' hoes van Led Zeppelin
Houses of the Holy  1973

Little Feat  Sailin' Shoes  1972

Neon Park hoezen zijn allemaal fantastisch (let. + fig.)

Elke loop door de platenkast levert ook weer nieuwe all time favorieten op. Ik zet vandaag Fat man in the bathtub van Little Feat (Gevulde Heer in de tobbe) bovenaan, in de uitvoering van Rockpalast in Essen in 1977. Wat een mooie nacht was dat.



Hoes nummer 1 (ook vandaag) is deze:

Zappa  Ship arriving too late to save a drowning witch in 5 lijnen.

En Lowell George kwam van Zappa, de muziekbovenmeester.
Durf ook eens iets moois te kiezen; aan de muziekmannen.
> Colori

dinsdag 22 maart 2011

Daar gaan we weer..

Na de aankondiging van vanavond dat Nederland de NAVO zal steunen bij de luchtaanvallen op Libië, kwam het volgende nummer maar niet uit mijn hoofd.



Gelukkig maakt de video je wel aan het lachen dankzij geniale gek David Byrne.
Meer 'oorlogsnummers' mogen uiteraard als reactie hierop geplaatst worden!
> Lennaert

Een stevige hand van Graham Gouldman

Het was een bandje waarvan ik de hits uitgelaten meeneuriede en op de langzame schuiver 'I'm Not In Love' heb ik op een mavo-feestje mijn geliefde schoolvriendinnetje innig vastgehouden onder een paarse blacklight-tl. Maar na het plaatje maakte ze zich van me los voor een colaatje aan de bar. Vaarwel, ware liefde… 
10CC grossierde in hits: 'Dreadlock Holiday', 'The Wall Street Shuffle', 'Donna', ‘Life Is A Minestrone’, ‘Good Morning Judge’… De formatie uit Manchester scoorde in de jaren '70 hit na hit. Het is alweer zolang geleden dat ik het bandje zonder ‘Arbeidsvitaminen’ vergeten zou zijn. Bestaat ‘Arbeidsvitaminen’ eigenlijk nog?
En dan, maart 2009 prijken er plots sandwichborden in het centrum van Tilburg met grote letters 10CC. Eerst denk ik dat er reclame gemaakt wordt voor een concert in de Randstad, maar neen, 10CC komt op 4 april in Schouwburg Tilburg. Een quick scan leert dat Graham Gouldman het enig overgebleven originele groepslid van de formatie is, maar ook niet de meest onbelangrijke. 
Eric Stewart, Lol Creme en Kevin Godley zijn vervangen door Rick Fenn (gitaar, zang), Paul Burgess (drums), Mick Wilson (percussie, gitaar, zang) en Mike Stevens (keyboard, gitaar, saxofoon en zang). In 1976 splitste de originele band. Godley en Creme gingen als duo verder en scoorden met 'An Englishman In New York', terwijl Gouldman en Stewart zich met de reggae-pastiche 'Dreadlock Holiday' andermaal bewezen. Daarna bleek de creatieve koek op. 
Voor een volle bak speelde 10CC in 2009 een sprankelend concert in Tilburg, als laatste van een reeks op het vasteland. We drinken achteraf een pilsje in de schouwburgfoyer. Als we tegen enen over de Schouwburgring lopen, dromt een groepje mensen samen bij de artiestenuitgang. Te midden van hen Graham Gouldman, de kleine, creatieve man. Er worden foto’s gemaakt en Gouldman ondergaat het gelaten. Hij kijkt verrast als ik hem bedank voor een geweldige show in Tilburg en druk hem stevig de hand.
Pas in de auto besef ik dat het dezelfde hand is die hits schreef voor The Hollies ('Bus Stop'), The Yardbirds ('For Your Love') en Herman's Hermits ('No Milk Today')... 

> Lauran

10CC anno 2009

Wereldprimeur voor de muziekmannen!

We zijn nog maar net twee weken online met ons weblog en we hebben al een heuse wereldprimeur te pakken! Ruim een week voor de officiële releasedatum plaatsen wij de eerste recensie van de nieuwe aanwinst van onze nationale snarenvirtuoos Jan Akkerman: 'Minor Details'. Nog geen enkel gedrukt- of online muziekmagazine wereldwijd is in staat om melding te doen van dit detail, wat voor mij echter een groot orgasme is.
Degenen die mij kennen, weten dat Akkerman bij mij niks fout kan doen en dat ik bovendien nogal snel een orgasme krijg, dus dat zegt niet zo veel. Zoals mijn moeder vroeger al zei: ‘Ge stinkt noar Jan Akkerman’. Ik kan jullie melden dat ik - voor het eerst sinds 2003 - weer in extase ben vanwege een nieuwe boreling uit Volendam, de huidige woonplaats van onze Jan. Gisteravond thuis gekomen ging Bonamassa meteen uit de bovenlader van mijn Rega Saturn en maakte die met een diepe buiging plaats voor een eerste luistersessie van ‘Minor Details’. 
Ik kan jullie kort en bondig melden; deze cd leen ik niet uit en is ook niet beschikbaar ter kopiëring, want hij is helemaal de moeite waard om daar 20 euri voor neer te tellen. Geen enkele noot blues valt er te ontdekken bij de eerste nummers. Da’s dan een kleine tegenvaller, omdat ik Jan tijdens de Noorderligt-reünie nog zo lekker te keer zag gaan met de Zeeuwse Bluesband ‘Juke Joints’. Het is vooral een cd geworden met jazzy, relaxte elementen, sterk ondersteund door de golvende klanken van Coen Molenaar op organ and keyboards. De hele band waarmee Jan al jaren toert  speelt op de cd mee, dus ook bassist Wilbrand Meischke en drummer Marijn van den Berg. Enige gastmuzikant is de 'Nederlandse Miles Davis' Eric Vloeimans, die het jazzgehalte nog eens verhoogt. Tussen de relaxte klanken door veer je een aantal malen helemaal door de uptempo nummers die mooi verdeeld staan op dit meesterwerk. Er is sprake van lekker guitig gitaarwerk met de voor Jan Akkerman bekende snelle loops en riffs die hij door de muziek heen friemelt. Geen onnodige wilde technische hoogstandjes, maar ook voor de gemiddelde audiophiel,  aangenaam vingerwerk wat bij tijd en wijle doet denken aan Lee Ritenour. Dit wil Akkerman zelf liever niet horen of lezen, dat zal ie verfoeien…’





Deze cd is perfect voor de zondagochtend met een kopje koffie, maar ook zeker aan te raden als nachtbraker met een Jägermeister, als arbeidsvitaminen tijdens het garnalen pellen of als je lekker aan de Volendamse paling ligt te slubberen.  Verrassende titels zijn 'Fernando´s Minibar' en 'The Arrogant Frogs'. 
Ik heb de cd nog niet optimaal kunnen beluisteren aangezien bij het nummer 'Joy', waarbij Eric Vloeimans een te gekke trompetsolo inzet, Jolanda begon te mekkeren ´nou, da kan beter zo meteen de kliko in'. Jullie begrijpen dat ons huwelijk op knappen staat op het ogenblik, want zij weet verdomd goed dat zoiets bij mij altijd verkeerd valt, aangezien ik eerder verliefd werd op Jan Akkerman dan op Jol van de Ven. Het zal dus wel ordinaire jaloezie zijn. Zeker nu ze weet dat ik deze cd vroegtijdig van Marian Akkerman toegezonden heb gekregen. Ik kijk nu nog uit naar het beluisteren van het slotnummer van de cd 'Mena Muria'. Een door Jan aan zijn Molukse vriendenkring opgedragen nummer, dat hij ook vaak tijdens optredens speelt. Ook op 7 mei in onze Tilburgse IJssalon.

Marian Akkerman en Jol van de Ven

maandag 21 maart 2011

Het eerste goede lentebericht!

Goed nieuws uit het noordwesten van de Verenigde Staten: Eddie Vedder brengt op 31 mei een nieuw soloalbum uit. De Pearl Jam-voorman behoeft natuurlijk geen enkele introductie. Want naast de miljoenen albums die hij met zijn grungeband verkocht, toonde hij ook aan zich solo uitstekend staande te kunnen houden. Zo bewijst de hartverscheurende soundtrack die hij in 2007 voor de al even navrante film 'Into The Wild' maakte.
Wat Vedder's aankomende plaat in elk geval van zijn voorganger onderscheidt, is de instrumentatie. Geloof het of niet, Eddie neemt op zijn nieuwste langspeler namelijk slechts een ukelele ter hand.
Hopelijk bevat de muziek die hij op de kleine Hawaiiaanse gitaar schreef meer inspiratie dan de titel van de cd waarop het te horen is. Die draagt slechts de eenvoudige naam 'Ukelele Songs'.
Fijn detail is dat zangeres Cat Power Vedder op een liedje begeleidt. En ook Glen Hansard van The Frames mag op een van de zestien nummers meedoen.
> Lennaert

Benieuwd hoe Eddie Vedder op de ukelele klinkt? Op Into The Wild gaf hij ons al een voorproefje. En dat klinkt verre van verkeerd.

Wie de ukelele een suf instrument vindt en alleen goed voor groepjes als de Kilima Hawaiians, die zou eens naar Jake Shimabukuro moeten kijken en luisteren. Bohemian Rhapsody op de ukelele. Afkomstig overigens van de website van TED, wat weer een van de meest inspirerende initiatieven is van de laatste jaren. 
> Johan  



zaterdag 19 maart 2011

BB King Museum in Indianola hartverscheurend en indrukwekkend


Muziekman Lennaert verheugt zich op het bijwonen van een concert van BB King tijdens het Glastonbury Festival in Engeland, over vier maanden. Muziekman John verkeerde enkele jaren geleden al in de nabijheid van het bluesicoon, figuurlijk dan. Onderstaand verhaal schreef hij - in iets andere vorm - voor de website Blues Magazine.   
Tijdens mijn reis door Mississippi in oktober 2008 belandde ik in The Groundzero Bluesclub in Clarksdale waar ik ’s avonds en ’s nachts getuige mocht zijn van een oneindige jamsession van allerlei Amerikaanse bluesartiesten en –bands die dezelfde dag hadden opgetreden tijden het beroemde King Biscuit Bluesfestival in Helena (Arkansas). Die avond ontmoetten mijn vrouw en ik daar de bluesliefhebber Graig Voegele uit Seattle. Hij zei: 'Als je een bluesman bent, moet je zeker eens langs het BB King Museum in Indianola'.
Entree van het museum en rechts de oude katoenfabriek
Entree van het museum en rechts de oude katoenfabriek
Dat advies hebben we opgevolgd. In Indianola was het museum gemakkelijk te vinden. We hoefden maar een keer te informeren bij een groepje locals. Nadat we de gebruikelijke vraag ‘Hello you guys, where are you from?’ hadden beantwoord, werd ons haarfijn uitgelegd waar de trots van het dorp te vinden was. Aangekomen op de parkeerplaats, waar om elf uur ’s ochtends  slechts twee auto’s stonden, stapte een hoogbejaarde zwarte tante, met haar begeleider, uit haar auto en begroette ons met het gebruikelijke ‘Hello guys, how are you, where are you from?’ Dus wij weer voor de zoveelste keer uitleggen dat we uit de ‘Delta van Europa’ kwamen. Inmiddels had ik op andere plaatsen in Mississippi al ontdekt dat wanneer ik vertelde dat ik uit de katoenstad Tilburg kwam en mijn vader een textielarbeider was, wij meteen stegen in aanzien bij de plaatselijke bevolking. Zo ook dus bij deze dame met een glimmend kroontje op haar hoofd. Al gauw bleek dat we te maken hadden met een blueslegende. We waren mrs Mary Shephard tegen het lijf gelopen, de oorspronkelijke eigenares van de Ebony Club, waar BB King zijn carrière gestart is als muzikant. Gezamenlijk liepen we naar de ingang van het fonkelnieuwe museum.



Een Tilburgse toeriste met mrs. Mary Shephard
Dit was eens even iets anders dan het Rock & Soul Museum in Memphis of het Blues Museum in Clarksdale. Wat een modern gebouw steekt daar plotseling zo modern schril tegenover de armetierige bebouwing van de rest van het dorp. Het bleek dat onze ‘BB’ maar liefst 14,2 miljoen dollar ten behoeve van de bevolking van Indianola (en zijn eigen business natuurlijk) heeft geïnvesteerd. Het immense museum bevat een enorme collectie nooit eerder gepubliceerde foto’s van bluessterren, een compleet nagebouwde huiskamer van BB King, zijn oude geluidsstudio, een duplicaat van een tourbus en tal van multimediasnufjes. Het museum geeft niet alleen een beeld van het bewogen leven van de bluesster, het schetst ook een beeld van tijdgenoten, voorgangers en navolgers van de levende legende. 
Naast de historie van de bluesmuziek wordt ook de hele Civil Rights Movement uit de jaren zestig intensief belicht. De geschiedenis van de Mississippi Delta neemt een zeer voorname plaats in het museum in. Dat was ook een van de voorwaarden van de King himself bij het starten van dit project. Hij vindt het namelijk belangrijk dat ook jonge mensen leren wat de geschiedenis van de Mississippi Delta en de ontwikkeling van de bluesmuziek inhouden.
B.B. King
B.B. King
Interactief museum
Riley B. King groeide op in Indianola, waar hij op jonge leeftijd werkte op de katoenplantages. De blueszanger is nu zeer gelukkig met het museum, dat meer dan 14 miljoen dollar heeft gekost. 'If heaven is as beautiful as I feel today, I’m ready to go tomorrow', was zijn reactie op de vraag hoe hij zich voelde bij de opening van het museum dat zijn naam draagt.
Behalve een overzicht van de ontwikkeling van King als muzikant, schetst het museum een beeld van de tijd waarin hij opgroeide, de muzikanten die hem inspireerden en muzikanten die door hem geïnspireerd zijn. Opvallend is het aantal interactieve elementen in het museum. Je kunt bijvoorbeeld gitaar spelen, waarbij BB King beoordeelt of je het goed hebt gedaan of je kunt zelf verschillende muziekstijlen mixen. Je start de rondleiding in een grote filmzaal waar wij samen met nog acht andere bezoekers een introductiefilm te zien krijgen van BB King. Een kort historisch overzicht met interviews en het tot stand komen van het museum in de geboorteplaats van BB. Niet alleen een technisch mooi en goed opgebouwde film, maar vooral ook met een hoog imponerend en emotioneel gehalte. De passie en betrokkenheid van de man spat er van alle kanten af. Zeer indrukwekkend is de anekdote die hij vertelt over zijn eerste concert in Filmore West. De Bus van BB rijdt langs de entree van het gebouw waar hordes blanke langharige hippies in de rij staan te wachten. In de zaal komt BB er achter dat al dat witte volk voor hem is op komen draven en hij voor het eerste voor een groot merendeels blank publiek optreedt. Deze beschrijving van een mijlpaal en omwenteling in de bluesmuziek van BB heeft een zeer hoog emotioneel gehalte waar je vol ontroering diep van onder de indruk raakt. Dat gevoel blijf je vasthouden tijdens de hele rondleiding door het museum.
BB King interactief museum
BB King interactief museum
Katoenfabriek
Halverwege de rondleiding komen we in een ruimte waar we wederom Mary Shephard ontmoeten, gezeten aan een tafeltje met allerlei boeken er op, waaronder een boekje te koop voor $ 5,- over de geschiedenis van de Ebony Club. Maar ze zit daar ook vooral om de bezoekers te woord te staan en ze vertelt er vrolijk op los. Haar eerste ontmoeting en ontdekking van BB King wordt uit de doeken gedaan, naast allerlei saillante details. De dame raakt maar niet uitgekletst. Een ware belevenis op zich. Een vrouw van ver over de tachtig die nog steeds zo gepassioneerd en enthousiast over haar leven, kommer en kwel en haar levensvreugde kan vertellen. We moesten echt moeite doen om weer verder te gaan met ons museumbezoek anders hadden we er ’s avonds nog gestaan.
Als je het museum uitkomt, kun je nog een bezoek brengen aan de oude katoenfabriek, waar het museumgebouw aan verankerd is. In deze fabriek werden vroeger de eerste handelingen aan de katoenbollen verricht voordat ze productieklaar gemaakt werden in balen om vervoerd te worden, onder andere naar Europa. Je voelt en proeft de misère die zich daar in de slaventijd in die fabriek afgespeeld moet hebben. Het maakte diepe indruk op mij, zeker toen ik op een van de foto’s een stempelafdruk tegenkwam met de vermelding ‘T.K.T’. Dat staat voor Tilburgse Katoen Twennerij, de textielfabriek waar mijn vader als arbeider tot aan zijn dood gewerkt heeft ook onder slechte omstandigheden, ook al staan die niet in verhouding tot wat deze mensen hebben moeten ondergaan.
Merchandise
Ik werd min of meer opgevangen in de armen en, zeer aangenaam, op de boezem van een mooie zwarte hostess van het museum, die zag dat ik het niet helemaal droog gehouden had. We werden vervolgens naar de winkel geleid waar de nodige merchandise aangeboden werd. Mooie interessante boeken, fotoboeken, T-shirts, en uiteraard cd’s, dvd’s en de hele mikmak was er te koop. Dat werd dus in de buidel duiken en creditcard gebruiken. We vervolgden onze reis richting Natchez en ik had er nooit van kunnen dromen dat het toch min of meer saaie landschap Missisissippi tegelijk zo indrukwekkend kon zijn. 
Maar goed, dit museum moet je dus echt bezoeken als je bluesliefhebber bent, anders ben je niet in Mississippi geweest. Bedankt Graig Voegele voor jouw gouden tip. Dit zal ik mijn leven lang niet meer vergeten. Mijn missie naar Mississippi was al meer dan geslaagd met deze portie ‘blues- and cottonfeeling’.
Links
Ebony Blues Club : www.clubebony.biz
BB King Museum : www.bbkingmuseum.org


Het museum in Indianola is op maandag gesloten. De toegang bedroeg toendertijd $ 8,- voor volwassenen, kinderen komen er gratis in. Dat is even iets anders dan de slordige $ 30,- die we neertelden voor de toeristische nepwereld van Graceland in Memphis.

Zwaar weer in Tilburg, maar alles komt goed

Ons rood-wit-blauw, Willem II, staat voor een alles-of-niets-wedstrijd in en tegen Venlo. En Tilburg Trappers krijgt een soortgelijke opgave voor de kiezen in en tegen Den Haag. In dit soort zware sporttijden draai ik altijd Journey. Deze Amerikaanse rockformatie met zanger Steve Perry en gitarist Neal Schon geeft mij altijd een goed gevoel, positieve energie en pijn aan de vingers van het mee-jammen. Ik hoop dat onze Tricolores zaterdagavond in de kleedkamer van stadion De Koel ook een cd bij zich hebben van Journey en dat dan 'Don't stop believin' vlak voor de aftrap keihard wordt gedraaid, als opwarmer voor deze zwaar beladen pot voetbal. En ik hoop dat de geel-blauwe ijshockeyers dezelfde cd zondag bij zich hebben in de bus naar Den Haag. Don’t stop believin’, keihard door die speakers jagen. Het recept voor beide teams is zo simpel: Journey op orkaansterkte (en vooruit: een beetje geloof in eigen kunnen) en alles komt goed.
> Jeroen
Voor de liefhebbers: Don't Stop Believin' met de Nederlandse actrice Famke Janssen

De man voor wie alles wijkt

Nog een goede drie maanden en dan pak ik het vliegtuig naar Engeland. Niet om de zomer in te luiden met het zoveelste bezoek aan Londen. Nee, mijn bestemming (per lucht althans) zal Bristol zijn. Vanuit Bristol mag ik vervolgens per bus afzakken naar de Worthy Farm in Pilton, waar ik mij voor vier dagen compleet zal onderdompelen in muzikaal vertier. Eindelijk - al twijfel ik er aan of ik dat als 24-jarige mag zeggen - zal ik dan het vermaarde Glastonbury Festival bezoeken. Het grootste openluchtfestival ter wereld, dat sinds 1970 de grootsten op aarde naar het zuid-westen van Engeland heeft weten te trekken.
Naast de obligate publiekstrekkers als Coldplay (staan overal deze zomer), Beyoncé (waarom?) en U2 (fan of niet, petje af voor de organisatie voor het binnenhalen van zo’n grote band), staan er dit jaar nog zo’n 380 andere acts op 45 podia. Uiteenlopend van wereldmuziek tot techno en van hiphoppers tot al het jonge Britse grut met een gitaar en Beatleskapsel dat door de Zane Lowe’s van deze wereld is gebombardeerd tot de next big thing.
Een goede traditie die het festival de laatste jaren hoog houdt, is die om iedere zondag een oudgediende uit te nodigen. Zo kan het publiek gezellig met z’n allen de weide in trekken om te kijken of de krasse knarren er nog wat van bakken. De aanloop is meestal massaal. Of de veteranen nu vergane glorie symboliseren (Tom Jones) of stiekem voor grote verwachtingen zorgen (Shirley Bassey).
Tussen de eerste zeventien namen die voor dit jaar bekend zijn gemaakt, prijkt ook die van één oudgediende. Maar zijn status is veel te groot om hem ‘slechts’ een beetje het publiek in zondagse zonnetje te laten vermaken. En ja, dat schrijf ik als Shirley Bassey-liefhebber. Nee, deze man zou veel beter gedijen in een kleine festivaltent, rond een uurtje of twee in de morgen. Een tent waar het liefst bij uitzondering het rookverbod is opgeheven en die over zijn eigen whiskeybar beschikt. Dat de man in kwestie ooit nog in Europa zou komen optreden, had ik nooit gedacht. Het was immers in 2006 toen hij zijn Final Tour aankondigde. Al stond hij twee jaar geleden nog op North Sea Jazz; ik zag hem niet nog eens de tocht naar de andere kant van de grote plas maken. Het kan dus verkeren, want twee jaar later doet hij het opnieuw. Ook al valt uit zijn paspoort op te maken dat hij inmiddels 85 jaar oud is.
Of hij het nu nog steeds zo in de vingers heeft als veertig jaar geleden, mag best betwijfeld worden. Vast staat dat er dit festivalseizoen één muzikant is waarvoor bij mij alles wijkt. Daarvoor is de voorpret die na de aankondiging van zijn komst ontstond, simpelweg te groot. Nu nog hopen dat hij eind juni gaat halen, die BB King.
> Lennaert


Nog een clip:


PS: Voor degenen die niet naar Glastonbury gaan: BB King speelt op zaterdag 9 juli ook op het Gent Jazz Festival.

Rosenberg Trio in de 'IJssalon'

Gisteravond ben ik samen met muziekman André naar een optreden van het Rosenberg Trio geweest in onze plaatselijke ‘IJssalon’, onze concertzaal van 5 miljoen euri. Deze koud en kil aandoende zaal is in het introductiejaar zo betiteld door Jan Akkerman, met de memorabele aanvulling ‘Hier kan straks de slagroom uit de muren komen’. 
Of deze Tilburgse ijsspeciaalzaak het nog lang zal volhouden in deze barre economische tijden, vraag ik me af. De zaal zat amper voor eenderde vol, ondanks de kortingsactie van de Tilburgse Koerier waar wij met zijn vieren dankbaar gebruik van maakten en waardoor voor de helft van de prijs op de comfortabele stoelen zaten. Het pover opgekomen gezelschap was wel een breed geschakeerde groep mensen. Van 23 tot 83 jaar was aanwezig. Studenten en marktmannen zag je verspreid in de zaal zitten. PVV-politici (met ingehuurde gezelschapsdames) konden het opbrengen om rustig achter twee ‘kleinzonen van de Rooie Tjeu’ te gaan zitten. Geen onvertogen woord is gevallen tussen deze uiteenlopende vertegenwoordigers van de Nederlandse cultuur. Ik heb me in kunnen houden en ben maar niet overgegaan tot wilde scheldkanonnades, die net als in vroegere revolutionaire tijden wel bij me opborrelden. Ik had nog Kamervragen over de dierenpolitie willen stellen aan die Dion Graus, maar het getokkel van Stochello Rosenberg luimde mijn stemming naar rustiger vaarwater en ik zonk weg in het muzikale genot van die avond. 
Wie d’r ook was, als fan en echte muziekman, dat was ome Jan, de 'Harry James van Tilburg', trompettist van het jazz-ensemble The Allstars en nog steeds jaarlijks furore makend in de muziektenten van Benidorm. De Tilburgse trompet-icoon genoot met volle teugen van deze avond. "Ik zou daar gerust tussen gaan staan blazen met een paar nummers." En vervolgens noemde hij een reeks voor mij onbekende klassiekers van de Tilburgse Wooltown Jazzband.
De theatertoer van het Rosenberg Trio is getiteld 'Back to Spain'. Met een aantal gastmuzikanten - jazzgitarist Jan Kuiper, flamencogitarist Peter Kalb en percussionist Eddy-C - wordt het publiek in Iberische  sfeer gebracht. Naast een aantal bekende gypsynummers van de hand van Stochello Rosenberg passeerde een aantal titels van jazzpianist Chick Corea en Birelli Lagrene. De clown van het ensemble was Eddie-C. Hij deed verwoede pogingen om bij het publiek de lachstuipen in werking te laten treden, met zijn aankondigingen, maar vooral ook met zijn getover en geknutsel  met belletjes, fluitjes, klaphoutjes en toeters, die wij vroeger ook gebruikten op de rooms-katholieke kleuterschool bij zuster Michella. Zelf gaf hij ook aan in sommige nummers lekker speels en kinderlijk te kunnen experimenteren. Hij nam ook de leadzang voor zijn rekening in het door Sting geschreven nummer 'Fragile', wat door de mannen in een sfeervol Spaans jasje was gestoken. Eddie-C, die ooit door Europa heeft getourd met Sting, zorgde voor de broodnodige variatie in het meesterlijke gefriemel over de nylonsnaren van de heren gitaristen. 
Het was een aangenaam avondje wat een ‘Hopperige’ afsluiter in café Anvers (sponsor van dit artikel). 's Nachts thuisgekomen open ik mijn mailbox......een bericht van Marian Akkerman....; 'Minor details is naar je verzonden, John. Maandag heb je de nieuwe cd van Jan in de bus liggen'. Geheel in mijn nopjes neem ik nog een Jägermeister en besef ik dat ik twee weken voor de officiele release tot een select gezelschap liefhebbers behoor die het genoegen deelt van zo'n uniek collectors item, nota bene ontvangen van de muze van mijn grote gitaarheld.
> John
Klik hier voor de website van het Rosenberg Trio
Website Concertzaal Tilburg
Website Eddie C, the gentleman performer